İmam Hüseyin (a.s.) ümmete yeniden şahsiyet kazandırdı?4

İmam Hüseyin (a.s.)'ın Kerbela kıyamından en fazla ders alınması gereken hususlar, bahsettiğimiz o dersler olmalıdır. 
Evet, ağıt yakmalar ve yas merasimleri tertiplemeler de olmalıdır. Fakat bu ağıt ve yas tutmalar da, içimizdeki Hüseyni kahramanlık hissini artırıcı ve ihya edici olmalıdır. Çünkü Ali oğlu Hüseyin (a.s.), büyük bir toplumsal rol modelidir. 
O dönemde zulüm karşısında kıyam etmek isteyen her insanın sloganı; "Ey Hüseyin'in intikamını almaya yardım edenler" sözüydü. Bugün de İmam Hüseyin (a.s.) büyük bir modeldir. 'Emr?i bil maruf ve nehy?i anil münker' için bir örnektir. Namaz kılmak, İslam'ı canlandırmak, İslam'ın yüce duygularının bizlerin vücudunda ihya olması için bir örnektir. 
Yüce Allah, Kur'an'da çok ilginç bir tabirle halkı kendisine ve elçisine uymaya davet ediyor. 
Ayet şöyledir: "Ey iman edenler! Size hayat verecek şeylere sizi çağırdığı zaman Allah'a ve Resûlüne icabet edin." (Enfal: 24). 
Yani ey insanlar! Peygamberin (s.a.v.) bu davetine icabet edin; o sizi diriltmek istiyor.
Bir milletin hayat bulması fazla servete sahip olmasıyla sağlanamaz. Milleti ihya etmek için tek başına ilim, teknoloji, ekonomi ve askeri güç vs. de yeterli değildir. Bir milletin hayatiyeti ancak o milletin kendinden bir şahsiyet oluşturmasıyla sağlanabilir. Nice bilgin milletler vardır ki şahsiyetleri yoktur ama nice cahil milletler de vardır ki şahsiyetleri vardır. 
Cezayirliler 150 yıllık bir mücadeleden sonra Fransız sömürgeciliğini dize getirmeyi başardılar. Bu başarıları onlarda bir hamasetin ve bir milli benlik olgusunun bulunmasından dolayıdır. 
Şayet Uzak Doğu'da başka bir millet (örneğin Vietnamlılar) dünyanın en güçlü ve en zengin milleti olan Amerika ile savaştıysa neleriyle savaştı dersiniz? Nüfus ve servetleriyle mi savaştı? Kesinlikle hayır! Ancak kendi şahsiyet ve milli benlik duygularıyla savaştılar. Onlar şunu demek istiyorlardı: "Biz, sizin efendiliğinizi kabul etmiyoruz! Biz yaşamalıyız ve kendi ayaklarımızı üzerinde durmalıyız. Ya hiç kimse bize hükümranlık yapmayacak veyahut da yaşamayacağız!"
İmam Hüseyin (a.s.)'ın bu kahramanca kıyamındaki işaret ettiğimiz dersleri herkesten önce öğrenen ve Hüseyni ruhun kutsal ruhunda doğduğu ilk şahsiyet değerli kız kardeşi Hz. Zeyneb (s.a.) idi. 
Hz. Zeyneb gerçekten ilginç bir şahsiyettir. Kerbela öncesi sahip bulunduğu o yüce kişiliğini annesi Fâtımatü'z?Zehra (s.a.)'nın kucağından ve babası Aliyyu'l?Murtaza (a.s.)'ın eğitiminden elde etmiştir. Kerbela sonrası yüceliğini ise kardeşi Hüseyin (a.s.)'ın bu derslerinden kazanmıştı. Dolayısıyla Kerbela sonrası Zeyneb daha farklı bir Zeyneb'di.
Aşura gecesi Hz. Zeyneb'in iki kez ağlamasının önünü alamadığını görüyoruz. Hatta bir defasında o kadar çok ağlıyordu ki, Hüseyin (a.s.)'ın dizleri üzerinde yığılıp kalıyor. İmam Hüseyin (a.s.) Zeyneb'ine şöyle teselli veriyordu: "Aziz bacım, şeytan vesvesesini sana musallat edip de hilmini, sabrını, tahammülünü senden almasın. Zeyneb'im niçin böyle yapıyorsun? Sen ceddimin (Peygamberin) vefatını görmedin mi? Ceddim benden daha hayırlıydı. Babamız (İmam Ali) bizden daha hayırlıydı. Kardeşimiz (İmam Hasan) yine öyle. Annemiz (Hz. Fâtıma) yine öyle?"
Hz. Zeyneb (s.a.) ise kardeşine şöyle dedi: "Kardeş Can, onların hepsi gittiyse de benim onlardan başka sığınacağım biri her zaman vardı. Fakat senin gitmenle artık sığınacağım kimsem kalmıyor." 
Fakat Aşura günü sona ermek üzereyken, Zeyneb kardeşi Hüseyin'i o güçlü ruhu ve yiğitçe duruşuyla görünce değişik bir Zeyneb oluveriyor. Öyle ki, artık hiç kimseyi karşısında en küçük bir şahsiyet sahibi olarak görmüyor.
Allah'ın selamı Zeyneb'e, kardeşi İmam Hüseyin (a.s.)'a, tüm Kerbela şehitlerine ve takipçilerine olsun. Rabbim katillerine lanet etsin. Amin.