Zeynep’in feryadı Gülsüm’ün âhı

Bu köşede yeni yazdığım iki şiirimi art arda paylaştım.

Son yayınlanan şöyle başlıyordu:

'Zeynep'in feryadı Gülsüm'ün âhı

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Kundakta bir bebek şehitler şahı

Yâdına düştükçe ürpermelisin'

Bu mısralarla, bu dörtlüklerle özellikle, Kerbela faciasını, cinayetini ve katliamını türlü bahanelerle, ipe-sapa gelmez türlü izahlarla saklamaya çalışan kimi arkadaşları ikaz etmek için yazdığımı söylemeliyim.

Son elçinin vefatının üstünden henüz yarım asır geçmişken, Peygamberin Ehl-i Beyt'ine, evlad-u iyaline, öpüp kokladığı torunlarına karşı Kerbela çölünde girişilen katliam, dini, inancı, mezhebi ve meşrebi ne olursa olsun sadece azcık insan olan ve zerre kadar da insaf sahibi olan herkesi derinden etkilemiş, derinden sarsmış ve bugün dahi aynı şiddette sarsmaktadır.

Hal böyleyken, elin yedi yabancısını, Yahudisini, Hıristiyanını ve ateistini böylesine zangır zangır titreten bu vahşet karşısında, bugün İslam aleminin çoğunluğunu teşkil eden kitlelerin 'Sünnilik' örtüsü arkasına saklanması ve bu sarsıcı acıya bigane kalması nasıl izah edilebilir, ya da izah edilebilir mi?

Sünnetin en yakın tanığı, on yaşından itibaren Peygamberin dizinin dibinde büyüyen, onun rahle-i tedrisinde yetişen Hz. Ali iken, Peygamber bahçesinde açan en nadide çiçeklerden olan Hz. Fatma iken ve hiç tartışmasız Hz. Ali-Fatma evladı iken, onların dertleriyle dertlenmeden, onların acısını paylaşmadan, onlarla hemhal ve hemdert olmadan nasıl oluyor da 'Ehl-i Sünnet olunuyor' bunu birileri izah etmesi lazım.

Onun için, kısa kısa cümlelerle, akılda kalacak mısralarla ve kolay ezberlenebilecek dörtlüklerle bu konuda uyarılarımızı sürdüreceğiz:

Zeynep'in feryadı Gülsüm'ün âhı

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Kundakta bir bebek şehitler şahı

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Babası bağrına bastı Ali'yi

Kundağı gösterip suydu dileği

Su beklerken okladılar bebeği

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Bir kişi başına binler on binler

Yürekler ağızda geçen son günler

O derin acıdan yer gök iniler

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Fırat kenarında 'su su' diyenler

Peş peşe kan rengi kefen giyenler

İnsan geçinip de insan yiyenler

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Ali oğlu Abbas daldı nehire

Yangın yüreklere bir su getire

Kol-kanat budandı serildi yere

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Yezit avanesi kestiler yolu

Budandı erlerin kanadı kolu

Tuttular her yanı sağı ve solu

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Ya biat ya ölüm üçüncüsü yok

Hüseyin haykırdı 'zulme biat yok'

Dolu gibi yağdı kılıç mızrak ve ok

Yâdına düştükçe ürpermelisin

Ey Aziz Karaca elbette sen de

Bu acıyı uçur rüzgâr esende

Duymayan kalmasın gökte ve yerde

Yâdına düştükçe ürpermelisin