IMF'yle devam halka selam

Perşembenin gelişi çarşambadan bellidir. Bu hükümetin de geleceği üç aşağı beş yukarı anlaşıldı. Ne yazık ki, bu hükümet ne selefleri gibi IMF'nin peşinde. IMF ile bir ve beraber olanların hali ortada. Pekçok acı örneklere rağmen, yine IMF ile yola devam etmek anlaşılır gibi değil. Ama ne yapalım ki, siyasi irade böyle tercih etmiş. Gerçi AKP, bu konuda halkı aldatmadı. Zira seçim kampanyasında IMF ile olacağını açık açık duyurdu. Sadece "IMF yetkilileri de insan, oturup onlarla pazarlık edeceğiz" dedi. Oturmuş, pazarlık etmiş, IMF de kabul etmemiş ise AKP, halka verdiği sözü tutmuş sayılır mı? Kararı seçmene bırakarak, IMF destekli programlara dönelim.

Dünyanın hiçbir yerinde IMF programları umulan sonucu vermedi. Bu gerçeği artık bilmeyen ve duymayan kalmamıştır. Hal böyle iken IMF ile yola devam etmek, neyin nesi? Anlayan varsa beri gelsin. Herkes bilir ki, ülkelerin kondine mahsus özel şartları vardır. Bu şartları dikkate almadan hazırlanan IMF programları, krizlerin baş sebebidir. IMF ekonomiyi çevreleyen sosyal, siyasal ve kurumsal yapıları görmezlikten gelir, basmakalıp reçetesini dayatır. IMF ile çalışan ülkelerden birkaç örnek sunalım ki, konu iyice anlaşılsın.

İlk örneğimiz komşumuz Bulgaristan'dan olsun. IMF 1994-1996 yılları arasında Bulgaristan'a "yeniden yapılanma" projesi dayattı. Sonuç, tam bir felaket oldu. Bulgaristan'da yaşayan insanların yüzde 90'ı yoksulluk sınırının altına düştü. Peru'da 1990 seçimlerini kazanan Alberto Fujimari IMF ile çalışmaya karar verdi. Orada da ekmeğin fiyatı bir günde yüzde 12 arttı. Benzine peşpeşe 31 kere zam yapıldı. Bir yıl içinde halkın alım gücü yüzde 60 oranında azaldı. IMF ile çalışan bir başka ülke Ukrayna idi. Ukrayna'nın durumu ise daha içler acısı. Başbakan Vitali Masol, IMF ile "Ekonomik Şok Tedavisi" adlı program imzaladı, halk gerçekten şok oldu. Ekmeğin fiyatı yüzde 300, elektrik yüzde 600, toplu taşıma ücretleri yüzde 900 arttı. Tahıl ihraçatçısı Ukrayna, AB'den yiyecek dilenir duruma düştü. Örnekleri çoğaltmak mümkün. Ama bu kadarla yetinelim. Çünkü anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az, demişler.

Bazıları "suç IMF'de değil, hükümetlerde" diyerek, IMF'yi temize çıkarmaya çalışıyor. Aslında IMF de, IMF ile işbirliği yapan hükümetler de suçludurlar. Daha doğrusu hiçbirisi iyi niyetli değildir. IMF ile işbirliğini savunanlar, IMF'nin kapısına koşanlar, bu işbirliğinden kârı olanlardır. Başka bir deyişle borçlu ülkelerdeki ayrıcalıklı azınlıklar, IMF ile işbirliğinden menfaat sağlıyorlar. Bundan dolayı onlar, IMF ile işbirliğinden başka bir yol, başka bir çare düşünmüyorlar.

Halbuki her ülke, kendi şartlarına, ekonomik ve sosyal yapısına uygun milli çözümler bulabilir. Bu, hiç de zor değildir. Zor olan, bu milli çözümleri bulacak ve uygulayacak milli kahramanları ortaya çıkarmaktır. Maalesef, bu kahramanların sesi ve önü çeşitli entrikalarla kesiliyor. İşin en garip yanı ise şu: Bu kahramanları desteklemesi gereken halk da, karşı safta yer alıyor. Böyle olunca IMF, tek çıkar yol olarak önümüzde kalıyor. Tabii buna çıkar yol diyorsanız.

Milli çözümleri uygulamanın da elbette bir riski vardır. Bunu gözardı etmemek gerekir. Milli çözümleri uygulamaya koyunca, içte ve dışta zarara uğrayanlar, pekçok engeller çıkaracaktır. Ama bu engeller, ne kadar çok, ne kadar büyük olursa olsun, mutlaka aşılır. Aslında milli çözümlerin uygulanmasında karşılanılacak sıkıntılar, IMF ile işbirliği sonucu doğan sıkıntılardan, her zaman ve her yerde daha az olur. Dahası bu yol, şerefli ve izzetli bir yoldur.

Ne acıdır ki, tek başına iktidar olmasına rağmen AKP, bu izzetli yolu tutmaya cesaret edememiştir. O da, diğerleri gibi denenmişi denemeye, zilletle izzete varmaya çalışıyor. Şu değişmez gerçeği onlara da hatırlatmayı görev biliyoruz: Zilletle izzete varılmaz. Geliniz izzetli yolu baştan tutnuz. İzzetli yolda mağlubiyet bile galibiyet sayılır. Bunu unutmayınız.