Korkmaz İbrahim olan Nemrut'un ateşinden

Kur'an-ı Kerim'de Cenab-ı Hak, peygamberlerin ve geçmiş ümmetlerin örnek ve ibretlik yaşantılarına de geniş yer vermektedir. 
Bu örnekler şüphesiz sadece o günkü insanları ilgilendirmemektedir. İnsanoğlunun yapısı, fıtratı değişmediğine göre, hak ve batıl mücadelesinin önemli örnekleri olarak anlatılanlar, bugünkü mücadeleleri de yakından ilgilendirmektedir. 
Bu noktada en önemli örneklerden birisi Hakk'ın temsilcisi Hz. İbrahim (a.s.) ile batılın temsilcisi Nemrut arasında geçen hikâyedir.
Hz. İbrahim gençlik yıllarındayken bir gün puthaneye girdi ve elindeki baltayla büyük put hariç bütün putları parçaladı. 
Ardından da baltayı büyük putun boyununa astı. Sonra dışarı çıkarak beklemeye başladı.  
Puthane hizmetçileri gelince şaşırdılar ve feryada başladılar. Hemen dönemin Babil Kralı olan Nemrut'a giderek putların kırıldığını haber verdiler. Nemrut hemen puthaneye doğru gitti. "Bunu ilahlarımıza kim yaptı? Muhakkak o, zalimlerdendir, dediler." (Enbiya, 59)
Nemrut bunu yapanın hemen bulunup getirilmesini istedi. Bekçilerden birisi, "İbrahim adlı bir gençten, putlarınızı ben kıracağım diye söylendiğini işittik" dedi. 
Nemrut da, "İbrahim'i bana getirin. Eğer bu söz doğru ise, işitenler tanıklık etsinler. Ben onun cezasını veririm" dedi.
İbrahim'i getirdiler. "Dediler ki: 'Bunu ilahlarımıza sen mi yaptın ey İbrahim?'" (Enbiya, 63) İbrahim: "Bilakis, onların büyüğü bunu yaptı. Şayet konuşabilirlerse onlara sorun" (Enbiya, 63) cevabını verdi ve şöyle ilave etti: "Onlar, söyleyemeyecek olursa, o büyük puta sorun. Bu işi niçin yaptığını söylesin."
"Sonra başlarını çevirdiler. 'Sen gerçekten bilirsin ki bunlar konuşamazlar!'" (Enbiya, 65) dediler. 
İbrahim, bu sözleri işitince, şöyle dedi: "Bu putlar, mademki konuşamaz bunu biliyorsunuz, o halde kimseye fayda ve zarar veremeyecek şeyleri niçin ilah ediniyorsunuz?"
O zaman putları kıranın İbrahim olduğu anlaşıldı. Nemrut "Bunu cezalandırın, işkence edin" talimatını verdi. Bundan sonra İbrahim (a.s.), peygamberliğini açığa vurdu. Halkı Hakk'a çağırdı. 
Babilliler, İbrahim'e: "Atamızın, anamızın dinini bırakmamızı mı istiyorsun?" dediler. O da şöyle dedi: "Ana ve atalarınız da sizin gibi sapkınlık içindedirler. Çünkü öyle bir şeye tapıyorlar ki, onlara ne faydası ne de zararı vardır." 
Cenab-ı hak Kur'an'da şöyle buyurmuştur: "Onun kavmi, onunla mücadele etti. (İbrahim) dedi ki: 'Allah, beni doğru yola iletti. Siz, O'nun hakkında, benimle mücadele mi ediyorsunuz? Ben, O'na şirk koştuğunuz şeylerden korkmuyorum, ancak, Rabb'imin dilemesi müstesna. Benim Rabb'im, ilmiyle her şeyi kuşatmıştır, düşünmüyor musunuz?'" (Enam, 80)
Bütün bu yaşananlarda Halilullah olan Hz. İbrahim'in hak duruşunu, şartlar ne olursa olsun doğruyu delillerle haykırışını görüyorsunuz. Batılın temsilcisi Nemrut'un da, itiraz edilemeyen bu gerçekler karşısında küfründe inat ettiğini ve hilelere başvurduğunu görüyorsunuz. Nemrut, İbrahim'e, "Senin İlah'ın ne yapıyor ki bende onu yapayım" dedi. Hz. İbrahim, "Benim Rabbim O ki, diriltir ve öldürür" deyince, Nemrut, "Ben de diriltir ve öldürürüm" dedi. (Bakara, 258) 
Nemrut, zindandan iki kişi getirtti. Birisini öldürttü, "İşte, diriyi öldürdüm" dedi. Sonra ötekisinin ellerini çözdürdü, "İşte, ölüyü de dirilttim. Çünkü elleri bağlı olan öldürülecek kimseydi. Şimdi onu bağışladım, salıverdim. Böylece ona hayat verdim" dedi. Bunun üzerine İbrahim, Nemrut'a tekrar şöyle hitap etti: "Muhakkak benim Rabbim, güneşi doğudan getiriyor, sen de onu batıdan getir." (Bakara, 258) Nemrut buna cevap veremedi, sustu. İbrahim bundan sonra halkı İslama çağırmaya davet etti. Fakat hiç kimse olumlu cevap vermedi. Çünkü Nemrut'tan korkuyorlardı. 
