Türkiye'de neden hain çok (lll)

Hangi kesimden gelirse gelsin, devşirmelerin tümünün ortak özelliği, boğazlarına dek rüşvet ve entrikaya batmış olmaları ve Türk uyruklara duydukları düşmanlıktı. Rüşvet ve vurgunculuk yoluyla o denli büyük bir servet ediniyorlardı ki; halk "simyanın (her madeni altına çeviren gizil güç y.n.) sırrına erdiklerini" söyleyerek bunlarla alay ediyor, tepki gösteriyordu.(7)
Devşirmelerin rüşvetçiliği, zaman içinde, tehlikeli bir boyuta ulaşmış ve ülke çıkarlarını yabancılara satma noktasına varmıştı. Yönetimde elde ettikleri yüksek yetkiler, onlara bu tür girişimler için geniş bir alan yaratıyordu. Elde ettikleri yetkiyi kullanarak, "baştan aşağı bir yağma, çapul ve servetlere elkoyma"(8) uzmanı olmuşlardı.
Devşirmeler, nitelikleri gereği tüketici bir topluluktu. Roma soyluları gibi, üretimle uğraşmayı ayak takımının yaptığı onursuz bir iş olarak görürlerdi. Kılıç ve kahramanlık söylemleriyle yağma, bu olmadığında entrika ve yalan dolana dayalı vurgunculukla geçinirlerdi. "İş bilenin kılıç kullananın" özdeyişi, Türkçe'ye bunların yerleştirdiği bir sözdü.(9)

Devşirmeler ve Türk düşmanlığı
Devşirme etkinliği, Fatih döneminde başlatılan devlet yönetimini Türkler'den ayıklama (tasfiye) eylemi ve I.Selim (Yavuz) (1512-1520) döneminde halk üzerinde şiddetli bir baskıyla bir felaket halini aldı. Devşirme yozlaşmasına Yavuz'un getirip devlet politikasına yerleştirdiği Arapçılık eklendi. İmparatorluğun yükünü çeken, sorunlarıyla ilgilenilmeyen, bu nedenle ayaklanan ve toplu olarak öldürülen Anadolu Türkmenleri, o denli baskıya alındılar ki kaçacak, sığınacak yer arar duruma geldi. Şii inancını Osmanlı Devleti'ne karşı, ideolojik yaymaca aracı olarak başarıyla kullanan ve kendisi de Türk olan Safevi Hükümdarı Şah İsmail'in (1487-1524) çağrısına uyarak, kitleler halinde İran'a göç ettiler.
Yürütülen sistemli şiddet ve baskıyla, öldürülen ya da göç ettirilen Oğuz halkı, Prof. Fuat Köprülü'nün tanımıyla "Anadolu Türklüğü'nün en temiz, en canlı unsurunu oluşturuyordu".(10) Yerlerinden yurtlarından edilen bu halk, gözden uzak yerlerde yoksulluk içinde yaşadı. Çok zorda kaldığında, çalışıp para kazanmak için İstanbul'a çalışmaya gittiğinde, orada kendisini bekleyen hor görülme ve aşağılamaydı. En şanslıları, saraylarda ya da varsıl evlerde aşçılık, çöpçülük gibi işlerde çalışırdı. Çalıştığı yerde, "Türklüğünü söylemeye cesaret edemez", kapıkulu yalılarında "Türk aile ve tarihine düşmanlıkta uzmanlaşmış" davranışlarla karşılaşırdı.(11)

Türkler; kendi ülkesinde tutsak
Türkler'e karşı olumsuz bakış, devşirme düzeninin daha ilk döneminde, çok açık biçimde ortaya konmuştu. II.Murat döneminde başlatılan, Fatih Kanunnamesi ile yasalaştırılan uygulamalarla Türkler, kendi ülkelerinde Hıristiyan ya da Musevi azınlıklar kadar bile hakkı olmayan, ikinci sınıf uyruk durumuna getirilmişti. Yönetim organlarında görev alıp yükselmek bir yana, etkili devlet kurumlarına ve bu kurumlara yönetici yetiştiren okullara giremiyordu.
Sadrazamı, padişahtan sonra devleti temsil edecek en yetkili kişi (naip) yapan Fatih Kanunnamesi, devlete asker ve sivil yönetici yetiştiren ve yüksek nitelikli eğitim veren devşirme okullarına alınmayacak olanları şöyle sıralıyordu: "Yahudiler, Müslümanlar, çobanlar, sığırtmaçlar, doğuştan sünnetli olanlar, çok uzun ya da kısa boylu olanlar, Türkçe bilenler, köseler, keller, Gürcüler, Çingeneler, Kürtler ve Türkler".(12)
Fatih Kanunnamesi'nden sonraki 70 yıl içinde naib yetkisiyle devlete sadrazam olan 48 kişiden yalnızca 5'i Türk kökenlidir; bunlar da devşirme anlayışıyla yetişmiş aslını yadsıyan (inkar eden) insanlardır. Geri kalan 43 sadrazamdan; 11'i Slav, 11'i Arnavut, 7'si Rum, 5'i Ermeni, 4'ü Çerkez, 3'ü Gürcü, 1'i İtalyan kökenliydi.(13)
(devam edecek)?
DİPNOTLAR:
7 "Azgelişmiş Sürecinde Türkiye" S.Yerasimos, 1.Cilt, Belge Yay., 7.Bas,. sf.306
8 "Tarihimiz ve Cumhuriyet" M.Birgen, Tarih Vakfı Yurt Yay., 1997, sf.147
9 a.g.e. sf.147
10 "Osmanlı İmparatorluğunun Kuruluşu" M.Fuat Köprülü, Ötüken Yay., 1981,  sf.95
11 "Tarihimiz ve Cumhuriyet-Muhittin Birgen", Prof.Zeki Arıkan, Tar. Vak. Yurt Yay., 1997, sf.128
12 Ana Britannica, 10.Cilt,  sf.100
13 "Tarihte Türklük", Prof.Laszlo Rasonyi, Türk Kül.Gel. Ens.Yay., 2.Bas. 1988,  sf.204