Dik duramamanın bedeli

ABD'nin Irak'ı işgalinin ardından Türkiye'yi köşeye sıkıştırmaya dönük "atraksiyonları" sonuç verdi.

Sanki Türkiye yüzünden Irak'ı işgal edememişçesine öfke demeçleri, özür istekleri, bedel talepleri Türkiye'yi iyice "panikletti."

ABD'nin "küslük" numaraları ile Türkiye'yi "ucuza" hatta "bedava" kapatma" süreci başladı.

Önce Dışişleri Müsteşarı Ziyal'ın ABD gezisinde Türkiye adına beyaz "bayrak sallaması" ABD'yi sevindirdi.

Uğur Ziyal Türkiye'nin Kuzey Irak ve İran politikasında geri adım attığı sinyali verince ABD kapıları araladı.

Savaşın ardından Türk hükümet yetkililerinin ziyaret taleplerini reddeden ABD, Dışişleri Bakan'ı Abdullah Gül'ü ağarlamayı düşünüyor.

Hükümet ziyaret öncesi ABD'ye eylemli bir jestte daha bulundu.

Hükümet, Bakanlar Kurulu aracılığı ile üs ve limanları "yabancı güçlerin kullanımına açtı. Hatta yabancı asker bulundurmaya dahi izin verdi.

Yani Türkiye, tam da ABD'nin savaş öncesi taleplerini içeren ve Meclis tarafından reddedilen konularda bir büyük geri adım atarak izin veriyor.

Olayın iki yönü var; birincisi, siyasi yön. Savaş sonrasında Irak'ın yeniden yapılanmasında muhatap dahi kabul edilmeyen ve kırmızı çizgileri delik deşik edilen Türkiye'nin onurlu bir duruşla ABD'ye mesafe koyması gerekirken tam tersini yapması.

İkincisi hukuki yön. Savaş boyunca meclis tezkeresi ile dahi verilmeyen yetkilerin ABD ve diğer yabancı güçlere "tezkeresiz" yetki verilmesi.

Bakanlar Kurulu kararı ile topraklarının yabancı güçlere açılması.

Barış gücü kılıfı meclis iradesini by-pas etmenin gerekçesi olamaz.

İktidar Türkiye'nin özgül ağırlığına uygun bir dik duruşu henüz ortaya koyabilmiş değil.

Korkarız ki bu suçluluk psikolojisi Türkiye'yi İran'la karşı karşıya getirecek bir felaket tüneline sürükler.