Peygamberlik nuru ve nübüvvet kokusu

Hz. Muhammed Mustafa (s.a.a) Efendimize peygamberlik gelmeden evvel, sürekli bir şekilde Hira mağarasında ibadetle meşgul olur ve doğrudan Mescid-i Harama gidip Kabe'yi tavaf ettikten sonra evine dönerdi. Çocukluğunda muhterem dedeleri Hz. Abdulmuttalip efendimizle defaatle Hira mağarasına çıkmışlığı vardır. Mekke'deki cahiliye adetleri çocukluğundan beri Hz. Peygamberi çok rahatsız ederdi. Şehrin kasvetli ve günahkâr havası kendilerini çok rahatsız ederdi. Sığınağı Hira dağında Rabbi ile baş başa kalmak olurdu…

Hz. Abdulmuttalip efendimiz son nefeslerinde onu en büyük koruyucusu olan Hz. Ebu Talip'e emanet etmişti. Gençlik yıllarından sonra Resulullah'ın yanından ayırmadığı ve kardeşim dediği kişi elbette İmam Ali'dir.

Hz. Peygamberin evine aldığı ilk günden itibaren Hz. Ali'yi asla yalnız bırakmadığını gösteriyor. Tarihçiler şöyle yazmaktalar: Ali (a.s), her zaman Peygamber (s.a.a) ile birlikteydi; öyle ki, Peygamber (s.a.a) şehir dışına her çıktığında her zaman Aliyi (a.s) yanında götürürdü.

İbn Ebil-Hadid şöyle diyor: Hira dağında bulunan Hz. Muhammed'e Cebrail ilk kez nazil olup kendisini peygamberlikle müjdelediğinde, Ali (a.s), O Hazretin yanındaydı.

Bu konuda İmamın Ali şöyle buyuruyor: "Hz. Peygamber, her yıl Hira dağına çekilir, kulluğa koyulurdu. Onu ben görürdüm, başkası görmezdi."

Hz. Alinin nefsî temizliği ve Peygamberden aldığı eğitim, daha çocukluk dönemlerinde, normal insanların göremeyeceği şeyleri görmesine ve işitemeyeceği sesleri işitmesine sebep olmuştu.

Bu konuda İmam Ali (a.s) şöyle buyuruyor: "Çocuktum henüz Hira dağında Peygamberin yanında iken, Ona doğru dökülen vahiy ve peygamberlik nurunu görüyor, nübüvvet kokusunu alıyordum."

İmam Sadık (a.s) buyuruyor ki: "Emirül-Müminin Ali (a.s), Dedem Hz. Muhammed'in peygamberliğe seçilmesinden önce, peygamberlik nurunu görüyor ve vahiy meleğinin sesini duyuyordu."

Hz. Peygamber (s.a.a) vahiyle karşılaştığı o büyük anda Hz. Ali2ye şöyle buyurdu: "Eğer ben son Peygamber olmasaydım, benden sonra nübüvvet makamına sen lâyık olurdun; ama sen benim vârisimsin; sen muttakilerin önderisin."

Emirül-Müminin çocukluk çağlarında işittiği gaybî sesler hakkında şöyle buyurur: "Ona vahiy gelirken şeytanın feryadını duydum da, ey Allah'ın Resulü dedim, bu feryat nedir? Buyurdu ki: Bu feryat eden şeytandır; kendisine halkın kulluk etmesinden ümidi kesti artık. Sen benim duyduğumu duymadasın, gördüğümü görmedesin; ancak sen peygamber değilsin; fakat vezirsin ve hayır üzeresin.

Hikmetin onda dokuzunun sahibi Hz. Ali, Hz. Peygamber ile aynı nurdan yaratılmıştır. Hz. Ali Resûlullah'ı ilk tasdik eden Sıddıktır, ve Hakkı bâtıldan ayıran Faruk'tur. Yüce Peygamber şöyle buyurdular: "Kim Adem'e ilmi açısından, Nuh'a takvası açısından, İbrahim'e tahammül ve sabrı açısından, Musa'ya heybeti, İsa'ya ibadeti açısından bakmak isterse Ali b. Ebi Tâlib'e baksın." 

