Hz. Muhammed (sav)’in Ehl-i Beyti’nin seçilmişliği

Kur'an-ı Kerim'de aile ve Ehl-i beyt kavramları, lügat ve örfteki anlamında kullanıldığı gibi, aile içerisinden özel vasıfları taşıyan sadece belli kimseleri ifade etmek için de kullanılmıştır.

Ancak bu ikinci tür kullanımlarda, bu kelimeler lügat ve örf anlamlarından çıkarılarak, özel bir anlamda kullanıldıklarından, mutlaka bu gibi yerlerde özel anlamın kastedildiğini gösteren bir takım emare ve belirtilere de yer verilmiştir.

Yani bu gibi durumlarda, kimlerin kastedildiği, ya bizzat isimleri zikredilerek ya da bunu gösterecek vasıflar sıralanarak gösterilmiştir.

"Ehl-i Beyt, kelime anlamı olarak "ev halkı" mânâsı dikkate alındığında, Resûlullah (sav)'a en yakın olanlar, O'nun mahremini paylaşanlar anlamındadır.

Hz. Fatıma (as), Hz. Ali (as), Hz. Hasan (as) ve Hz. Hüseyin (as) gerçekten de Resulullah'ın (sav) hayatı boyunca en yakınları olmuştur.

Bu bir evi paylaşma anlamında değildir. Ehl-i Beyt ifadesi; O'nun hâli ile hâllenme, davasını anlama, sahip çıkma ve kendinden sonra bu vazifeyi bir mânâda omuzlayarak devam ettirme olarak düşünülmelidir.

Hz. Peygamber (sav), bunları bizzat yetiştirmiş, eğitmiş ve nazarıyla terbiye etmiştir. Ancak Resulullah'ın (sav) bu dört insana bu kadar kıymet vermesi yine Kur'an âyetleri ile bizzat Cenab-ı Hak tarafından övülmelerindendir." 

Aşağıda yer verdiğimiz âyetlerde sadece Allah'ın seçmiş olduğu kimselerin vasıflarını belirtmek için âyetlerde beyan edilmiş olan "Ehl-i beyt" kelimesine kimlerin dahil olduğunu; bu âyetler nâzil olduğunda bizzat Hz.Peygamber (sav)'ın abasının altına sadece kendisini, Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin'i alarak (Bunlar benim Ehl-i Beyti'mdendir, demeyip) 'Rabbim şüphesiz bunlar benim Ehl-i Beyt'imdir ' diyerek,

Hasrı (sınırlaması) ile ve o sırada evde bulunanlardan abanın altına girmek isteyen Hz. Ümmü Seleme annemizi abanın altına almaması ile Necran Hristiyanlarına karşı "Mubâhele" âyetindeki emir gereği sadece bu kişilerle lanetleşmek için meydana çıkması ve bu kişileri kastederek 'Rabbim benim Ehl-i Beyt'im bunlardır' demesi ile,

Altı ay veya dokuz ay sabahları sadece Hz. Ali ve Hz. Fatıma'nın evine uğrayıp "Tathir Âyetini" okuyup, Ey Ehl-i Beyt! diyerek namaza çağırması ile, Hz. Ali ve Hz. Fatıma'nın evi hariç, diğer sahabelerin mescide açılan bütün kapılarını kapattırması ile,

Kapıları kapattırılan diğer büyük sahabelerin "Niçin kapılarımızı kapattın da, Ali'nin evinin kapısını açık bıraktın?" sorusuna Hz. Peygamber (sav)'in "Allah'a yemin ederim ki ben (kendiliğimden) bir şeyi kapatmış ve açmış değilim. Kapılarınızın kapatılıp, sadece Ali'nin kapısının açık bırakılmasını bana Allah-u Teâlâ emretti" demesi ile,

Ümmetine, hidâyet ve kurtuluş ipi olarak Kur'an ve Itrati / Ehl-i beyt'i birlikte bırakması, bu ikisinin havzı kevserinin başına kadar bir birinden asla ayrılmayacağı beyanı ile, Ehl-i beyt fertlerinin isimlerini tek tek beyan ederek bunları sevmenin her mümine farz olduğunu söylemesi, "salavat" âyetindeki emir gereğince namazda sadece Hz. İbrahim (as)'in Ehl-i Beyti'ne ve Hz. Peygamber(sav)'in Ehl-i Beyti'ne selavat okunmasını emretmesi,

Ve Hz. Peygamber'in hanımları dahil sahabeden hiç kimsenin bunun aksine (bu beş kişinden başka birinin de Ehl-i beyt fertlerine dahil olduğuna dair) bir beyanın da olmaması ile öğrenmiş oluyoruz.

Ehl-i beyt fertlerinin bu beş kişi olduğuna dair Hz. Peygamber (sav)'den mütevatır derecede hadisler rivâyet edilmiştir. Bu hususta mütevatır hadisler ile sarih naslar mevcutken Ehl-i Beyt'e başkalarını dahil etmeye çalışmak, nas karşısında içtihat etmektir. Böyle bir içtihatında hiçbir değeri yoktur.

Hz. Peygamber (sav)'in Ehl-i Beyt kavramına dahil olan beş kişiyi işaret eden mütevatır derecedeki çok sayıda hadisleri, İslâm'ın gelecekteki rehberlerini tanıtmak hedefi üzeredir.

