Bir pazaryürüyüşü

İçerler biraz serin. Dışarıda bu serinliğe inat bulutlu ama sıcak bir hava var...

En iyisi bir Pazar gezisi.

Mahalleden başlayan yürüyüşümüzde hem eş dost görmek, hâl hatır sormak hem de çocukluğumuzun geçtiği yerleri adım adım dolaşmak için kendimizi dışarı attık.

İşte "Beykoz çayırı"; bitti bitecek, gitti gidecek, derken ecdadın diktiği çınar ağaçları bir şahin gibi süzüyor etrafı. Öyle nazik bir kıpırdanışla sallanıyor ki, beş parmağa benzeyen yaprakları ile sağlam, şefkatli, hatır bilir el gibi sizi kucaklamak istiyor...

Etrafımız çam ağaçları ile kaplı...

Bir yıl önce Orman Bölge Müdürlüğü'ne telefon etmiştim, "Bu çamları ne zaman korumaya alacaksınız?" diye. "Yeniden tel çekeceğiz" demişlerdi. Bir buçuk yıl oldu, bir tek devlet görevlisi gelmedi. Bir yandan sorumsuzca kesilen ağaçlar, bir yandan biçimsiz dikilen evler...

Nasıl olsa geliyor... Elektrik geliyor, İ.E.T.T. de otobüs tahsis ediyor... Yıkılsın orman... Yaşasın vurdumduymazlıklar!

Alın size ağır bir söz...

Yahu, bari ormana sahip çıkamıyorsunuz, devletin kendi eliyle diktiği bu 40 senelik ağaçları gelin kesin... Hiç olmazsa karını alın. Yerine yenisini dikin. Hani iç ve dış borç parası bulamıyorsunuz...

Yürüyorum... Burası tarihi Gazi Yunus mezarlığı... Ve az ileride Sümerbank Kundura Fabrikası. Nedense kapısına gitmek gelmiyor içimden.

Bir zamanlar 3000 kişinin, üç vardiye çalıştığı fabrika, çürümeye ve yokluğa terkedilmiş durumda.

Hemen yanında bulunan ABD şirketi Mobil'in işleri ise, tıkırında.

Yuşa Tepesi'ne giden yol kenarındayım.

Köylü kadınlar size "Beykoz incirini" satıyorlar. Bu inciri görmenizi isterdim. Kabukları çatlamaya başlamış, içinin enfes balı dışarıya sızmaya başlamış bile...

Beykoz'un sahilindeyim. Kayıklar, balıkçı motorları sahile dizilmiş. Karşı kıyılara bakıyorum. Yeniköy, Sarıyer... Bir zamanlar Okan kardeşimin de oturduğu sokaktan geçiyorum. Tatlı anılarımız, hoş sohbetlerimiz vardı. Şimdi bu sokakta eniştesi Musa ağabeyimiz var.

Önceki gün sohbette beraberdik...

Bir dakika!

Şu adam varya şu adam... Yıllar önce her yerde onu demir bağlarken görüyorum. İnşaatların demir işlerini yapardı. Sanki demirin ezilmesi gibi ezik ve sapsarı... Saçları tel tel dökülmüş. Adımları tersiz.

Bu dünyanın hali böyle işte.

Bir zamanlar demirlere şekil verirsin, bir gün gelir ihtiyarlık sana şekil verir. Tamam olunca kabir evine yerleşirsin.

Dünya fani...

Ahiret baki.

Baki olan için yaşamak, asıl olan bu.

Bir Pazar günü "Beykoz" gezisi yapan ve şimdi Ahiret elbisesi giyen yolculardan biri de işte bu yazar...