Nemrut, "İbrahim'i bir eve kapatınız" emrini verdi. Bir kapalı yere İbrahim'i kapattılar, bekçiler koydular. Elini, ayağını sağlamca bağladılar. Halktan insaflı, merhametli kimseler onun yanına görmeye gelirlerdi. O da onları, İslama davet ederdi.
İbrahim o hapishanede bu şekilde bir süre kaldı. Bir süre sonra babası Azer öldü. Nemrut bunun üzerine İbrahim'i öldürmeye niyetlendi. Bu nedenle de ateşe atmaya karar verdi. 
"Şayet yapacaksanız, onu(İbrahim'i) yakın. Ve ilahlarınıza yardım edin." (Enbiya, 68) "'(İbrahim) için bir bina yapın da onu ateşe atın!' dediler." (Saffat, 97) Hz. İbrahim'i mancınığa koydular, oluşturulan büyük ateşin içine attılar. Cenab-ı Hak, "Ey ateş, İbrahim'in üzerine soğuk ve selâmet ol" (Enbiya, 69) buyurdu. 
İbrahim ateşin ortasına düşünce, ateş dört yana çekildi. Ateşin ortasında bir yer açıldı. Güzel bir pınar çıktı. Çevresi yeşillendi. O da geldi pınarın yanına oturdu. Ayağındaki zincir bağları çözüldü.
Nemrut şaşkına döndü ve "Ey İbrahim" diye seslendi. Hz. İbrahim, "Ey Allah'ın düşmanı! Ne diyorsun?" diye cevap verdi. Nemrut, "Bu ateşi senin için kim böyle yaptı?" diye sordu. 
O da, "Ateşi Yaratan" dedi. Nemrut, bin at, bin deve, koyun, sığır ve kuşları; yani sultanları konuklamaya yarar şeyleri İbrahim'in Rabbi için kurban etti. Ancak Allah (cc) hiçbirisini kabul etmedi.
Nemrut kurbanın kabul edilmediğini anlayınca, İbrahim karşısında mahcup oldu. Bu utançla, İbrahim'in yüzüne bakamadı. Üç gün sarayına kapandı. Nemrut, halkın kendisinden yüz çevirmesinden korktuğu için sabırsızlandı. Saraydan dışarı çıktı, hemen adamlarını dört bir yana mektuplar yazarak yolladı, "Çabucak ordular gönderin, tamamen silahlansınlar. Gök Tanrısı ile savaş etsem gerek" dedi. Yüz bine yakın talimli asker Nemrut'un önünde toplandı.
Cenab-ı Hak, yaratıklarının en zayıfı olan sivrisinek ordusuna emretti. Akın akın geldiler. Nemrut ordusundaki askerin yüzlerine, gözlerine üşüştüler. Sivrisineğin çokluğundan askerler birbirlerini göremedi. Her adamı ve atını ısırdığında, acısı dayanılmaz oldu. 
Bu acıyla hayvanlar şaha kalktı, canının acısından askerleri yerlere fırlattı. Böylece bu zalim ordu perişan oldu. Nemrut, yapayalnız kaldı. Kaçıp, sarayına girdi. Kapıları sağlamca kapattı. O beladan kurtuldum sandı. Fakat Allah (cc), sineklerin en zayıfına emretti. Öyle ki bir gözü kör, bir ayağı topaldı. Baca deliğinden içeri girmiş, Nemrut'un dizi üstüne konmuştu. O, onu tutup öldürmek istedi. Sinek uçtu, yüzüne kondu. O da onu, yüzünden kovmak istedi. 
Sinek yine uçtu, onun burnunun içine girdi. Oradan beyninin içine kadar yürüdü. Azar azar beynini kemirmeğe başladı.
Nemrut iki eliyle yüzüne, gözüne vuruyor, acısını bir parça dindirmek istiyordu. Sinek, ona o kadar işkence ediyordu ki, ne zaman başını sallasa, sineğin kemirişi diniyordu. O da o zaman rahat ediyordu. Eğer başına bir şeylerle vurmazlarsa, sineğin beynini yemesi yine devam ediyordu. O zaman Nemrut'un feryadı göklere çıkıyordu. Sonunda başına vuracak bir görevli gerekti. 
Tokmaklar hazırlandı. Nemrut'un yakınlarından, nöbetle onun başına vuracak kişiler görevlendirildi. Nemrut, hafif vurandan darılır, kuvvetli vurandan memnun olurdu. (Tarih-i Taberi, çeviri M. Faruk Gürtunca, c.1, Sağlam Yayınları, 2007, İstanbul)
Sen kendini Hakk'ın ve haklının karşısında güçlü zannedersin ama Allah seni bir topal sivrisinekle perişan eder. 
Cenab-ı Hak dostlarını ise her zaman korur, onları asla mahzun ve mahcup etmez. Cenab-ı Hak Kur'an'ında şöyle buyurmaktadır: " İyi bilin ki, Allah'ın veli kulları için hiçbir korku yoktur, onlar mahzun da olmayacaklar." (Yunus, 62)