Türkiye "uranyum meselesi"ne girmemeli

Hükümet son zamanlarda öyle tehlikeli açılımlar yaptı ki ister istemez atılan her adıma şüpheyle yaklaşmak zorunda kalıyoruz.İran konusunda önemli gelişmeler yaşanıyor.Türkiye ile İran ilişkileri son günlerde yaşanan diplomasiye bakılırsa görünüşte iyi işliyor! Başbakan Erdoğan İran'a gitti ve İran Cumhurbaşkanı Ahmedinejad ile güzel pozlar verdiler. Basına yansıyan açıklamalar görünüşte olumluydu.Ama hepimiz de iyi biliyoruz ki günümüzün diplomasisi göründüğü gibi olmuyor.Sahnede gülücükler dağıtılırken, dostluk mesajları iletilirken, perde arkasında silahlar çekilebiliyor.  Her şeyden önce Türk yetkililer İran'a giderken milli bir iradeyi temsilen gitmiyor. Mimarı İsrail, taşeronu ise ABD olan Büyük Ortadoğu Projesi'nin eşbaşkanı sıfatıyla, onların talimatlarını ileten bir ulak makamıyla gidiyorlar. Gelişmelere baktığımızda görüyoruz ki, onların İran'la ilgili takıldıkları noktada "güvenilir ülke" olarak devre yapıyoruz.Okyanus ötesinin Türkiye'ye verdiği misyon "arabulucuk"?Peki, bu misyon, İran ile Batının arasındaki problemleri çözme, kavgaları bitirme amaçlı mı? Görünüşte bu olduğu söyleniyor ama gerçekte öyle değil.Burada amaç, Batının İran'dan istediği tavizleri tek taraflı olarak dost(!) bir ağızla yeniden söylemek. Kısaca, taşeronluk?İran Batıdan bir şey istediği vakit, bizim siyasiler "Aman ha, onlar uluslar arası toplum, onlar süper güç, ayağını denk al, onlarla uyumlu ol" nasihatlerini yapıyoruz.Bugünlerde de bir uranyum hikayesi başladı.Batı İran'ın enerji amaçlı geliştirdiği yüzde 3,5'luk zenginleştirilmiş uranyuma bile tahammül edemiyor. "Bu uranyum İran'da kalmamalı" diyor ve arabulucu (yediemin) olarak Türkiye'de kalmasını istiyor. Bunun karşılığı olarak İran, Batıdan enerji amaçlı yüzde 20 zenginleştirilmiş uranyum istiyor.  Daha durum netleşmiş değil. İran önce Batıdan talep ettiğinin gelmesini bekliyor, Batı da önce İran'ın uranyumunun Türkiye verilmesini istiyor.Her iki taraf da işini garantiye almak istiyor. Ortada ciddi bir uzlaşmazlık var.Tam bu noktada Türk siyasiler sazan gibi ortaya atlıyor ve aldıkları misyon gereği İran'ın uranyumu için Tahran'dan cevap bekliyor, hatta dost nazını kullanarak baskı yapıyor. Bu konuda akla birçok sorular geliyor:Batı ile İran arasındaki bu kavgaya neden giriyoruz?Bu adımla İran'ın yıllardan beri yürüttüğü başarılı diplomasiye bir dost çelmesi takmış olmuyor muyuz?Eğer Başbakan Erdoğan'ın dediği gibi nükleer konuda ilk önce İran'dan değil de İsrail'den başlamak gerekiyorsa, neden öncelikle Batının İran'ı nükleer abluka altına almasına yardım ediliyor?Diyelim ki İran bize güvendi ve zenginleştirdiği uranyumu bize emanet etti, ABD ve AB uğruna Kıbrıs'ı bile feda etmeye hazır olan, Azerbaycan'ı Karabağ konusunda yalnız bırakan, Ege'deki haklarına sahip çıkamayan, teröristlere kucak açan Türk siyasiler, bu uranyuma sahip çıkabilecekler mi?Peki, bu uranyum bize verildikten sonra, ya İran'la Batı bir uzlaşmazlık yaşarsa -ki sürekli yaşayacak- arada kalan biz olmayacak mıyız?Böyle bir durumda Türkiye topun ucuna gelmiyor mu?Bu durum ABD'nin ve İsrail'in asırlarca üzerinde çalıştığı Türkiye-İran çatışmasına zemin hazırlamaz mı?Batı bizim için tarihin hiçbir döneminde risk almazken, biz bu kadar riski Batı için neden katlanıyoruz?Siyasilerimizin bu pervasızlığı sebebiyle Türk milleti başka ne tür bedeller ödeyecek?