O kadar yoğunum ki...!

Yalan...

Başlıkta ne kadar samimiyet görüyorsunuz bilmiyorum ama bence, şeytanın vesvesesinden, kandırmasından, kullara karşı savunma refleksimizden başka bir şey değil. Refleksin oluşumu ise mahcubiyeti yaşamamak isteyişimizdendir. Nerden biliyorsun? Kişi kendinden bilir, anla işte…

Dünyada Allah'ın kullarına mahcup olmamak için gösterdiğimiz hassasiyeti, ahiret için, kulların Allah'ına göstersek, Resûlullah (s.a.v.)'ın tarif ettiği akıllı Müslümanlardan oluruz. Dikkat edilmesi gereken asıl nokta da burasıdır.

Varmış gibi düşündüğümüz yoğunluğumuz, eksik kulluğumuzun kullar tarafından bilinmemesi için bir perdedir. Ya da dünya ve ahiret için plansız yaşadığımızı başkasının bilmesini istemeyişimizdendir. Dünya ve ahireti bilerek kullanıyorum; çünkü ahireti için planlı olmayan Müslümanın dünyasının planlı olması beklenemez. Şöyle de söyleyebiliriz; ahiret için planlı ve kazançlı olan mü'minin, dünyasını da Allah düzenli ve kazançlı kılar. Dünya ve ahiretin mamur olması da budur zaten. Bu dengeyi kurduğumuzda, kulluk eksiğimizi savunmak zorunda kalmayacağız.

Günlük hayatımızda kulluğumuzu gözden geçirelim. Günümüzü nasıl tüketiyor, dünyalığımızı nerede ve nasıl harcıyoruz? Kanadımızın birini dünya, diğerini ahiret için çırpabiliyor muyuz? Yarının planında kulluğumuz için de yer ayırabiliyor muyuz? Kullarını tutmaya çalıştığımız kadar Rabbimizi de hoş tutmaya çalışabiliyor muyuz? Kullarından dilediğimiz kadar, Rabbimizden de özür dileyebiliyor muyuz? İşlerimizin arasında mı ibadetlerimizi, ibadetlerimizin arasında mı işlerimizi yapıyoruz? Soruları çoğaltmak mümkün…

Aslına bakarsak niyetimiz, ibadetlerimiz arasında işlerimizi veya işlerimiz arasında ibadetlerimizi yapmak olmamalı. Ölçü Resûlullah (s.a.v.)'e aittir, o da dengedir. Ahiret yurduyla dünya yurdunu beraber kazanmaktır. İlla da eksik kalacaksa terazinin dünya kefesinde olsun. Ahiret kefesi eksik kabul etmez, telafisi de yoktur. Dengeyi kurmanın formülü de kullukta titizlik, hassasiyet ve muhabbettir. Her konuda olduğu gibi bu konuda da ölçü, Ehl-i Beyt'in ölçüsüdür. İmam Cafer (a.s.) Efendimiz kulluğu yerine getiren Müslümanları; haris, köle ve kerim diye üçe ayırır. Haris kulun sevap kazanmak için, köle kulun emri yerine getirmek için, kerim kulun ise Allah'a olan muhabbetinden dolayı kulluk görevini yerine getirdiğini bildirir. Kendisinin de makbul olan kerim kul olduğunu haber verir. Belki kerim kul sınıfında olamayabiliriz. Ancak gayretimizde samimi olursak yüce Rabbimiz de onu değerlendirecektir inşallah.

Kıldık namazımızı, yaptık zikrimizi, yeni günde aldık yerimizi. Ahiretimizi unutmadan dünyalığımızı kovaladık. Yorulduk, biraz dinlenelim. Allah u Ekber, Rabbimizle öğle buluşmamızı gerçekleştirdik. Zaman geçti, bir ara, huzura durduk ikindiyi ihya ettik. Akşam ile faniliği hatırlayıp seccademize kapandık. Her yer karanlık, yokluğun sessizliğinde, yok olmayanın dergâhına sığındık. Artık gece namazımızla beraber gecenin koynundayız. Kullukta kazanç bu kadar kolay ve muhabbetli iken zora sokan iblistir.

Şeytanın ümidini, çekeceğimiz kulluk kılıcıyla keseceğiz. Allah'ın arzında abdestli dolaşacağız. Kur'an okumadığımız günü kayıp zaman sayacağız. Plansız günümüzü zarar kabul edeceğiz. Maddi manevi temizliğimizle beraber Rabbimizle beraber olacağız; tevbe, şükür, zikir ve fikirle günümüzü devam ettireceğiz. Nafilelerle Mevla'ya yakınlık arayacağız, sadakalarımızla kullara yardımcı olacağız, vakit nimetimizi boşa harcamayacağız ki, kul yoğunlukla mutlu olsun.

Unutamayalım; mutlu kul mutlu aile, mutlu aile mutlu toplumu oluşturur. Biz ne istiyoruz ki?

Mutlu yoğunluktaki mutlu kula ne mutlu…