Devletin dini adalettir

Kur'an'ın bütün insanlığa hediye ettiği en büyük hediye hiç şüphesiz "adâlet" kavramıdır. Rabbimizin 99 güzel isminden birisi de "Âdil" dir…

Adalet dendiğinde akla hiç şüphesiz adaletinin kurbanı olmuş, adalet timsali İmam Ali Efendimiz gelir. Bugün ekmek, su ve havadan daha muhtaç olduğumuz adaletin gelmesi ve kaim olması için İmam Ali'lere ve Ehl-i Beyt yolundan gelen yöneticilere ihtiyaç vardır. İmam Ali gönlü ve imanı taşıyanlar bu millete derman, çözüm ve çare olabilirler ancak... İmam Ali gönlü taşımayanlar cömert ve adil olamazlar ve millete veremezler. Onlar sadece alırlar, isterler ve doymazlar... Doyuramazsınız onları... Şu an bu memlekette "eşit ve adil bir gelir dağılımı" olursa bu ülkede fakirlik, yoksulluk ve pahalılık olmaz, olamaz...

"Devletin dini adalettir" buyuran İmam Ali Efendimiz; hazineyi eşit ve adil bir şekilde dağıttıktan sonra ambarlardaki buğdaylar hakkında da şöyle buyurmuşlardır: 'Dağlara buğdayları serpin, Ali'nin hilafetinde kuşlar dahi aç kaldı demesinler...'  

Adaletin olduğu bir yerde haksızlık, zulüm ve yoksulluk göremezsiniz.

İmam Ali efendimiz, geçmişten bugüne bütün yöneticilere örnek olmuştur. Rahmeti her şeyi kuşatmış olan Allah'ı tanıyan bir Hak eri olarak, kötülükleri önlemeden önce iyilikleri yaymaya, cezalandırmadan önce mükâfatlandırmaya önem veren bir yöneticidir. O insanları dilleri, dinleri ve renklerinden dolayı ayırt etmeyen bir Peygamber vârisidir.

İmam Ali için insanlar "ya dinde kardeş ya da yaratılışta bir eş"tirler.  Mâlik b. Eşter'e hitaben; "halka merhametle muameleyi kendine adet et. Onları sevmeyi, onlara lütuf etmeyi huy edin. Onlara karşı yiyeceklerini, içeceklerini ganimet bilen yırtıcı bir canavar kesilme"  diyen Mü'minlerin Emîri Hz. Ali, bir yöneticinin yönetimi altında bulunan insanlardan bekleyebileceği tavır ve davranışları öncelikle kendi yaşantısında uygulayan bir hâl insanıdır.

Onun hayatı incelendiğinde "Kim bir işte halka öncü olursa, başkasını terbiyeye kalkmadan önce kendisini terbiye etmelidir. Bu terbiye de diliyle öğüt vermeden önce yaşayışıyla öğüt vermek suretiyle olmalıdır. Nefsine öğretici olup kendini terbiye eden kişi, insanlara öğretmenlik yapıp onları terbiye edenden daha fazla takdire değer."  sözüne harfiyen uyduğu gözlenmektedir.

Ebu Türâb lakabıyla tevazu ve alçakgönüllülüğü şahsiyetiyle bütünleştirmiştir. Kendisi sade ve mütevazı bir hayat yaşamış, çevresindekilere ve yönetimi altında bulunanlara da sadeliği tavsiye etmiştir. "Dilesem, ben de yağlar ballar bulurum, buğday ekmeğinin halisini yerim, ipek elbise giyinirim fakat nefsimin dileğinin bana üstün olması, beni lezzetli yemekler yemeye çekmesi mümkün mü hiç? Ben nasıl doya doya yemek yiyebilirim ki Hicaz'da yahut Yemâme'de belki yoksullar vardır; günler geçmemiştir ki belki tokluk nedir, görmemişlerdir" cümlelerinin sahibi olan Hz. Ali, bir yöneticide bulunması gereken mesuliyet duygusu hakkında ideal bir tablo çizmektedir.

Hazreti Ali bir taraftan yönettiği coğrafyanın herhangi bir yerinde aç ve yoksulların var olabileceğini düşünerek lüks ve israftan kaçınırken, diğer taraftan da tayin ettiği valisine ihtiyaç sahiplerini bulmasını, onları koruyup, gözetmesini tavsiye etmektedir: "Allah için aşağı tabakayı gör, gözet. Bu kısım içinde dilenenler olduğu gibi, bir şey umup bekleyenler, fakat kimseden bir şey istemeyenler de vardır. Onların hakkını Allah için koru. Nimetler içinde bulunuşun, ehemmiyetli işlere dalışın onları unutturmasın sana. Onları bulmak, hallerini sorup anlamak için Allah'tan korkan kişiler yolla. Onların hallerini sana bildirsinler. Zamanın bir kısmını ihtiyaç sahiplerine ayır. Onlarla görüş. O mecliste seni yaratan Allah için gönlünü alçalt. Seninle yüz yüze korkmadan, çekinmeden konuşsunlar."