Zor zannedilen kolay

Yıllardır ülke yöneticilerine; ilgisiz bilgililere, bilgisiz ilgililere Türkçe seslenirim. Seslenişlerimde âdâba, edebe, saygıya elimden geldiğince özen gösteririm. 
Yorulmam, durulmam, Allah'ın inayeti ile Allah'tan gayrı güç tanımam ve beşerî hiç bir güçten korkmam...
Heyecanlıyımdır. Coşkuluyumdur. Coşkumu yazılarıma ve okuyucularıma aksettirebilmek için neler çekerim neler...
Yanlış ifade kullanmaktan da, yanlış anlaşılmaktan da ödüm kopar...
Tarih tekerrür ediyor maalesef; kendilerini sayısal çokluklarıyla güçlü vehmedenlerin ödlerini koparan ama Kuvay-ı Milliyeciler olarak bizi heyecanlandıran bir sürece girdik...
Anayasa değişikliği adıyla ve yıllarca Türk Milletinin milli duygularını suistimal eden Sağın Debisi Düşük DB'si (Devlet Bahçeli) nin açıkça, Solun Debisi Düşük DB'si (Deniz Baykal) nin gizli destekleriyle sistem çökertildi!
Mevcut "Sistem Diye Dayatılan Sistemsizlik"le hiç barışamadığım, yazdıklarımla aşikârdır!
Mevcut Anayasa'da; Demokratik, lâik ve sosyal bir hukuk Devleti olarak tarif edilen Türkiye'de, 100'den fazla siyasi partinin olması ülke nüfusunun ezici bir çoğunluğunun da sistemle çekiştiğinin açık göstergesi değil midir?
Vatandaşının büyük bir çoğunluğunun barışık olmadığı ve değişen her iktidar tarafından kendilerine göre yorumlanan ve taraftarlarını koruyup kollayarak liyakati unutturan bir sistemle huzur sağlanabilir mi?
Yalnız bir konuyu altını kalın kırmızı çizgilerle çizerek vurgulamak isterim ki, sisteme karşı olmak, Devlete zarar vermek değildir asla.
Devlete zarar veren veya vermeye niyetlenen kişi, hangi görüşten olursa olsun Devlet hâinidir.
Milleti rahatsız eden sistemle çekişmek ise hak arayışıdır ve "Küfrün karşısında susmak dilsiz şeytanlıktır" öğretisinin uygulamasıdır.
Mevlâna; "İyiyi kötüden, güzeli çirkinden öğrendim" der. Bize düşen de İslam iman ve ahlakı ile Türklük feraset ve idrakiyle tarihi dikkatle incelemek ve kötülerden iyileri, çirkinlerden güzelleri öğrenmek ve öğretmektir.
Biliriz ki, inkâr ile var olan yok edilemez. 
Yanlış, ancak doğru yapılarak telâfi edilebilir ve doğruyu kim yaparsa doğru; yanlışı kim yaparsa yanlıştır.
Rumeli/Anadolu/Turqia tarihimizden ders almak adına bir kıssam var:
Yavuz Sultan Selim, tahta oturur sadaret makamı yani başbakanlık makamı boştur. Fısıltı ile ilk divanda sadrazam atayacağını duyurur. 
Paşaların tamamına yakını, Enderunlu yani mekteplidir. Piri Mehmet Gazi ise serhattan serhata, akından akına savaşlar ve devletin bekası için verdiği mücadelelerle paşadır yani alaylıdır...
Olay duyulunca Paşaların tamamı; sadrazam seçilebilmek için, Sultana yakın olmaya ve her fırsattan faydalanmaya çalışırlar...
Divan günü gelir. Paşalar Divan vaktinden saatlerce önceden koşarak salonda, padişaha yakın bir yer kapmak yarışına girerler... 
Piri Mehmet Gâzi ise bir kaç dakika kala gelir ve kapıya yakın, padişaha uzak bir yer bularak oturur...
