Onların Âlemi...

Bilâli Habeşî, Şam'da iken bir gece rüyasında Peygamber efendimizi görmüştü. Peygamberimiz "Beni ziyaret etmeyecek misin Yâ Bilâl" buyurdu.

Bunun üzerine hemen Medine'ye varan Hz. Bilal Peygamberimizin kabri şerifine gidip, Ravdai mutahharaya yüzünü, gözünü sürerek ziyaret etti. Resûlullah ile geçirdiği günleri hatırlayıp, hasret gözyaşları döktü.Bu sırada Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin onu görüp boynuna sarıldılar ve bir ezan okuması için çok ısrar ettiler. Bilâli Habeşî bu ısrara dayanamayarak bir gün sabah namazı vaktinde ezan okumaya başladı. Peygamberimizin mescidinden Bilâli Habeşî'nin sesiyle yükselen ezanı duyan Ashabı kirâm yerlerinden fırlayıp, kadın, erkek, çoluk, çocuk hep sokaklara dökülmüşlerdi.Hepsi Resûlullah ile yaşadıkları saâdetli günleri hatırlayıp ağlaşmışlardı. Bilâli Habeşî ezanda Resulullah'ın mübârek ismi geçince hüngür hüngür ağlamaya başladı. Böylece ağlaya ağlaya ezanı bitirdi. Ashabı kirâm sanki Resûlullahın bulunduğu günlerden bir gün yaşadı. Peygamberimize olan hasretleri ve derin muhabbetleriyle ağlaştılar, o günleri yâd ettiler. Bu ezan Bilâli Habeşî'nin okuduğu son ezan oldu. Birkaç gün Medine'de kaldıktan sonra Şam'a döndü. Fakat yolda çok hastalanıp evine güçlükle varabildi. Bu hastalıkla ömrünün son günlerini geçirdi ve vefât etti. Vefât edeceği sırada şöyle dedi: "Çok şükür Allah ve Resûlüne kavuşuyorum"...