Öğretmenler Günü

"Dünyaya bin kere gelsem, bininde de öğretmen olmak isterim" derdim çocuklarıma! Çocuklarım derken; acısıyla-tatlısıyla, ölümüyle-doğumuyla, cenâzesiyle-düğünüyle akıp giden hayat içinde; her sene, son sınıflarını uğurladığım, birinci sınıflarını ağırladığım, her yeni gelenin, her gideni mutlaka arattığı Öğrencilerimden bahsediyorum...Dostlarım bir öğretmen olduğumu bilirler. Benim de günüm vardı! Günün siyâsilerine öfkelenip öğretmenliğimden vazgeçtiğim, çocuklarımdan sessiz sedâsız kaçarak terk ettiğim ve içime ağladığım gün; yapmacık ve öğretmenle alay edercesine "Netekim General" dayatması, Öğretmenler Günü'mü de, gönlümde defnetmiştim!Ama her Öğretmenler Günü'nde de mutlaka öğretmenlerimi ve öğretmenliğimi yâd ederim. Bu sene; hem kendim, hem kuşağım, hem de bizden sonraki öğretmenlere, en fazla da kendime öfkelenerek Öğretmenler Günü'nde susmak istiyorum! Kendime, içimdeki öğretmenliğime firar etmek istiyorum!Susmam gerekiyor sanki! Çünkü utanıyorum öğretmenlerden, onların çaresizliklerinden! Çünkü; "Ustamın adı Hıdır/Elimden gelen budur!" kaçamağı sâdece öğretmene uymaz! Uymamalı!İlköğretim 7 ve 8. Sınıf Türkçe Ders Kitaplarında okuma parçası olarak kullanılan bir şiirimde:"Duygu mîmarıyım ben:Saygının kaynağı,Kaygının yok oluş durağı,Seven-sevmeyen gönüllerdeBenim dalgalandıran Bayrağı..." demiştim öğretmence!Yine aynı şiirimde:"Kalem tutamayan minicik ellerAnneden başka söz bilmeyen dillerBenimle büyür dünyalar kadar.Benim emeğimdir bütün oluşlar.Ben sevdiririm cumhuriyeti,Atatürk'ün ölmesine izin vermeyen,İlkelerinden ödün vermeyen benim Ben; Öğretmenim..." diye öğretmenlenmiştim!Hızımı alamamış, coşkuma, hissiyâtıma, hamâsetime dur dememiş ve:"Toprağı vatanlaştıranDünle bu günü kavuşturanBu günü yârınlarla yarıştıran benim, Ben; Öğretmenim!..." diye Türk'çe, öğretmence nâra atmıştım!...Bu sene sustum! Utandım çünkü! Çünkü ne emânetlere sâhip çıkabilmiş ne de emânetlere sâhiplik edecek evsafta insan yetiştirebilmişiz!Eğer bugün huzûrsuzsak, eğer bu gün Atatürk ilkelerinin, Cumhuriyet'in yargılanmasına-sorgulanmasına seyircilik yapıyorsak, millet gözümüzün önünde halklara ayrıştırılıyorsa; ilkini 24 Kasım 1981'de, 'Netekim General' zorlamasıyla kutlama(!)ya başladığımız; milliyetçilerle/idealistlerle, millî kanaat önderleriyle, arabanın ön tekerleriyle, öğretmenle alay edilen 'Öğretmenler Günü'ne katılıp, kutlama sahnelerine figûranlıkla bugünlere hazırlandık, anlayamadık ve suçluyuz!Her mesleğin bir pîri olduğunu, öğretmenliğin pîrinin Allah (c.c.) olduğunu, öğretti öğretmenlerimiz bize! Çünkü Öğretmenin malzemesinin, ham maddesinin insan olduğunu öğretmişlerdi. Hem unuttuk, hem de unutturduk! Hızlandırılmış 40 günde; öğretmenlik formasyonu olmayan kimselere çocuklarımızı emânet etmeğe başlayan sisteme, yeterince kafa tutamadığımız, öğretmence direnemediğimiz için zâten öğretmenlik vasfımızı da kaybetmiş veya 'Netekim General' seremonilerine teslîm olmuştuk!Böylesi acizlerin nesine lazım özel gün?!Cüzdanı değil vicdânı, yüreği sevgi dolu olmayanların, gözü-gönlü zengin ve tok olmayanların; idealist, millî hayalleri olmayanların ne alâkası var öğretmenlikle ve öğretmen olamayanların neyine lâzım ÖĞRETMENLER GÜNÜ?Bugün Öğretmenler Günü ve ben öğretmenim!Ya bana öğretmenimi verin, ya da beni öğretmenime teslim edin! Ki başaramadığım için çeksin kulaklarımı öğreten muhabbetiyle!Mum olduk yandık zifiri karanlık gecelerde! Gecenin karanlığını deldik doğrudur belki ama eridik sessiz sedasız! Ne biz farkında olduk eridiğimizin, ne de bizi yakanlar!Öğretmensiz günlerde, "ÖĞRETMENLER GÜNÜ" kutlanıyor!Kutlu olsun!"OLAMAZ TÜRK'E BAŞ, TÜRK'ÜM DEMEYEN" Vesselâm... Selâm, sevgi, dua...