Sevgi yücelmektir!

Sevgi etkin bir eylemdir yoksa edilgen, dışarıdan seyredilip öğrenilen bir şey değildir. O bizatihi onu yaşamaktır, onun içinde olmaktır. Mevlana'nın aktardığı gibi "Yandım El-hamdülillah" demektir sevmek.

Sevgiliye aşık olmak kolay değildir. Çünkü benliğini, nefsini, canını aşmadıkça sevgiliyle bir beraber olunmaz. Tek beden ikilik kabul etmez. Daha önce söylediğimiz gibi: basit aklı ve bayağı muhakemeyi; duygunun, ruhun ve kalbin kısaca "gönül''ün karşısında göklere çıkaranlar, varolmanın sebebi olan aşk ve sevgiyi de yıktı.

Aşkı yaşamaktansa ona kelimelerle, konuşulan sözcüklerle sahip çıkmaya çalışılıyor çağın modern insanı. Aşkı niceleştirirken anlam kaymasına da neden olan çağın insanı, aşkı bayağılaştırdığının, değiştirdiğinin farkına bile varamadan "üç kez aşık oldum, beş kez aşık oldum" gibi aritmetiği bile sokabiliyor aşka. Veya kadınların da erkeklerinde serbestçe ilişkiye girebilmesine "aşk deneyimi" ile ifade edilir oldu. Bu hakiki aşktan ne kadar uzak kalındığının, sevmeyi nasıl ayaklar altına düşürüldüğünün, nasıl kirlettiğinin resmi halbuki.

Aşkın böylesine tüketildiği, sevginin başka anlamlar kazanarak çirkinleştirdiği çağımızda, asıl kirlenme insanın kafasındaki aşk kelimesinin, sevgi sözcüğünün anlamında olmuştur aslında. Çünkü bu sözcüklerin akla çağrıştırdığı imaj, tamamen niceliksel boyutuyla eşyalaştırılmış, cinsel anlamlarla hapsedilmiştir artık.

Bugün tekniğin bilimsel uygulamalarla ortaya çıkarttığı yapma bir çevre içinde, yapma maddeler dünyasında yapmacık insanların, suni aşklarını, sevgilerini görüyoruz tüm dünyada.

Sevmek, sevgi ve aşk o eski nuraniyetini, ilahi sihrini kaybetti; o görünmez ezeli hakikatiyle olan bütün bağlarını mefluç bir halde maddi temellere oturtulmuş durumda artık. Her şeyin kutsallığını, ruhaniyetini yitirdiği dünyevileştirilmiş profan alanda insanın aşkı da, sevgisi de tıpkı diğer her şeyinde olduğu gibi mabedin dışında...

Bunun için kendinden kaçıyor, kendini eşyalarda kaybediyor, oyalama yollarına sapıyor; kendisini eğlence, magazin ve uyuşturucu endüstrisinin hazırladığı rüyalarda unutmaya çalışıyor. Aşka, sevgiliye sahip olunacak, tüketilip atılacak bir eşya gözüyle baktığından sevgi adeta maraz kabul ediliyor; nefret ve kin ortaya çıkıyor:

Bir zamanlar birbirlerine aşık olanlar sonunda birbirlerini dövmeye, kesip biçmeye, cinnet ortamında birbirlerini öldürmeye başlıyor. Sevgililer birbirlerine ellerini uzutacak yerine, intihar anlaşması yaparak yaşamdan vazgeçiyor ve ölüme gidiyorlar. Öyle ki bir psikiyatrın deyişiyle sevgiye bir sorun gözüyle bakılıyor, aşık olmamak normal sayılıp, aşık olmak psikolojik problem olarak görülüyor.

Güzellik enstitülerinden psiko-terapistlere, giyim-kuşam koku fabrikalarından reklam şirketlerine kadar koskoca bir endüstri hakiki aşkın, sevginin yokluğunu fırsat bilip, üzerinden para kazanıyor. Yaratılan sahte sevgi ve aşk imajlarıyla aşk, sevmek maddeye ve hayvansal duygulara istismar ediliyor. İşte şubat ayında kutlanması ilan edilen "Sevgililer günü"de bu kirli zihniyet içinde, bu modern saplantılı anlayışla tamamen vitrinlik ve tamamen yapmacık, sahte bir olay.

Fakat çağdaş hayatta, aşkı karşılayan sözcük olmasa da, aşk kelimesi başka şeyler için de kullanılsa da her zaman "Aşk" var olacak... Şairin dediği gibi: "Aşıkların buluştuğu yerde ışıkları söndürebilirler ama, ay ışığını köreltemezler". Çünkü koskoca kainat aşk üzerine, cazibe üzerinde yürüyor, "Sevgi" her vakit yaşanıyor. Aşkı bayağılaştıran, manasını çarpıtanlar olsa da Mecnun'un, yattığı ameliyat masasında dile getirdiği "Ben ameliyattan, damarlarımın kesilmesinden kokmuyorum. Fakat vücudum tümü Leyla'yla dolu, damarlarımı yararken ona bir zarar gelmesinden korkuyorum" manasındaki "mecnunca" aşk ve sevgiyle benliğinden geçen hakiki aşıklar, sevgililer var oldukça, Allah, Allah diyen gerçek sevdalılar oldukça kıyamete kadar da aşk ve sevgi var olacak!