Ligimizin sadece adı “süper”

Ligimizin sadece adı “süper” geri kalanı lig. Oynanan oyun ortada. Vatandaş olarak sadece skorlarla ya seviniyor veya üzülüyoruz. Ortada futbol filan yok. Hani sağcısı solcusu, eski mücahidi taze mücahidi, ılımlı Müslümanı az pişmiş Müslümanı, diyalogcusu enteli vs. hep bir ağızdan, her alanda Avrupa Avrupa diyor, entegrasyon için milli, manevi bütün değerlerini haçlı kültürüne göre dizayn etmeye çalışıyor ya! İşte bu tabloya bakarak ligimizin sadece adı “süper” diyorum.
Avrupa’da her ülkenin öne çıkmış, büyük başarılar almış, başarılarıyla büyümüş ve “büyük” olarak adlandırılan birçok takımlar var. Bayern’i, Real Madrid’i, Barca’sı, Milan’ı, Manchester’ı vs. gibi.  
Bu vb. takımlar futbolu oynuyor. Oyun disiplini, kondisyon, akıl, hız vs. ne arasan var. Ama daha önemlisi! Büyük diye tabir edilen takımlar, kendi liglerinde ve deplasmanda kümeye veya orta sıralara oynayan takımlarla oynadıkları zaman, seyirci açısından ev sahibi takımların bariz üstünlüğü var. Adamlar, benim takım zaten bir şey yapamıyor, bari büyükleri tutayım, diye düşünmüyor. Kendi şehrine, ilçesine vs. neyse sahip çıkıyor, destekliyor.
Ya bizde! Birçok alanda olduğu gibi futbolda da İstanbul dükalığı (dar kadro ile dilediği gibi yönetme) ön plana çıkıyor. Bakıyorsun! Adam Trabzonlu, Rizeli, Elazığlı, Antepli, İzmirli, Antalyalı, Sivaslı vs. kendi ilinin, yöresini, bölgesinin takımına destek verecek yerde, takımını hem maddi (paralı iş adamları için söylüyorum) hem de seyirci desteği ile büyütecek yerde, hazıra sahipleniyor ve üç büyüklerin sıradan bir elamanlığına soyunuyor.
Bu sıradanlığı bozan tek takım “Trabzonspor” ve seyircisi olmuştur. Eğer Türkiye’de üç beş tane daha Trabzonspor mantığında takımlar olsa idi, inanın ki, futboldaki İstanbul dükalığı çoktan son bulurdu.
İstanbul takımlarına karşı filan değilim. Anadolu’nun, İstanbul takımlarının arka bahçesi olmasına karşıyım. Düşünün bir kere! Sayın İlhan Cavcav yaklaşık 40 senedir Gençlerbirliği’nin başında. Her yıl yeni yıldızlar çıkarıp, İstanbul takımlarına iyi para ile satıyor. Diyorum ki, iki yıl aç kal ama şampiyonluğa oynayan bir takım kur ve şampiyon ol. Kırk yılda insan hedefini hiç büyütmez mi? (Sayın Cavcav sadece örnekti. Yoksa bütün kulüplerimiz aynı mantıkta)
İş adamlarına bakıyorsun! Trilyonları var. Kimisi Karadenizli, kimisi doğulu, kimisi Ege’den, Akdeniz’den ama hepsi İstanbul takımlarının hizmetkârlığına soyunmuş. Hani Rizeliydin, Trabzonluydun, Adanalıydın, Denizliliydin?
Sonra geldiğimiz bu noktada lig maratonu adil bir maraton değil. Siyasette olduğu gibi büyük diye tarif edilen takımlar 140, 150 milyon Euro ile yarışa başlarken, Anadolu kulüpleri 5, 6 veya 10 milyon Euro ile yarışa başlıyor. Aslında dublörlük yapıyorlar.
Medyaya bakıyorsun aynı mantık. Maç yorumlarında üç büyükler, birazda Trabzon ön planda. Hatta yorumcular o kadar yalakalığa soyundu ki, geçen bir pozisyon izliyorum, eski hakem; “Ya! eline değdi ama niyeti topa el vurmak değildi” diyor. Yani artık kalp bile okuyabiliyor bu mübarek (!) eski hakem ve futbolcular. Sonra üç büyüklerden biri yenildi veya berabere kaldı. Konu neden yenildi veya neden berabere kaldı. Kardeşim! Karşındaki Rum takımı mı? Atıyorum, Orduspor, Sivasspor vs. nasıl yendi, hangi futbolcular, nasıl üstün gayret gösterdi, onu anlatsana? Kime yalakalık yapıyorsunuz?
Ülke futbolu düzelir mi? Hani M. Akif’e bir soru sorulmuş; “Ülke ne zaman düzelir?” diye. Cevap; “Cuma namazına gelen insanlar, sabah namazına geldiği vakit” olmuş. Bu çerçevede ülke futbolunun gelişmesi için en azından üç büyüklerin yarısı kadar taraftarın Anadolu kulüplerini desteklemesi ile olur.
Artı Anadolu kulüplerinde top oynayan futbolcuların, oynadıkları takımı bir atlama tahtası olarak değil, bir an önce İstanbul’un gece hayatına kavuşmak için bu kulüpleri kullanmak için değil adam olmak, hem kendini hem de kulübünü büyütmek için oynadıkları zaman. Yabancı topçulara verilen paranın, gösterilen sevginin ve müsamahanın yerli topçulara gösterildiği zaman.
Artı medyanın, üç büyüklere ayırdığı sürelere yakın bir süreyi Anadolu kulüplerine ve buralarda oynayan topçulara ayırdıkları vakit. Artı hakemlerin paradan ve şöhretten yana değil haktan yana kararlar verdikleri vakit.
Milli takım düzelir mi? Şahsen ümitli değilim. Çünkü Türkiye’nin hemen hemen bütün kurumlarına uzanan el, federasyona ve milli takımada uzandı. Haliyle “bereket” kaçtı, gitti. Başka sorusu olan?
Ha! Alex! Heykelini bile diktiler. Türkiye Cumhuriyeti’nin Başbakanı bile Alex hayranlığına soyundu. Kabul etti. Türkiye’nin yüzü olmasını istedi. Vay be! Ne Alex’miş ama. Gitti Brezilya’ya imzayı attı. Ve tveetladı; Bu takımla (yeni imza attığı) 2 yıldır görüşüyorduk! Aldınız mı adamlığını!
Aziz Yıldırım’ın futbol yöneticiliğini, çıkışlarını, açıklamalarını vs. hiç sevmem. Hatta tansiyonumu bile yükseltir. Ama ne Yıldırım’ın, ne Aykut Kocaman’ın tırnağını bırak Alex’si, Brezilya’nın tümüne değişmem. Neden? Yıldırım ölünce Müslüman mezarlığına defnedilecek. Ya Alex ölünce…
Son olarak; Türkiye yabancı çöplüğü olmasın. Kendi gençlerimize destek olalım, şans verelim, önlerini açalım…