Batı Müziği hakkında genel bilgi-I

Klâsik Batı Müziği, kökeni Antik Yunan müzik kültürüne dayandırılan, daha sonra Batı Roma İmparatorluğu'nun çöküşüyle başlayan Ortaçağ ve Gotik dönemde çok sesliliğin gelişimiyle beraber daha da biçimlenmiş, kilise ve saray baskısı altında Rönesans'ın erken yüzyılında vokal polifoni(çoksesli) çerçevesi içinde gelişmiş, Yüksek Rönesans ile beraber çalgı müziğinin de yükselişiyle içeriği bugünün klâsik müzik olarak adlandırılan biçimleri ve teknikleriyle gelişimini sürdürmüş bir kurumsal müziğin, kilise baskısına direnen halk müziğinin dans ve şarkı biçimleriyle karşılıklı etkileşimi sonucu gelişimini sürmüş olan, uluslararası olarak kabul görmüş müzik türüdür. En önemli özelliği, çok sesli ya da çok ezgili (polifonik) ve çok ritmli (poliritmik) olmasıdır.

Başka bir târif: Batı (veya Avrupa veya Hıristiyan) milletlerinin asırlar boyunca meydana getirdikleri -esas itibarıyle- müşterek musıkîsi. Sırasıyla; Almanlar, Fransızlar ve İtalyanların çabası ve yetiştirdikleri birbirinden büyük dehâlarla bugünkü hâline gelmiştir. Sonra, Ruslar, İspanyollar, İngilizler, Amerikalılar, Macarlar, Lehler, Çekler, Flamanlar, Romenler, Slovaklar, Norveçliler, Finler, İsveçliler, Danlar (Danimarkalılar aynen İsveçliler ve Norveçliler gibi Cermen bir ırktır. Kökenleri Scania ve Danimarka adalarında yaşamış bir kuzey Cermen kavmi olan Danlara dayanmaktadır. Danimarkalıların konuştuğu Danca da Cermen dilleri ailesine dahildir.), Portekizliler, Ukranlar, Yunanlılar, hatta Japonlar ve başka kavimler büyük hizmetler etmişlerdir.

Polifoni (çokseslilik) tekniği: Yalnızca bir ses, monofonik (tek sesli müzik) ya da akorların eşlik ettiği, homofonik "ses tonu" bir birincil parçanın bir veya daha fazla ek iplik tarafından desteklendiği bir yapıdır. Armoniyi canlandırır ve genellikle ritmik kontrast sağlar. Rollerin bu farklılaşması, eşit sesli polifonik (içinde benzer çizgilerin düzgün bir doku oluşturmak için ritmik ve melodik bağımsızlıkla hareket ettiği) ve monofonik (içinde bütün kısımların hep birlikte veya oktav içerisinde hareket ettiği) ile tezat oluşturuyor. Tarihsel olarak, Mezzo-Soprano, soprano, bas ve iç seslere ayrı harmonik işlevler veren, homojenlik ve parçalar için farklılaştırılmış roller, tonalite ile birlikte ortaya çıkmıştır. 

Homofonik bir doku homoritmik olabilir, bu, tüm parçaların aynı ritme sahip olduğu anlamına gelir. Chorale doku bir başka homofon varyantıdır. En sık rastlanan tür homofoniği melodi baskın bir homofondur; içinde bir ses, çoğu zaman en yüksek olanı ayrı bir melodi çalar ve eşlik eden sesler, altta yatan bir armoniyi ifade etmek için birlikte çalışır.}  denilen bir baskın melodik sese sahip bir müzikal dokuya karşılık olarak, aynı anda iki veya daha fazla eş zamanlı bağımsız melodiden oluşur. ayrıca besteciler ve müzikologlar için orta ve yüksek müzik eğitimi derslerinde öğretilen müzikal-teorik disiplini de ifade eder. Polifoni disiplininin asıl görevi, polifonik kompozisyonların pratik çalışmasıdır.

1)ARMONİ: Armoni, müzikte, farklı notaların aynı anda kullanılmasıyla ortaya çıkan ses uyumudur. Akor(en az üç ayrı perdenin bir arada tınladığı ses kümesidir. Klasik tonal armonide akorlar, bir temel notanın üzerine üçlü aralıkların üst üste konulması ilkesiyle kurulurlar.)'ları, akorların kurulumunu, akor yürüyüşlerini ve akorlar arasındaki ilişkileri inceleyen müzik dalına armoni adı verilir. Türlü sesler arasında sağlanan, kulağa hoş gelen uyum. Konusu, birlikte çıkan sesleri uyuşturmak olan müzik dizgesi, düzeni, sistemi. 

2) KONTRPUAN (Noktata karşı, nokta): Değişik ezgileri birbirine uydurma sanatı. Birbirlerine armonik açıdan bağlı, ancak ritim ve gelişimi bağımsız olan seslerin ilişkisi. 

En temel

1. Unison: Bir notaya karşılık olarak, bir nota yazılır.

2. 2'li: Bir notaya karşılık olarak, iki nota yazılır.

3. 4'lü: Bir notaya karşılık olarak, dört nota yazılır.

4. Senkop: Vurgu değişimi, temel alınarak yazılır.

5. Karma-Çiçekli-Süsleme: Sınırlandırmalar yoktur. Bir noktaya karşılık olarak yazılan nota sayısında özgün davranılır.

3)FÜG: Müzikte iki ya da daha fazla ses için bir kontrpuantal bir besteleme tekniğidir. Başlangıçta sunulan bir konu(bir müzikâl tema) farklı aralıklarda tekrarlanır ve bu durum eser boyunca sıklıkla devam eder.