Fehmi Dede Emine Teyze

Yıl 1970'ler... Anadolu'nun bağrından kopup gelenler Beykoz'un Çamlıbahçesine konmaya başlamışlardı.

Rahmetli Hüseyin Kır önceden geldiği için mahalleyi iyi bilirdi. Elindeki arazileri bu insanlara ücret mukabilinde veriyordu.

Bakın, bakın etrafta parmakla sayılabilecek evler yapılmıştı bile.

Gaz lambası kimi evlerde kısık ayarda kimi evlerde yüksek ayarda yanıyordu.

Etrafı çam ağaçları ile süslü olan mahallede cami bile inşa edilmişti. Hüseyin amca buna ne kadar sevinmişti. Hanımı Hacer teyze bizi ne zaman görse "oğlum dutlar siyahlaştı çıkın yiyin" derdi. Yahut alüminyum tabakta ya incir ya da dut ikram eder çocukların gönlünü almaya çalışırdı.

Hüseyin amca benim İmam-Hatip mektebine yazıldığımı öğrenince -vefat edene kadar- hep beni sorardı. Ziyaretine gittiğimde Abdussamed'in kasetini açar sadece Kur'an'dan bahsederdi.

Yine yaşlılığının ilerlediği bir zaman evine gittiğimde Hacer Teyze; "Bak Feyyaz gelmiş" der Hüseyin amca dalgın gözlerle ağır işiten kulaklarıyla bir kaç kez sorduktan sonra "Feyyaz mı Feyyaz mı" der ve toparlanmaya çalışırdı. Çünkü o Kur'an'a sevdalıydı.

O sevdayı hatırlatan taşı da, toprağı da, insanı da seviyordu.

***

Şu ileride Haydar amcalar oturur. Haydar amca Alevi dedesiydi. Beni gördüğünde "Gel bakalım hele Elemteradan okuyayım da benim yalnışımı düzelt" der beni utandırırdı.

***

Burası da mahallenin çeşmesi. Suyu Yuşa tepesinden gelir. Minik bileklerimle babamdan sonra su taşıma işi bize düşmüştür. Çeşmenin yanıbaşında Mustafa amcalar oturur. Küçük oğlu benim emsalimdir. Adı Hasan.

Şimdi iyi dinleyin: Çeşmenin tam karşısında kim oturur bilir misiniz Fehmi Dede...

İşte Fehmi Dede'yi anlatmak için kitap yazmalıyım. Neyse sizleri merakta bırakmamak için hemen anlatayım.

Fehmi Dede Giresunludur. Köyünden buraya gelmiş ama çapasından, orağından vazgeçememiş. Geniş bahçedeki otları temizler, lahana, fasulye, domates, biber eker. Bir de çeşit çeşit fidanlara gözü gibi bakar. Elma, erik, armut, dut ağaçları Fehmi Dede'nin elinde bir başka güzel.

Fehmi Dede toprak kadar alçak gönüllü, zengin, gözü tok, samimiydi. Bir fidan titizliğinde evlatlarını da yetiştirdi. Tabii ki başarılarının, huzurunun bütünlüğünü Emine Teyze sağlar. Hani padişahları gönül gücüyle besleyen ulu kadınlardandı Emine Teyze. Küçük çocuklar bile bu huzur elini görüp gönüllerine yazarlardı.

Fehmi Dede çocukları çok severdi. Şimdi sakın sormayın. Hem sünnetçiydi hem de çocukları nasıl severdi diye. Orasını bilmem amma hele yüzü gözü sık sık yaramazlıktan tozlanıp kirlenen, burnunun sümükleri akan bu satırları yazanı hemen kuyunun başına götürür altına tahta iskemleyi verirdi. İçeriye seslenir "Emine hanım ayran var mı bak burada kim var". Emine Teyze sımsıcak tebessümle ayranı getirir nasırlı elleriyle başımı okşardı. İçim serinlenirdi. Bugün bu huzur için nice dünya hazineleri feda edilir.

Fehmi Dede kuyudan çıkardığı suyle burnumu siler yüzümü yıkardı. Bahçeden topladığı elma ve incirden ikram eder yanaklarımdan öper kucağına alıp koklardı.

Çocukluk anılarının şirin meyvaları tatlı yemişleri gibi içime yazılan hal hatır sorması, insanlığı, saygısı, değer vermesi kendisine bağlamıştı.

Dedim ya mahallemiz Anadolu'dan gelip konan insanların ilkleri ile serpilip kurulmuştu. Saygı, birlik, kardeşlik, komşuluk bal gibiydi.

Fehmi Dede bir gün bakın ne yaptı. Camide mevlüt okunurken bir an; "Bu çocuğa ne olur Kur'an okutun." Hocalar şaşırmıştı Mahalle Camii İmam-Hatip'i Nuri Hoca şaşırmamıştı. Zaten o çocuğa okutacaktı. Çocuk "Amenerresulu"nu okuyunca Fehmi Dede ağladı ağladı ağladı.

Günlerce evde Emine Teyze'ye anlatıp durdu.

Yıllar geçti gurbet mahalledeki kuşları bir bir uçurdu. Fehmi Dede sevdiği çocukları artık göremiyordu. Anne ve babalarına sık sık soruyor haberlerini alıyordu.

Yaşlanmıştı. Bir gün yanına uğradığımda çocuklar gibi seviniyordu. "Emine Emine bak kim gelmiş" diyordu.

Ah vakit olsa da Emine Teyze'yi anlatsam.

Hani kızı şunu anlatmıştı.

Annem benim bahçeye gönderirken şunu derdi: Bak yavrum namahreme çok dikkat etmek lazım. Onun için sana seslenmem. Minik ıslıkla çağırırım. Beni anlarsın tamam mı? Kızı diyor ki: "Ben de anacığımın ıslığını duyar hemen koşardım. Şimdi aklıma şu takıldı. "Anacığım derdi ki ben ölürsem sakın feryad ile ağlama. Birkaç gün önce son nefesini veriyordu ki bağırdım. Gözünden yaş aktı. Acaba bu kadar nasihat ettim de kızım dinlemedi" diyerek üzüldü mü?

Ah! Ah!..

Ne diyeyim. Biz yüreğimizle, imanımız, kültürümüz, canımız ile, vatanımız insanımız, tarihi şahsiyet ve kişiliğimizle ne güzel bir milletimiz.

Fehmi dedelerimizin çalışması, üretmesi, koruması, kollaması sadece çocuğa değildi. Bu gönül hazinesi, mahallesine, ailesine, devletine, bayrağına, ordusuna topyekün saf ve berrak hissiyatıyle zenginleştiriyordu.

İşte biz asıl bu zenginliğimize sahip çıkalım, huzur bulalım, kalkınalım.

Dün Beykoz'a giderken Emine Teyze'nin ruhuna Kur'an okuyayım derken, meğer Fehmi Dedemiz de rahmetli olmuş.

Yüzü nurlanmış. Cesedi hafiflemiş. Allah cümle geçmişlerimize rahmet eylesin. Az ağrı, asan ölüm selamet-i iman son nefeste nasib etsin. Dünya ve ahiret saadetine kavuştursun.

Seni unutmayacağım izan oldukça Fehmi Dede

Cenab-ı Zülcelal vel ikram Hazretleri makamını Cennet ede.

Bir tas su verdin kuyundan yüzümü yıkadın.

Havzı kevser ile kan Habib-i Ekreme Rabbim komşu etsin

Yüzün son nefesindeki gibi ak olsun.