Tehlikeyi sevmek de genetik

Uzmanlara göre tehlikeyi seven insanların çoğuna bu adrenalin merakı aileden geçiyor. Araştırmacılar, tehlikeli hareketleri denetleyen gen keşfettiler. Seattle kentindeki Hutchinson Merkezi'nde yürütülen araştırmalara başkanlık eden Dr. James Olson, NeuroD2 adını verdikleri genin, bazı insanların niçin diğerlerinden daha fazla tehlikeye atıldığını açıkladığını belirtti. Genin, beyinciğin ceviz büyüklüğündeki amigdal bölgesinin gelişimine bağlı olduğunu kaydeden doktor, NeuroD2'nin beynin korkuya verdiği cevapta önemli rol oynadığını vurguladı. Olson ve ekibi, bu genin oynadığı rolü, NeuroD2'nin sadece bir tekine sahip fareleri inceleyerek ortaya çıkardı. Hayvanların hiçbirinin duygusal hafıza oluşturma yeteneğine sahip olmadığı belirlendi. Olson, "Hepimiz şunu tecrübeyle biliriz ki; öfke, korku, aşk gibi güçlü duygular içindeyken olan biten şeyleri sonradan çok daha iyi hatırlarız. Bu, duygusal hafıza denen şeyin amigdal bölgesindeki oluşum sürecidir" ifadesini kullandı. Mikroskopik incelemeler, tek gene sahip farelerin beyinlerinin amigdal bölgelerinin bazı kısımlarında daha az sinir hücresi bulunduğunu da gösterdi. Araştırmacılar, deneylerde iki gene sahip normal farelerle tek gene sahip farelerin davranışlarını karşılaştırdı. Fareler, masadan 40 santimetre yukarıda bir labirente konuldu. Hayvanlar, ya bir tarafı boşluğa bakan dar yoldan ya da duvarla korunmuş diğer yoldan geçecekti. Normal fareler, hemen her defasında en güvenli yolu seçerken, eksik gene sahip olanlar genellikle tehlikeli güzergahı kullandı.