"Derman ve acizlik"

Bugün yine elinde çantası düşmüş yola... Fakat bir gariplik seziyor... Çantası ağırlaşmış. Acaba içinde ağır bir şeyler mi vardı? Yok canım!.. Her zaman ki gibi birkaç evrak bir not defteri ve telefon rehberi... Her halde onu taşıyan elde bir dermansızlık var.

"Derman" deyince Hz. Muhammed'in (sav) bir sözü aklına geldi.

"Ya Rabb'i acizlikten sana sığınırım, tembellikten, cimrilikten, korkaklıktan sana sığınırım."

Acaba "Derman" ile bu hadis-i Şerif'in alakası var mı?

Her halde "aciz" kalınca, dermana ihtiyacı olunca sığındı bir hadise işte...

Yolda yürürken karşıdan gelen ihtiyar takıldı gözüne...

Küçük boyu, zayıf bedeni hafif eğik omuzu, yüzündeki her biri anılarını simgeleyen çizgileri, ile yavaş yavaş geliyor. Bakın göz göze geldiler.

Yaşlılara hürmet, hakkını gözetmek için dua niyetiyle "Selamun aleyküm" diyor. Yaşlı da bu zamanda böyle civan delikanlıları gördüğü için hamd edercesine "aleyküm selâm evladım diyordu."

Ah bir de şuracık bir bahçe olsaydı. Yemyeşil ağaçlar, kuş cıvıltıları altında şu delikanlıyla bir konuşup dertleşseydik diye belkide içinden geçiriyordu.

Yürümeye devam ederken bu sefer "derman" sözcüğü bu yaşlının hatırlattığı acizlik penceresinden beyninde çoğalıp durdu.

Allah ömür verirse bende yaşlanacağım. Hayatın son bölümündeki kaderi kim bilir hangi hal üzere yaşayacağım. Tam bunları düşünürken o da ne? Bastığı yerin gerisinde derin bir çukur var. Adımını dört parmak, kadar geri atsa düşmüştü. İyi ki düşmedim dedi. Sonra çukuru görmedim bilmedim, dalgındım onun için fark etmedim. Şimdi bu adımı ben mi attım. Ne diyorum yahu!.. deyip iyice derin düşüncelere dalmaktan beri durmaya çalıştı.

Biraz ileride karşısında yine orta yaşlı bir teyze çıktı. İki eli poşetlerle dolu. Hem de ağır. Başını kaldırınca farketti ki büyük bir bakkaldan çıkıyor. Bu kadının kocası yokmuydu? Belkide hastadır. Yahut kimsesiz. Evlatları da yok her halde. Belki de şehir erezyonunda evlatları her biri bir yere uçtu gitti. Akrabası var mı? Onlarda ya köyde kalmıştır. Ya da en yakını varsa göçmüştür. Bunları düşünürken aklına bir fikir geldi. Ben ne diye duruyorum hemen teyzenin yanına gidip yardım etmek istediğimi söyleyeyim ne olur?

Hem biz öyle mi gördük? Yaşlımızı, yük taşırken gördüğümüzde koşup yardım ederdik. Hatta çarşıya gidenler yaşlı birine rastladıklarında "Bir şeye ihtiyacınız var mı" denirdi.

Ya, tarihimizde yaşanan binlerce hayra koşan yiğit yürekli insanların hiçbir karşılık beklemeden iyilik etmelerine ne demeli... Böyle bir topluluk, dünyanın hiçbir medeniyetinde yaşanmamıştır. Bu sebeple de bu aziz millet eşsizdir.

"Hadi gideyim de teyzeye yardım edeyim." Diyeyim ki torbalarınızı gideceğiniz yere kadar götüreyim.

Sonra birden durdu. Burası şeher yeri... Burada yaşlılar hep unutulmadı mı? Hem kalpleri kırılmadı mı? Şimdi evlatların bakmadığı "melek yüzlü yaşlı teyze acaba beni hırsız, yahut menfaatçi zannedipte benden ürkmesin...

- Evladım!..

- Hı...

- Bana mı dediniz teyze?

- Evet sana diyorum. Ne öyle şaşkın şaşkın duruyorsun. Nerdeyse araba çarpacak. Çekilsene kenara...

- Sağol teyzeciğim sağol...

Beklenmedik bu sözlerden sonra tekrar bir şey demeyi lüzumsuz görüp belkide çekingenliğin iteklemesiyle yola devam etti.

Başladı hayal kurmaya...

"Yaşlılarını mutlu etmeyenler mutlu olamazlar. Her mahalle yaşlısından sorumlu olacak, yaşlı para sıkıntısı çekmeyecek. Gönülleri hoş edilecek. Duaları alınacak. Onlar acizleşince ben merhamet sahibi olmalıyım. Onlar çocuklaşınca ben dede olmalıyım. Sahi dedeler çocukları niye çok sever. Onlarda masum kalplerinin anlamını bulurlar.

Belediyeler, idare amirleri, bakanlıklar yaşlılara her türlü imkânı, hizmeti ücretsiz vermeli."

Bugün bu kadar düşünceli ve dalgın olmasını bir türlü anlayamadı. Eve gelince şiddetli bir başağrısına kapıldı. Hemen her zaman ki ilacını alıp "içeyimde başımın ağrısı dursun" dedi.

Daha ilacı içer içmez midesinin bulandığını farketti. Biraz sonrada içindekileri boşalttı. Gördün mü ilaç derman olmadı. Halsizlikten uzanmıştı. Küçük kızı başına limon sürüp ovalıyordu. Aradan bir saat kadar zaman geçince başağrısı durmuştu.

Bugün çözemediği düşüncelerine devam edip durdu. "Allah'ım adımımı attıran, beni çukurdan kutaran sensin. Bir küçük yavrunun elinden dermanı verende sesin. Sen iyiliği hangi hazinelere gizlediysen onları alıp çocuklara, gençlere, yaşlılara saçmayı bize nasip et. Bizi aciz bırakma. Acizleri korumasız... Meğer onun için "derman" diyormuşum...