Altın içinde altınım

Hz. Hüseyin Efendimiz Resulullah'ın Zülcenah adındaki şimşek yürüyüşlü atına binerek cenk alanına varınca can alıcı kargısını toprağa sapladı. Üstüne dayandı ve uzun bir şiir okudu. O şiirden kısa bir kesit:

"Babam, Allah tarafından halk içinden seçilmiş ve arınmış

Annem de öyle ve ben, o iki seçkinin oğluyum

Bir gümüş ki altından yaratılmış

Ben, iki altının oğlu olan o gümüşüm

Fatımatü'z- Zehra benim annem, babam da

Resullerin varisi, insin ve cinnin imamı...

Halk için de benim ceddim gibi kimin ceddi var?

İşte ben, şanı göklerde dalgalanan o iki kişinin oğluyum

Altın içinde, altın içinde altınım

Gümüş içinde gümüş içinde gümüşüm…"

Hz. Hüseyin'i ok yağmuruna tuttular. Öyle ki hava ok kanatlarıyla doldu. Cengâverce mücadele etti. Hz. Hüseyin yetmiş iki yara almıştı.

Bu ne vahşettir ya Rab!

Ehl-i Beyt'in yüzlerce ok, kılıç darbesi almış vücutları yetmezmiş gibi başları da kesildi ve mübarek bedenler atlara çiğnettirildi... Tüm mübarek başlar kesilerek mızrak uçlarına takıldı ve şehir şehir gezdirildi.

Kerbela soykırımına katılan herkes ama istisnasız herkesin bedbaht ve iğrenç bir şekilde geberip gittiğini tüm kaynaklar yazar.

"Şehadet şerbetini içen İmam Hüseyin'in başından sarığını çözüp kendi malı yapan Halid adında birinin beyni sulandı. Sevda hastalığına tutuldu. Kendisini zincirlere vurdular. İmam Hüseyin'in gömleğini latif bedeninden Ahdari oğlu Cafer adında biri almıştı. O gömlekte yüz yetmiş kılıç ve ok yarası izi vardı. Gerçekten o bedbaht da abraş hastalığına yakalandı. O sene ölüp gitti. Hanzade oğlu Esved ise Hz. Hüseyin'in kılıcını almıştı. O da cüzzam hastalığına yakalandıktan sonra ölüp gitti. Yesar oğlu Malik ise zırhını almıştı. O da aklını oynattı. Sara illetine tutuldu. Susaklara düştü, yani su için yanıp tutuştu. Sonunda çocukların attığı taşlar altında ölüp gitti."

Vahşet ve zalimlik sadece Kerbela'da değildi, şöyle ki; İmam Zeynelabidin (aleyhisselam) Efendimizden dinliyoruz:

Şam'da 7 musibet başımıza geldi ki, esaretimizin başından sonuna kadar böyle bir musibet yaşamadık. 

1- Şam'a girerken insanlar ellerinde kınından çıkmış kılıçlar ve mızraklarla etrafımızı sardılar ve bize vurmaya başladılar. Bizi halkın içinde çok gezdirdiler ve sevinçten davul ve saz çaldılar.

2- Şehitlerimizin mübarek başlarını kadınlarımızın oturduğu develerin hevdeclerinin üzerine bıraktılar. 

Babam Hüseyin (as) ve amcam Abbas'ın mübarek başlarını Hz. Zeyneb'in (sa) ve Ümmü Gülsüm'ün gözlerinin önünde tuttular. Kardeşim Ali Ekber ve amcaoğlum Kasım'ın başlarını Sakine ve Fatıma'nın önlerinde tuttular. Mübarek başlarla oynuyorlardı ve bazen başlar yere atların ayağı altına düşüyordu.

3- Şamlı kadınlar evlerin üzerinden üzerimize su ve ateş atıyorlardı. Bir defasında sarığım yanmaya başladı ve ellerim bağlı olduğu için söndüremedim; başım da yandı…

4- Sabahtan akşama kadar bizleri cadde ve sokaklarda gezdirdiler. Davul ve saz çalıp; "Ey millet! Öldürün bunları, bunların İslam'da yeri yoktur, hiçbir ihtiramları yoktur" diye bağırıyorlardı.

5- Hepimizi bir ipe bağlamışlardı. Hıristiyan ve Yahudilerin evinin önünden geçtiğimizde şöyle bağırıyorlardı: "Bunların babaları, sizin babalarınızı Hayber'de, Hendek'te… öldürdü ve evlerini viran etti. Şimdi gelin bunlardan intikamınızı alın.

6- Bizleri köle ve cariye olarak satmak için köle pazarına götürdüler fakat Allah bunu yapmalarına izin vermedi.

7- Bizi günlerce üstü açık bir yerde beklettiler. Gündüzler sıcaktan ve akşamlar soğuktan duramıyorduk.

Evet sevgili okurlar, Peygamber evlatları elleri, ayakları ve boyunları kelepçe ve zincirlerle günlerce yukarıda anlatılan şekliyle gezdirilir ve en nihayetinde Şam'da YezİT'in huzuruna çıkarılır.

Dünyanın en kahpe ve rezil yaratığı azılı YezİT'e en büyük dersi ise Hz. Zeynep (a.s) annemiz verecektir.