Kanun silahıyla hukuku vurmak...

Toplumun örgütlenmiş şekli olan bir devlette kanunların olması, o devletin bir hukuk devleti olduğunu göstermez. Bu konu hukuk tarihinde ve literatürde oldukça tartışılmış bir konudur. Öncelikle hukuk, "hak" kelimesinin çoğulu olarak "haklar" anlamına gelir ve hukuktan beklenen; insanın yaratılıştan gelen vazgeçilmez haklarının ve bu haklara yapılacak hukuk dışı ihlallere karşı hak sahibinin korunmasıdır."Kanun devletinde şekli olarak kanunlar ve bu kanunların uygulayıcısı mahkemeler mevcut olmakla beraber, temelde bu kanunlar devlette var olan resmi ideoloji çerçevesinde vazedilir dolayısıyla amaç hak ve nesafet kuralları çerçevesinde adaletin tesisinden çok resmi ideolojinin meşruiyetinin ve devamlılığının sağlanmasıdır."(1) Hukukun üstünlüğünde ise hukuk maddi ve manevi öğeleriyle devletten tamamen bağımsızdır. Devlet de, toplum ve bireyler gibi hak ve yükümlülükler çerçevesinde bir özne olup hukukun denetimindedir.Günümüz Türkiye'sinde bu iki kavramı değerlendirdiğimizde; yer yer bu kavramlar arasında gidiş gelişlerin olduğunu gözlemlemekteyiz. İktidar partisinin işbaşına geldiği dönemden bu güne kadar 10 yılı aşkın bir zaman geçmiştir. Hükümetin temsilcileri yasamanın bu dönem içerisinde daha önceki dönemlere nazaran kanun çıkarma konusunda rekorlar kırıldığını ileri sürmektedirler. Vakıa doğrudur. İktidar partisi Meclis'teki sayısal çoğunluğu nedeniyle istediği kanunu çıkarabilmektedir. Hatta temel kanunlarda da bu değişiklikler süratle yapılmıştır. Ceza Kanunu, Ticaret Kanunu, Borçlar Kanunu gibi kanunlar bu dönemde hızla çıkarılmıştır. Binlerce maddeden oluşan bu kanunlar; tartışılmadan, günün gerekleri ve ihtiyaçları değerlendirilmeden alel acele çıkarılmıştır.Ancak kanunlar çıkarılmadan toplumun ihtiyaçları ve düzenleniş amaçları tartışılmadan acele ile çıkarıldıkları için, bu tartışmalar, çıkan bu kanunların yasalaşma sürecinden sonra yapılmıştır. Bu tartışmalar sonucunda çıkan kanunlar henüz yürürlüğe dahi girmeden pek çok değişiklik geçirmişlerdir. Ayrıca mevcut düzenlemeler de hala tartışılmaktadır.Elbette yeni ihtiyaçlara göre yeni yasalar ve değişiklikler yapılmalıdır. Ancak bu değişiklikler siyasi erkin amaç ve ihtiyaçlarını gözetmek amacıyla değil; toplumun ihtiyaç ve menfaati gözetilerek yapılmalıdır. Sayısal üstünlük şahsa ve duruma göre yasama gücünü kullanma hakkı doğurmaz. Bu sayısal üstünlük yürütme ile yasama arasındaki dengeyi de bozmuş ve tek bir elde toplamıştır. Bu durumda ne Meclis içi ne de Meclis dışı muhalefetin bir anlamı kalmamıştır. İşte tam bu durumda siyasi erk yasama ve yürütme üzerindeki gücü ile yargıyı da dizayn etme girişimlerinde bulunmuştur. Özellikle Anayasa değişikliğiyle HSYK yapısı tamamen değiştirilmiş. Uygulayıcıların üzerindeki yürütme baskısı artmıştır.Böyle bir yapının mevcut siyasi iktidarın toplumu kendi amaçları doğrultusunda hukuk silahıyla değiştirme ve dönüştürme amacına hizmet edeceği muhakkaktır. Sadece sayısal üstünlüğün varlığı hiçbir siyasi güce bu yetkiyi vermez. Siyasi erkin bu dönüştürme ve değiştirme çabasını kanun ile meşrulaştırma amacı, devletin; hukuk devleti ilkesi ile bağını koparmaktadır.Hukuk devletinden amaç hukukun üstünlüğünün tesisi ile toplumsal barışa ulaşmaktır. Bu anlamda amaç, toplumda yaşayan her bir ferde hukuk güvenliğinin sağlanmasıdır.  Her vatandaş kimden gelirse gelsin her türlü haksızlık karşısında "adalet var ve benim hakkımı teslim eder" diyebilmelidir. Aksi halde toplumda oluşacak huzursuzluk ve kaos, devlet ile milletin arasını onarılmaz şekilde açacaktır.Bu nedenle siyasi erkin yapması gereken, kanun silahıyla hukuku vurmak değil, devlet ile milleti buluşturacak hukukun üstünlüğünü sağlamaktır.(1)M. Şükrü HANİOĞLU: Osmanlı'dan Cumhuriyet'e Zihniyet, Siyaset ve Tarih, Bağlam Yayınları, Ankara 2006, s.135-138.