Resulüllah’ın sadrına inşirah Hz. Ali

Saadet asrında yalnızca bir ibadet mekânı olmanın ötesinde bir eğitim yuvası, toplantı ve istişare merkezi, idari ve askeri konuların konuşulduğu ve karara bağlandığı bir merkez de olan Mescid-i Nebevi'de öğle namazı vaktiydi.

Ezan okunuyor ve Müslümanlar yavaş yavaş mescide geliyorlardı.

Hz. Resulüllah'ın da (s.a.a) teşrif etmesinden sonra namaz eda edildi ve ardından müminler her namazdan sonra olduğu gibi yine Hz. Peygamber'in çevresinde toplandılar.

Âlemlere rahmet olarak gönderilmiş son peygamber Hz. Muhammed Mustafa'nın (s.a.a) ardında namaz kılmak çok büyük bir lütuftu, namazlardan sonra söyleyeceklerini duymak da öyle…

Çünkü Resulüllah, Cenabı Hakk'ın "Vema yentiku a'nil hevâ. İnhuve illa vahyun yuhâ" diye buyurduğu (O, kendi heva ve hevesinden hiçbir şey konuşmaz. Sözü, ancak vahyedilen şeyden ibarettir) habibi Muhammed Mustafa'ydı.

Her namazdan sonra Resulüllah müminlere nasihat eder, bazen de onların sorularına cevap verirdi.

Bu sohbetlerin yapıldığı Mescid-i Nebevi'de müminler İslam'ı kaynağından öğrenme fırsatı yakalıyorlardı.

Kelimelerin anlatmaya yeterli olmayacağı bu sohbetlerde Allah Resulü anlatıyor, müminler ise can kulağıyla Resulüllah'ın dilinden dökülen billur gibi sözleri dinliyorlardı.

Gönülleri coşan müminler o anlar hiç bitmesin isterlerdi.

Böyle günlerden birinde ashabı kiram toplanmış Resulüllah'ın sohbetini dinlerken Hz. Ali de (a.s.) mescide geldi.

O, Resulüllah'ın, "Bu, bana ilk iman eden ve kıyamet gününde benimle ilk görüşecek olandır. Bu en büyük sıddık ve buümmetin farukudur" dediği Hz. Ali'ydi. (Selmani Farisi, Ebu Zer ve Hüzeyfe nakletmiştir. "Taberani, Mucem el-Kebir c.6, s.269 - el-Müttaki, Kenz' ulUmmal c.6, s.156 - el-Heysemi, Mecma üz-Zevaid c.9, s. 102 - el-Beyhaki, Sünen el-Kübra.)

Resulüllah'ın çevresindeki müminlere sohbet ettiğini görünce, namazın kılınmış olduğunu anlayan Hz. Ali bir köşede hemen namazını kılmaya başladı.

O sırada Hz. Ali'ye yakın taraftaki kapıdan mescide bir fakir girdi. Üstündeki kıyafetten gerçekten ihtiyaç sahibi biri olduğu hemen anlaşılabiliyordu.

Resulüllah'ın müminlere sohbet ettiğini görünce onlara doğru yavaş yavaş yürümeye başlayan fakir, mescitte yanından geçtiği herkese elini uzatıyor ve Allah rızası için sadaka istiyordu.

Fakirin dilinden dökülen tek söz, 'Allah rızası için sadaka' cümlesiydi.

Bu cümleyi söyledikten sonra karşısındaki sahabenin gözlerine bakarak biraz bekliyor, sonra başını önüne eğip elini boş bir şekilde geri çekiyordu.

Mescitte karşılaştığı her insana uzattığı eli boş kalan bu fakir, o sırada namazını eda etmekle meşgul olan Hz. Ali'nin sağ yanından geçerken yine 'Allah rızası için sadaka' diye seslendi.

Aynı sözleri bir defa daha takrar ederek, 'Allah rızası için sadaka' dedi ve durdu. Ardından ellerini göğe kaldırarak herkesin duyabileceği bir sesle şöyle haykırdı:

-Ey Allah'ım, Resulüllah'ın mescidinde senin rızan için sadaka istedim. Ama kimse bana sadaka vermedi.