Allah-u Teâlâ'nın, seçerek âlemlere üstün kıldığını belirttiği, İbrahim ve İmrân ailesinden, lügat ve örf anlamındaki aile bireyleri kastedilmemiştir. Zira ayetlerin kendisinde bu ailelere kitap, hikmet ve nübüvvet gibi makamların verildiği ve tertemiz kılındığı belirtilmiştir.

Allah Resulü'nün Ehl-i Beyt'i de, aynen Hz. İbrahim ve Hz. İmran ailesinin seçilmişliği başlığı altında zikrettiğimiz âyetlerde geçen, Hz. İbrahim'in, Hz. İmran'ın ve Hz. Zekeriya'nın Ehl-i Beyt'i gibi, Allah-u Teâlâ tarafından seçilmiş, alemlere üstün kılınmış, ilâhi ilim ve hikmetle donatılmış kimselerdirler.

Dahası, Allah Resulünün kendisi, bütün enbiya ve resullerin en üstünü olduğu gibi, Allah Resûlü'nün varisleri olan Ehl-i Beyt'i de, Allah Resûlü'nün mirasçıları olarak, O'nu temsil ettikleri için, peygamberimizin ümmetinin fertlerinin en üstünleridirler.

Kur'an âyetlerinden şu husus açıklığa kavuşmuştur ki, bir peygamberin getirmiş olduğu ilim mirasının, ilâhi temsilcilik ve velâyet misyonunun, o peygamberin oğlu gibi, bizzat onun kanından olan kimselere geçmesi, Kur'an-i Kerim'in tabiriyle de bu kutsal kimselerin hep birbirinden gelme nesillerden olmaları, bir kavmiyetçilik veya saltanat değildir.

Bu, bir krallığın babadan oğula geçmesi gibi, peygamber olan babanın peygamberliği oğluna devretmesi, ilâhi seçilişle seçilip üstün kılınmış olan bir kesimin, bu seçilmişliğini ve üstünlüğünü, kendi evlatlarına miras bırakmaları, demek değildir.

Eğer, Hz. İshak, İsmail, Yakup, Yusuf, Zekeriya, Yahya (a.s) ve benzeri seçilmiş şahsiyetlerde yaşandığı gibi, peygamber olan bir babadan sonra onun kanından gelen oğlu da peygamber veya veli olmuşsa, bu durum bizzat Allah (cc) tarafından ilâhi seçimle gerçekleşmiştir.

Bunda asla herhangi bir peygamberin tercihi/seçmesi etkin olmamıştır. Allah Resûlü'nün Ehl-i Beyti'nin, Allah Resûlü'nün varisleri olmaları haşa bir kavmiyetçilik anlayışının sonucu değildir; aksine, İslam ümmeti içerisinde bu emaneti taşıyacak, onlardan daha liyakatli bir kimsenin bulunmadığından ve Allah (cc) tarafından da velâyet vazifesi için bunların seçilmiş olmasındandır.

Hz. Peygamber (sav)'den Ehl-i Beyti'n velâyet vazifesi için seçildiklerine dair aynı çerçevede çok sayıda sahâbaden hadis rivâyetleri bulunmaktadır. Sahâbeden Zeyd b. Erkam (r.a)'dan rivâyete göre; Resûlullah (sav), şöyle buyurmuştur:

"Ben, size bir şey bırakacağım ki buna sarıldığınızda benden sonra asla sapıklığa düşmezsiniz bu şeylerin ikisi de birbirinden büyüktür. Gökten yere uzanan bir ip gibi olan ilâhî nizam olan Allah'ın kitabı ve yakınlarım, Ehl-i Beyt'im. Bu iki şey kıyamet günü havuz başında bana gelinceye kadar asla birbirinden ayrılmayacaklardır. Bu iki şey hakkında bana nasıl uyacağınıza dikkat ediniz." 

Kur'an'ın ayetlerinin gerçek müfessiri Hz. Peygamber (sav)'dir. Buna işaret eden Kur'an âyetleri şöyle demektedir:

"İnsanlara, kendilerine indirileni açıklaman için ve düşünüp anlasınlar diye sana da bu Kur'an'ı indirdik" (Nahl 44)

"O, arzusuna göre konuşmaz. O (bildirdikleri) vahiyden başka bir şey değildir." (Haşr 7)

"Peygamber size ne verdiyse onu alın, size neyi yasakladıysa ondan sakının. Allah'tan korkun." (Necm 3-4)

"Eğer herhangi bir şeyde anlaşmazlığa düşerseniz; Allah'a ve ahiret gününe gerçekten inanıyorsanız, onu Allah ve Resulüne sununuz/sorunuz. Bu, daha iyidir ve sonuç bakımından da daha güzeldir." (Nisa 59)

Kur'an'ın hakkında "O, arzusuna göre konuşmaz" buyurduğu Resûlullah (sav), Ehl-i Beyt hakkında "Tutundukça benden sonra asla sapmayacağınız iki şey bırakıyorum: Allah'ın Kitabı ve ıtretim olan Ehl-i beyt'imi ..." diye buyurmuştur.

Hz. Ali'de bu konuda şöyle buyurmuştur: "Peygamber (sav)'in Ehl-i beyt'ine bakın ve onların yolundan ayrılmayın; izlerinden gidin! Sizi doğru yoldan çıkarmaz, helâke sürüklemezler. Bir yere yapışırlarsa, siz de yapışın; kalkarlarsa, siz de kalkın! Onları geçmeyin, yoksa sapıtırsınız; onlardan geri kalmayın yoksa helâk olursunuz." (Av. Yücel Parlak İlahi Seçilmişlik eserinden)