Sitemkârlara sitem

 
Bir sitem edeceğim, sevgiyle besli, saygıyla 

süslü...

Sadakat ve muhabbet, apaçık olacak 

sitemlerimizde; babaca evladı korurcasına, 

evlatça babadan umarcasına...

Bilirim ki küsenleri çok ayıplayan benim, küsme 

lüksüm olamaz. Bilirim ki, "Kızgınım" diyenlere 

çok kızan benim, kızmak gibi bir kolaycılığım 

olamaz.

Çocukluğumda evin, gençlik ve delikanlılığımda 

mahallenin afacan-haşarılarındandım. Yaşlanan 

bedenime inat gönlüm, afacan çocukluğundan 

vazgeçemiyor! Yaşım kaç olursa olsun yaptıklarım 

ve yapacaklarım Allah (c.c.)'ın da nasibiyle bu 

afacanlığımdan, kabıma sığmamamdandır.

Çocukluğumda sevdiğim oyuncağımı elimden 

almaya Babam'ın bile gücü yetmezdi! Babam'ın 

elimden alamadığı oyuncaklarımın başında -çok 

özenerek yaptığım- ok ve yayım gelirdi!

Ahmet Ali Abim'in yavruyken getirdiği ve 

ellerimle besleyip büyüttüğüm; Anam'ın 

yirmiden fazla tavuğunu yiyen, komşunun eşeğini 

parçalayan kurdum da çocukça özel korumam 

altındaydı! 

Elimde ok ve yayım, yanımda kurdumla 

mahalleye çıktığımda, "Tarkan"la yarışır, 

Kürşad'ın kırk birinci yoldaşı olurdum!

Afacan çocukluğumda, Babam'ın sayesinde, her 

şey çok kolaydı. Bu güvençle adım attığım 

delikanlılığımda da; zor, kolayıma gelir; imkansız, 

biraz uğraştırırdı! Çünkü Rahmetli Babam ve 

sülalem arkamdaydı ve beni hiç bir yerde  yalnız 

bırakmayan arkadaşlarım vardı.

Yaşadıklarımızı anlatmamıza -yıllardır- edebimiz 

ve adabımız mani oldu. Rabb'im'in nasibiyle çok 

çetin, çok zor günler yaşadım ama hiçbirinden 

nadim ve şikayetçi olmadım hamd olsun!

Allah (c.c.) şahidimdir ki; çok çetin ve zor 

geçmesine rağmen kolaylıkla unuttuğum ve 

gülerek anlatabildiğim günlere inat bir gün 

yaşadım ki, yaşadığım zorların hepsinden zor 

geçti!

Ömrümü hasrettiğim, ikbâl ve istikbalimi hibe 

ettiğim teşkilatı terk etmeme sebep olan bir 

gündü! Hayatımın en zor günü olarak ömrümde 

nâm aldı o gün!...

Uzun yıllardır tanıdığım iki kardeşin teklifi ve 

yılların kazanımı; "Nereye?" sorusunu sormama 

alışkanlığımla niye olduğunu anlayamadığım bir 

ziyarete mecbur edildim!

Üzerime alınmamam gerekmesine rağmen en 

yetkili ağızdan çıkan; "Herkes Ülkücü Hareket'ten 

alacaklı, hiç borçlu olan yok! Bu nasıl iştir?" 

şeklindeki sözler ve söyleyiş tonlaması hâlâ 

kulaklarımda çınlıyor... Verdiğim tepki de ân be 

ân aklımda!

Memur olsam çoktan emekli olmam gereken; 

tüccar olsam kar-zarar defterimi kapatmış olmam 

gereken bir yaştayım. Emrolunduğu gün ve 

saniyede teslime hazır beklediğim canımdan 

başka bir emanette taşımıyorum...

Şükrederim ki, Türkiye'nin hatta dünyanın 

neresine yolum düşerse düşsün evim gibi 

girebileceğim "Gönüldaş Evleri"m var.

Gönüldaşlarım haricinde dünyada hiç kimsenin, 

hiç bir aşiretin sahip olamayacağı kadar kalabalık 

ve sadık Gönül Dostlarından oluşan büyük bir 

Ailem var. 

Bu tarifsiz ve hesapsız zenginliği; sakınmadığım 

sevgime ve gönüldaşlarıma borçluyum.

Bu borcun asla ödenemeyeceğini bilenlerden ve 

bu borcumla övünenlerdenim. Hani atalarımız; 

"Borç yiyen, kesesinden yer" derler ya!

Bu bilincimledir ki sadık kalmaktan başka bir 

gayretim olmaz!

Bu bilincim yüzündendir ki, Türk Milletinin 

refleksi olduğuna inandığım II. Kuvay-ı Milliye 

Hareketi'ne bir halel gelmesinden Allah (c.c.)'a 

sığınırım...

Bu bilincim yüzündendir ki sadece ama sadece 

milletimden yanayım...

Fedakâr gönüllülerin destekleriyle bir yerlere 

taşınan, fedakâr milletperverlerin omuz 

vermeleriyle seçilen ama kendilerini seçilmiş 

değil seçkin sanan, kendilerini dünya merkezi 

zanneden, beşeri zaafiyete düşen zavallılara 

rağmen biz millet fedaileri milletçiler, camiamıza 

"Kimlik" borçluyuz, "Kişilik" borçluyuz ve 

karakterimizle de bu borcumuzun her zaman 

şerefle farkındayız...

İki yıldır hazır olmasına rağmen; adabımın, 

edebimin izin vermediği, "YİTİK ZAMAN 

OYUNCAKLARI" adlı kitabımın, ilaveli yeni 

baskısını yayınlamalı mıyım diye düşünmeğe 

başladım!

Duyduklarını, kendisi yaşamışçasına anlatan 

çakaralmazların, duygu sömürücülerinin, yalancı 

edepsizlerin, "..cılık, ..cilik, ..culuk, ..cülük"ten 

geçinenlerin bildiğim hallerini ayan etsem mi diye 

düşünüyorum!

Her neyse! Her şeye rağmen incinmişliğimi rafa 

kaldırmak istiyorum bir daha...

Bütün savaşçılığıma rağmen bu tavrımı; Gönül 

Adam Haydar Hocam'a ve özenle seçip ihtimamla 

yetiştirdiği Kıymetli Gönüldaşlarım'a borçlu 

olduğumu -bir daha- ilan ediyorum...

Hayatım boyunca lazım olduğum zaman, lazım 

olduğum yerde ve lazım olduğum şekilde oldum. 

Bu mensubiyetimin ve muhabbetimin gereği idi, 

hiç bir zaman davet beklemedim... 

Bu halim, son nefesime kadar da devam edecek 

inşallah.

Umarım Milletim;  benim gibi bedenleri kocamış, 

yürekleri hala afacan çocuk olan ak sakallarına 

ihtiyaç duymaz ve biz de büyümesine asla izin 

vermeyeceğimiz Afacan Çocuk yüreğimizle, 

menzîle doğru yolumuza devam ederiz...

"OLAMAZ TÜRK'E BAŞ, TÜRK'ÜM DEMEYEN"  

Vesselâm...

Selâm, sevgi, duâ...