Çoşku ve çile

Bazı Türk sanat müziği eserleri var ki, bazı mısraları aklımızda kalmış zaman zaman insanın dilinin ucuna geliyor mesela şu mısralar; "Gönlüm seher yeli gibi / Daldan dala essem diyor/ Coşsam bahar seli gibi / Setler yıkıp geçsem diyor."İnsanoğlu bazı zamanlarda gerçekten coşmak istiyor; "Yine cuş eyledi gönlüm/ Aşkın ile yanmaya / Manada ereni gördüm / Aşk şarabın sunmaya / Çileyi aşka giriftar olmayan aşık m'olur? / Çileyi aşka giriftar olan Mevlasın bulur."Bizler Mevlevilerin dönüşünü izlerken, bazı hakikatleri hatırlarken, Kur'an-ı Kerim'deki bazı ayetleri okurken ve dinlerken içimizde bir coşku hissedebiliyoruz. İnsan bir üzüldüğünde ağlar bir de cuşa geldiğinde. Allah'a aşık olmak, ölümü tefekkür etmek, ahret alemini hatırlamak ve dünyanın boş oluşunu fark etmek cuşa gelişin sebepleri arasında yer alır. İnsanoğlu vuslata ermek için çilelerle yoğrulur. "Hamdım, piştim, yandım" der Hz. Mevlana. Hayatımız genel anlamı ile bir çileden ibarettir. Hastalıklar, yakınların ölümü, ayrılıklar, görevler ve ödevler birer çiledir dersek yanılmış olmayız herhalde. İnsanı iyi insan olmaya yaklaştıran her yorgunluk ve eziyetin de birer çile olduğunu söyleyebiliriz belki de.Rabbimizin nefislerimizi iyilikle ve güzellikle terbiye etmesi için dua ediyoruz ve dua etmeliyiz. Biz şöyle diyoruz; "Allah'ım bütün kardeşlerimizin nefislerini iyilikle ve güzellikle ıslah eyle, en çok da kendimizi, kendi nefsimizi ıslah eyle." Böyle bir duanın bencillik olduğunu zannetmiyoruz.Coşku ile başladık çileyle devam ettik, her ikisi de hayatımızı anlamlı kılan kavramlar. Bazen çilenin içinde coşku da olabilir ve bu coşku çileye katlanmayı kolaylaştırabilir. Sevgiyle ve coşku ile kalın diyoruz.