Haydar-ı Kerrar / döne döne savaşan aslan

İmam Ali Efendimiz her şeyde zirve olduğu gibi tüm savaşların da en büyük kahramanıdır. Kahramanlık, şecaat, yiğitlik, korkusuzluk dendiğinde akla gelen yüce şahsiyet elbette Haydar-ı Kerrar İmam Ali'den başkası değildir…

"Haydar-ı Kerrar / döne döne savaşan aslan" unvanı, İmam Ali Efendimizin Uhud savaşındaki eşsiz kahramanlığının bir ödülüdür. 

Savaştan sonra Hz. Peygamber Efendimiz Ali b. Ebu Talip için şöyle buyuracaktır: "Ey Ebe'l Hasan, eğer bütün yaratıkların imanları ve amelleri bir kefeye konsa ve senin Uhud Savaşı'ndaki amelin bir diğer kefeye konsa, hiç şüphesiz seninki bütün mahlûkata ağır basar. Allah-u Teâlâ, Uhud gününde seninle mukarreb meleklerine övündü. Gökten perdeyi kaldırdı ve seninle cenneti ve onda olanları aydınlattı. Senin dilinle âlemler sevindi. Hiç şüphesiz Allah-u Teâlâ, o güne karşılık sana her peygamber, resul, sıddık ve şehidin gıpta edeceği bir karşılık verecektir.

Uhud Savaşı İslam'ın kritik savaşlarından biridir. O gün yaşanan kahramanlıkların yanı sıra birçok kahpelik, ihanet, kaçma, fitne ve fesatlar da yaşanmıştır.

Bedir'in intikamını almak isteyen müşrik ordusunun başını Ümeyyeoğulları çeker. Uhud savaşında üç bin kişilik müşrik ordusunun karşısında bin kişilik Peygamber ordusu vardır. Son anda bir satışla İslam ordusunu 300 münafık terk eder.

Müşrikler Talha bin Ebi Talha ismindeki kahramanlarını öne çıkararak mübareze için karşısına yiğit isterler. Talha bin Ebi Talha'nın karşısına o sırada yaklaşık 22-23 yaşında olan Hz. Ali çıkar ve müşrikin kellesini alır. Hz. Hamza'nın komuta ettiği bölükler müşrik ordusunun kalbine doğru ilerler ve müşrik ordusunu bozguna uğratır ve müşrikler kaçışmaya başlarlar. Ebu Süfyan'ın eşi ciğer yiyen şerli kadın Hind canla başla askerlerin kaçmamaları için savaş meydanında naralar atar. 

Müşrik ordusunun ellerindeki her türden malı bırakarak kaçtığını gören okçular görev yerlerini terk edip ganimet peşinde düşman peşinden giderler.

Halid bin Velid komutasındaki 200 kişilik müşrik süvari birliği okçuların boşalttığı yerden İslam ordusuna saldırır. Kıskaca alınan İslam ordusu iki ateş arasında kalınca sahabe büyük bir panik ve endişe ile savaş meydanını bırakıp kaçmaya başlarlar. Savaş meydanında çok sınırlı sayıda sahabe kalır.

Sahabenin en ulularından biri yıllar sonra Uhud savaşından kaçtığının itirafında bulunacaktır. Kaçan anlı/şanlı sahabeler 3 gün sonra piyasaya çıkacaklardır.

Medine'ye kaçan bazıları da şehirde, Peygamber (s.a.a)'in öldürüldüğü şayiasını yayacaklardır.

Bu hainlik ve kaçmalar sonucu Hz. Peygamber (s.a.a)'in etrafındaki kişi sayısı 12'dir.

Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.a)  birçok yara alarak dişi kırılmıştır ve ölümle burun buruna kalmıştır.

Savaş meydanında sadece Hz. Ali Efendimiz bir aslan gibi Hz. Peygamberin etrafında döne döne bir orduya bedel bir şekilde canhıraş savaşmaktadır.

Hz. Ali Efendimiz Fatıma anamız da olmak üzere, bir düzine sahabenin yardımıyla Hz. Muhammed Mustafa (s.a.a)'yı savaş meydanının dış halkasına dağın eteklerine ulaştırmak için insanüstü bir savaş ve mücadele vermişlerdir.

İşte savaşın bu sahnesinde Cebrail nazil olarak Hz. Ali'nin özveri ve fedakârlığını Hz. Peygamber (s.a.a)'in nezdinde överek şöyle dedi: "Ali'nin bugün yaptığı şey fedakârlığın son zirvesidir." 

Hz. Resûlullah da (s.a.a) Cebrail'i tasdik ederek şöyle buyurdu: "Ben Ali'denim o da bendendir."

Sonra gökte bir ses şöyle yankılanır; "Ali'den başka yiğit, Zülfikar'dan başka kılıç yoktur." 

Evet, sevgili okurlar Hz. Ali Efendimizin fedakârlık ve özverisi için yazımızın başında da belirttiğimiz gibi Hz. Peygamberimiz şöyle buyuracaklardır: "Eğer bütün yaratıkların imanları ve amelleri bir kefeye konsa ve Ali'nin Uhud Savaşı'ndaki ameli bir diğer kefeye konsa, hiç şüphesiz Ali'ninki bütün mahlûkata ağır basar." 

Hemen hemen her savaşta Hz. Ali Efendimizin kahramanlıkları için övgüler vardır…

Resûlullah buyurdu ki: "Allah sizlere, benden sonra Ali'nin itaatini farz kılmıştır. Ali'nin sevgisi iman ve O'nun düşmanlığı küfürdür. Ben ve O, bu ümmetin iki babalarıyız." (İhkaku'l Hak s.216)