Bu bir şikâyetti.

Hem de öyle bir şikâyetti ki, doğrudan Cenab- Hakk'a (c.c.) yapılan bir şikâyetti…

Fakirin Allah'a şikâyetini hemen yakınında namaz kılmakta olan Hz. Ali de (a.s.) duymuştu.

O Ali ki, kendisine el uzatan hiçbir fakiri boş çevirmemişti.

O Ali ki, oruçlu olduğu halde bütün yiyeceğini fakirlere sadaka olarak verir kendisi aç kalmaya razı olurdu. Bazen ev halkının ihtiyacı olduğu halde sahip olduğu bütün parayı Allah rızası için yardım isteyen fakirlere dağıtırdı.

Fakir Cenab-ı Hakk'a böyle yakarırken o sırada rükûya eğilmiş olan Hz. Ali namazını bozmadan, sağ elini fakire doğru uzattı.

Allah'a yakarırken bir anda yanında namaz kılan Hz. Ali'nin kendisine elini uzattığı gören bu fakir önce bir şaşkınlık yaşadı.

Sonra Hz. Ali'nin kendisine uzattığı sağ elinin küçük parmağındaki yüzüğü gördü. Hz. Ali'nin elini o yüzüğü alması için ona doğru uzattığını anlayan fakir, yavaşça yüzüğü çıkarıp aldı ve ihtiyacını gidermiş olarak Resulüllah'ın mescidinden çıkıp gitti.

Yüzüğünü fakir alınca Hz. Ali elini geri çekti ve ardından rükûdan doğrularak namazını kılmaya devam etti.

Hz. Ali'nin rükû halindeyken yüzüğünü o fakir Müslüman'a verdiğine o sırada mescitte olan Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.a) ve aralarında Ebu Zerr Gıfari'nin de bulunduğu ashabı kiramdan müminler de şahit oldu.

Resulüllah bu hadise üzerine mübarek ellerini kaldırıp oradaki tüm ashabın da duyabileceği bir sesle şu duayı etti:

-Ey Allah'ım, kardeşim Musa senden istedi ve 'Rabbim göğsüme inşirah ver, işimde bana bir ortak ver. Kardeşim Harun'la beni kuvvetlendir...' dedi de onun hakkında vahiy indirildi. 'Senin pazunu kardeşinle kuvvetlendireceğiz ve ikinize hükümranlık vereceğiz' buyurdun. Ey Allah'ım, ben de senin peygamberin, safiyyin Muhammed'im. Benim sadrıma da inşirah ver, işimi kolaylaştır, ailemden bana bir vezir ver, Ali'yi; onunla benim sırtımı güçlendir.

Hz. Resulüllah, bu duayı henüz bitirmişti ki Maide suresi 55 ve 56'ncıayeti kerimelerdekiilahi buyruk nazil oldu.

Hz. Ali'nin rükûda iken infakta bulunması ve Allah Resulü'nünbu duası üzerine nazil olan ayetlerde Cenab-ı Hakk (c.c.) şöyle buyurdu:

"Sizin veliniz, ancak Allah, O'nun Resulü ve namaz kılarken rükû halinde zekât veren müminlerdir. Kim Allah'ı, O'nun Resulü'nü ve müminleri veli edinirse, hiç şüphesiz, galip gelecek olanlar, Allah'ın taraftarlarıdır." (Velayet Ayeti, Maide Suresi55 ve 56. Bu ayetlerin, Hz. Ali'nin (a.s) hakkında nazil olduğunu ifade eden Ehl-i Sünnet kaynaklarının bazıları şunlardır: "Fahr-u Razi, Tefsiri Kebir, c. 12, s. 26 - Harezmi, Ensabu'l Eşref c. 2 s. 150 - Tefsir Muhiddin İbn-i Arabi, c. 1 s. 334 - İbn-i Kesir, Tefsiru'l Kur'anu'l A'zim c. 2 s. 71 - Vahidi, Esbabu'l Nuzul s. 148 - Suyuti, Durru'l Mensur c. 2 s. 295.)

 Allah, müminlerin velisi Resulüllah ve Hz. Ali'nin şefaatlerinden bizleri mahrum etmesin…