İmam Zeynel Abidin (a.s.)'ın Kûfelilere hitabı

İmam Hüseyin (a.s.), İslam'ı yok etmeyi planlayan Emevilere kaşı yapması gereken görevin ilk aşamasını hakkıyla yerine getirdi. O da kendisinin ve yardımcılarının şehit olmasıyla gerçekleşti. Sıra ikinci aşamaya, yani Kerbela kıyamının mesajını insanlara iletmeye gelmişti. Bu görev de oğlu dördüncü İmam Ali b. Hüseyin (İmam Zeynel Abidin) (a.s.) ile kardeşi Hz. Zeyneb'in uhdesindeydi. 
İmam Hüseyin (a.s.) açısından sadece bu şekildeki bir mücadeleyle Emevilerin otuz yıllık tuzakları ortadan kaldırılabilirdi. 
Bu mücadele (mesaj iletmek) Aşura günü ikindi vaktinden itibaren başlamıştır. Kûfe'de esirleri seyretmek maksadıyla gelen topluluğa ilk önce Hz. Zeyneb (s.a.) konuşmuş daha sonra da konuşmayı kardeşi oğlu ve aynı zamanda İmam'ı olan, İmam Zeynel Abidin (a.s.)'a bırakmıştır. İmam ise Allah'a hamd u sena ettikten sonra, kısa ve etkileyici konuşmasında şöyle buyurmuştur:
"Ey cemaat! Beni tanıyan tanıyor. Tanımayana ise kendimi tanıtıyorum. Ben Ebu Tâlib oğlu Ali oğlu Hüseyin oğlu Ali'yim. Ben saygınlığı çiğnenenin, tüm varlığı, malı yağmalananın, akrabaları esir edilenin oğluyum. O ne kimseye zulmetti ne de kimseyi aşağıladı. Ben kafası arkadan kesilenin oğluyum. Ve bu benim için büyük bir iftihardır. 
Ey insanlar! Siz babama mektup yazmadınız mı? Ona biat etmediniz mi? Onunla ahidleşmediniz mi? Ne kadar çirkin bir iş, ne kadar kötü bir düşünce ve davranış! 
Eğer Allah'ın Resûlü size; 'Siz benim oğullarımı öldürdünüz. Saygınlığımı çiğnediniz. Siz benim ümmetimden değilsiniz!' derse hangi yüzle O'na bakacaksınız?"
İmam'ın bu sözleri öyle korkutucu ve boğucu bir ortamda büyük bir fırtına kopardı. Aniden her taraftan ağıtlar yükseldi. Biri birilerine; "Helak olmuşsunuz da haberiniz yok" diyorlardı! 
Bu meyanda İmam şöyle buyurdu:
"Allah, öğütlerimi dinleyip Allah ve Resûlü için sözlerimi kulağına yerleştireni affetsin; bizim yolumuz Resûlullah'ın yoludur ve o en iyi yoldur."
Halk hep bir ağızdan; "Ey Resûlullah'ın oğlu! Biz seni dinliyoruz ve sana vefalıyız, senin emrindeyiz, senden kopmayız, kiminle dersen savaşırız, kiminle istersen barışık oluruz! Yezid'i yakalarız, sana zulmedenlerden berîyiz!" dediler. 
İmam Zeynel Abidin (a.s.) şöyle buyurdu:
"Heyhat! Ey düzenbaz dolandırıcılar! Ey istek ve arzularının esiri olanlar! Babalarıma yaptığınızı bana da mı yapmak istiyorsunuz? Hayır! Allah'a yemin olsun ki açtığınız yaradan hala kan damlıyor. Göğsüm, babam ve kardeşlerimin ölüm acısıyla yanmaktadır. Bu üzüntülerin acılığı boğazıma tıkanmış ve üzüntüm dindirilemez. Sizden isteğim şu ki; ne bizimle olun ne de bize karşı!" (el-Luhuf, Seyyid b. Tavus, s.66; Zindeganiyi Ali b. Hüseyin, Dr. S. Cafer Şehidi, s.56).
NOT: Bu konuşma muhtemelen Ehl-i Beyt'in Şam'dan dönüşünde Kûfe'de geçmiştir. Çünkü hutbe çok uzundur ve esirlerin Kûfe'ye getirilişleri sırasında böyle bir konuşma yapmaya ne zaman müsaitti ve ne de buna Yezid'in askerleri tarafından izin verilirdi.