Yavuz, selam-sabahtan, hoş-beşten sonra divanı açar;
- Bre Paşalar! Bir karara vardım. Ne dersüz? diye bir karar açıklar ve meşvereti başlatır.
Açıkladığı karar; Devletin tamamen aleyhine bir karardır.
Sultan sırayla isim isim seslenerek:
- Falan paşa; ne dersün? Diye sorar.
Verilen cevaplar;
- Muvafıktır Hünkarım!..
-Çok doğrudur Hünkarım!..
-Siz yeryüzünde Allah'ın sayesisiniz, hata yapmazsınız Hünkarım!..
-Sizin hayatınızda hataya yer yoktur v.b. şeklinde göze girmek gayretli cevaplar olur...
Sıra kapı ağzında oturan Piri Mehmet Gazi'ye gelir;
-Bre Piri Paşa; sen ne dersün?
Paşa, tok ve gür bir sesle;
-Külliyen yanlıştır Hünkarım! Divan buz keser!...
Yavuz'un gazabı bilinmektedir;
-Bre Paşa! Bizden korkmaz mısın? Bilmez misin biz kelle alırız! Diye kükrer...
Cevap da hemen hemen aynı tonda edepli bir kükreyiştir;
-Haşa Hünkarım! Yüreğimizi Allah korkusu öylesine kaplamıştır ki başka bir korkuya asla yer yoktur!
Ve Piri Mehmet Paşa, sadrazamdır!
İltimasın, adam kayırmanın değil liyakatin değerlendirilişine çok güzel bir örnek olduğu için bu kıssayı önemsedim... 
Önümüzdeki günlerde BTP'nin çelik çekirdek kadrosu, Kuvay-ı Milliyenin iradeli ve ferasetli neferleri, kendi yöre ve bölgelerimizde On Altı Yıldızlı sancak altında toplanacağız.
İkinci Kuvay-ı Milliyeciler olarak hevesimiz zirvede, heyecanımız dorukta olacak...
Muhteşem bir uğraşa hazırlanıyoruz..
On Altı Yıldızlı sancağın altında, Kâinat Türk Devleti seferine çıkan Yiğitleri herkes görecek. Kenarda gezip, ortada görünenler de olacak muhakkak!
Ekerken, biçerken bulunamayan ama harmanda kardeşlerden olanlar da olacaktır!
Olsunlar, olmalılar!
Duymayanlara sesimizi duyurup, görmeyenlere görünüp herkesi bu Kutlu Sefere çağırmakla mükellefiz her birimiz.
Bu yöresel ve bölgesel uğraşlardan sonra herkes, yaptığıyla ya övünecek ya da utancıyla baş başa kalacaktır.
Bağımsız Türkiye Partisi ve teşkilatları üzerinden kendilerine ikbal hayalleri kuran, kurt postundaki çakallara karşı, Kuvay-ı Milliyecilerinin tavrı Hünkâr Hacı Bektaş'ça, 21. yy.'ın hünkârı Haydar Baş'ça kucaklayıcı olacaktır, olmalıdır...
O günden sonra yapılacak hatanın adı suç olacak ve ceza gerektirecektir! Bu ceza da, kurnazları, müraileri, bozguncuları bir daha yüzlerine bakmamak üzere tecrît olacaktır...
Çünkü artık ne BTP'nin, ne Kuvay-ı Milliyecilerin ne de Milletin boşa geçirebileceği zamanı kalmıştır...
Bütün Kuvay-ı Milliyecilerin, önce kendileriyle barışarak Teşkilatlarına ve Yöneticilerine "İnadına" sahiplenme zamanı gelmiş ve bu süreç başlamıştır. 
Gerisi, külliyen teferruattır.
"OLAMAZ TÜRK'E BAŞ, TÜRK'ÜM DEMEYEN" Vesselâm...
Selam,sevgi,dua...