En makbul iyilik

Fırsat bulmaya çalışır, günübirlik de olsa sık sık köyüme, Rize-Pazar Tütüncüler'e giderim.
İstanbul'un kara teslim olup beyazlara büründüğü Avrupa dönüşümde, denk düştü, birkaç saatliğine köye uğradım?
Yerin üstündekilerini de, altındakilerini de ziyaret edeyim, dedim.
Komşularımızdan vefat edenler oldu, yoğun bakımda yatanlar, ameliyat olanlar? Dualarını alayım istedim. Nasip oldu, gittim-gördüm.
Zaman hızla akıp gidiyor, devran çok hızlı dönüyor... Ne de olsa ahir zaman.
Köyde kimsecikler de kalmadı ya?
Gittiğimde rastladığım tek tük büyüklerim, yine ateş almaya mı geldin hocam, diye takılırlar daima. Gülüşürüz.
Yine öyle oldu.
Teyze anne yarısıdır, buyurur Hz. Peygamber (Buhârî, Sulh, 6).
Hatta diğer bir ikazında "Teyze, anne makamındadır" buyurur (Tirmizi, Birr, 6).
Babası vefat eden bacılarımıza, beyini kaybeden ablalara da taziyetlerimi iletirim diye teyzemi de yanıma aldım, birlikte gezdik.
Kabristanlarımıza uğrayıp Kur'an ve rahmetler okuduktan sonra, bahçeleri-tarlaları şöyle bir dolandım.
Rahmetli dedemlere, babamlara, hocalarımıza ve tüm geçmişlerimize Yasinler okuya okuya turladım eve yakın bahçelerimizi.
Meyve aşısı yapmak rahmetli dedem ve babamların zevkleriydi.
Yabanî incir, elma, armut, erik, kiraz, narenciye ağaçlarına kalem veya göz aşısı yaparlardı.
Kalem-yarma ve göz aşısını 6-7 yaşlarında iken rahmetli dedem öğretmişti bana? Aşının başı Besmeledir, derdi dedem, Besmelesiz aşı tutmaz, tutsa da tadı olmaz.
Sakız gibi yapışkan kırmızı toprak kullanırdık kalem-yarma aşıda, etrafını naylonla sarardık. Göz aşısını lifle özel sarmaktı maharet. İki günde bir gider takip ederdik aşıları. Aşılar çok güzel tutardı. O günlerden kalma birkaç aşılı meyve fidanım vardır bahçede.
Dedemin cepleri, aşılayacağı ağaçlar için hazırlanmış aşı kalemi ve rastladığı çocuklara vereceği akide şekeri ile dolu olurdu.
Uygun gördükleri her yere meyve ağaçları dikerlerdi.
Evimizin hemen yanındaki armut ağacımıza yedi-sekiz farklı armut aşısı yapmıştı dedem; armut mevsiminin başından kışın sonuna kadar o ağaçtan armut yerdik?
Çok yaşlandı o ağaç? Karlar yağdı, boran yedi, sağanak içti. Aileden dayanacak kimsesi olmayınca, kırıldı, yıkıldı. İki koca dalıyla birlikte çilekeş gövdesi duruyor şimdi.
Üzüm, armut ve hurma pekmezleri yapılırdı büyük büyük, 500-600 litrelik pekmez tavalarında? Çoban ateşlerinde kaynatılırdı imece usulü.
Mandalina, limon ve portakal ağacı fidanı yetiştirip komşulara da vermeyi çok severdi babam.
Birkaç dalını ağır kışlara kurban verse de, Yediveren limonu hala bahçemizde sapasağlam duruyor.
Evin önündeki çay bahçemizin etrafı, en az yüz-yüz elli metre aşağıya doğru rahmetli babamın aşıladığı mandalina, limon ve portakallarla donanmıştır.
Köye gittiğimde İstanbul kar altında soğuktan kavrulurken; Karadeniz on-onbeş günlük kış güneşi ile ısınıyordu; bahçemiz cennet gibiydi? Gelen-geçenin koparıp yediklerinden arta kalan bahçedeki mandalinalar, portakallar, limonlarımız hala koca bir mahalleyi doyuracak kadar var.
Altınları boynunda asılı duvaklı gelinler gibi bahçeyi süslüyorlar babamın meyveleri üstünde onlarca mandalina, portakal, liman, narenciye ağaçları.
Akraba ve komşular kadar, baba ocağı ve güzelim meyvelerin bile vefa beklediklerini fark ettim, baba ve dedelere hürmeten? Vefa.
Vali de olsa, kaymakam da olsa, vefası olmayandan adam olmaz derdi büyüklerimiz.
"En makbul iyilik, baba dostlarını, baba yadigârlarını koruyup gözetmektir" buyurur Hz. Peygamber (Müslim, Birr 11-13; Ebû Dâvûd, Edeb 120; Tirmizî, Birr 5).
Vefasızlık, dostluğu, kalbi, adamlığı ve insaniyeti öldürücü bir illettir? Büyüğe, sevgiye, dostluğa, sadakate, samimiyete, ilgiye ve nimete güzellikle, benzer samimiyetle mukabele etmektir vefa, nankör olmamaktır.
Sanki vefasızlık kuşatmaya başladı gönlümüzü ve dünyayı? Allah korusun, encamımızı hayreylesin.