İmam Ali'nin makamı çok yücedir. Resûlullah Efendimiz, "Allah bana ne öğretti ise tamamını Ali'ye öğretmişimdir" buyurmaktadır. Bundandır ki, ilmin ve hikmetin kapısı İmam Ali Efendimiz şöyle buyurmuşlardır: "Allah'a yemin olsun ki, inen bütün ayetlerin ne hakkında, nerede ve kimin hakkında nazil olduğunu biliyorum. Allah bana düşünen, sorgulayan bir kalp ve açık bir dil vermiştir." 

Resûlullah (s.a.a) şöyle buyurmuşlardır: "Ali mü'minlerin efendisidir." "Ali dinin direğidir." "Ali'yi anmak ibadettir." "Ali Natık-ı Kur'an'dır." "Ey Ali! Senin örneğin 'Kulhu vallahu ehad' (İhlas suresi) örneği gibidir." "Ali'nin bu ümmet üzerindeki hakkı, babanın evlat üzerindeki hakkı gibidir." "Benim sırdaşım Ali b. Ebi Talib'dir." "Sen ve taraftarların cennettesiniz." 

Hz. Peygamber (s.a.a)'in vefatından sonra hilafet hakkı Ali (a.s) ve hanedanından alınmış ise de, ümmetin onun bitmeyen ilim sermayesine olan ihtiyacı sürekli devam etmiştir. Her meselede ilk ve son danışılan kişi hiç şüphesiz İmam Ali Efendimiz olmuştur.

İmam Ali ışık saçan güneş gibi hiç bir zaman parıldamaktan ve ışık saçmaktan geri kalmamıştır. Tarihin de tanıklık ettiği gibi ilk üç halife hüküm, siyaset ve savaş stratejileri hususunda ona ihtiyaç duymuşlardır. Özellikle ikinci halife Ömer sürekli "İçinde Ali'nin olmadığı bir sorunla karşılaşmaktan Allah'a sığınırım", "Eğer Ali olmasaydı şüphesiz ki rezil rüsva olurdum", "Eğer Ali olmasaydı helak olmuştum", "Ali olmasaydı, Ömer helak olurdu" sözlerini tekrarlamıştır.

Ashabın birçok bilginleri kendilerini Hz. Ali (a.s)'ın sonsuz ilminin öğrencisi kabul ediyorlardı. İbn-i Abbas şöyle diyordu: "Benim ve ashabın ilminin, Ali (a.s)'ın ilmi karşısındaki konumu bir damlanın yedi deniz karşısındaki konumu gibidir." 

Hz. Peygamber, "Allah'a ant olsun ki, ilmin onda dokuzu Ali'ye verilmiştir. Geri kalan onda biri hususunda da Ali insanlarla ortaktır" buyurmuşlardır.

Abdullah bin Mesut şöyle diyordu: "Şüphesiz ki Kur'an yedi harf üzere nazil olmuştur. Her harfin bir zahiri ve bir de batını vardır. Kur'an'ın zahir ve batın ilmi ise Ali'nin yanındadır." 

Said bin Museyyib ise şöyle diyordu: "Ali'den başka insanlardan hiç kimse "istediğinizi bana sorun" diyememiştir."

Ebu Tufeyl ise şöyle demiştir: "Ali (a.s)'ın halka şöyle hitap ettiğine ben de şahidim: "Bana istediğinizi sorunuz, Allah'a andolsun ki kıyamete kadar olacak her neyi sorarsanız cevaplarım. Bana Allah'ın kitabını sorunuz, Allah'a andolsun ki bütün ayetlerin tek tek, gece mi veya gündüz mü, çölde mi ya da dağda mı nazil olduğunu bilirim." 

Hz. Muhammed Mustafa (s.a.a.) Efendimiz tüm hayatı boyunca sürekli yapmış olduğu uyarı şu şekildedir: "Size bıraktığım iki emanetten Kur'an ile Ehl-i Beyt'imden öne geçmeyin, helak olursunuz. Geride de kalmayın, helak olursunuz. Onlara bir şey öğretmeye de kalkışmayın, yoksa yine helak olursunuz. Zira onlar sizden daha bilgindirler."