Batı ittifakı ile batıyoruz

Türkiye Cumhuriyeti, kuruluşunun ilk yıllarında, mazlum milletlerin yanında yer almayı, milli bağımsızlık hareketlerini desteklemeyi ve milli menfaatleri önde tutmayı, dış politikada ilke edinmişti. Atatürk’ten sonra bu ilke terk edilmiş, yerine, her halükârda Batı İttifakı ile olmak konulmuştur. Bu, teslimiyetçi bir politika olduğu için, sürekli
aleyhimize işlemiştir. Batı İttifakı ile olmak, özellikle güvenlik açısından çok tehlikeler oluşturmuştur. Hâlbuki Türkiye, Batı’nın askeri ittifakı olan NATO’ya güvenlik endişesiyle girmiştir. Girmek için de Kore’ye asker göndermiş ve 731 evlâdını heba etmiştir. ABD Dışişleri Bakanı Dulles, Kore’ye asker gönderdiğimizde şöyle demiştir: “Bir Türk askeri bize 23 sente mal oluyor.” Yani, Kore Savaşı’nda NATO’ya en ucuz askeri Türkiye sağlamıştı.
Türkiye, NATO’ya girdikten ve Soğuk Savaş döneminde cephe ülke olduktan sonra, idarecilerimiz, güvenlik ve dış politika konusunda her ağızları açıldığında, Türkiye’nin stratejik öneminden ve Batı İttifakı’nın Türkiye’ye sağladığı güvenlikten söz ettiler. Gerçek hiç de öyle değildi. Türkiye, asıl Batı İttifakı’nda yer aldığı için güvenliğini tehlikeye atmıştı. Batı İttifakı yüzünden, İslâm ülkeleriyle ve hatta Rusya ile iyi ilişkiler kuramadık. Her ilişki kurmaya kalktığımızda engellendik. Merhum Adnan Menderes’e karşı yapılan askeri darbenin arkasında, onun hükümetinin Rusya ile kurduğu ve geliştirdiği iyi ilişkiler olduğu bilinmektedir.  Askeri darbe olmasaydı, Merhum Menderes, Haziran ayında Moskova’yı ziyaret edecekti. Aynı akıbeti Süleyman Demirel, 12 Mart Muhtırası ile yaşamıştır. Bu muhtıranın da gerçek sebebi Rusya ile kurulan iyi ilişkilerdi.
Türkiye, Soğuk Savaş dönemi boyunca ABD’nin peşinden gitti. Türkiye’yi en yakından ilgilendiren olaylarda bile, ABD görüş beyan edinceye kadar, Türkiye sessiz kaldı. Devamlı ABD’nin ne diyeceğine ve nasıl tavır takınacağına bakıldı. Diplomasi tarihimizde bunun örnekleri çoktur. Soğuk Savaş bitti, ama Türkiye hâlâ eski politikasını sürdürüyor. “ABD süper güçtür, her istediğini yapar” gerekçesiyle peşinden
ayrılmıyor. Sovyetler Birliği’nin son devlet başkanı Gorbaçov diyor ki: “ABD süper güç olamaz. Süper güç kavramı bir Soğuk Savaş kavramıdır. Lider ülkeler olabilir, ama artık milletler arasında hiyerarşi yoktur.” Rusya ve Türkiye’nin işbirliği yapmasını öneren Gorbaçov’un şu sözleri de çok önemlidir: “Dünyada çok büyük bir İslâm cemaati var. Bu insanların çağın gereklerini anlaması ve siyasi kararlarını vermeleri gerekir.” Gorbaçov’un önerdiği Rusya ile Türkiye’nin işbirliği ve Müslümanların kendi başlarına siyasi karar vermeleri, ABD’nin korkulu rüyasıdır. ABD’li strateji uzmanları diyor ki: “Değişen dünyada ABD, Avrasya’ya egemen olamazsa, yeni bir gücün doğuşunu engelleyemezse, gücünü koruyamayacaktır. Bunun yolu da Moskova ve Ankara’dan geçer.”
Soğuk Savaş’ın bitmesiyle, ABD’nin, İslâm ülkelerine bakışı daha çok kötüleşti. Çünkü NATO, komünist blok yerine düşman olarak İslâm ülkelerini seçti. Bu gerçeğe rağmen, bir İslâm ülkesi olan Türkiye, NATO üyeliğini sürdürdü ve halen de sürdürüyor. NATO, İslâm ülkelerini sözde düşman seçmedi, düşmanlığın gereğini de yapıyor. Daha açık bir ifadeyle, İslâm ülkelerini
bölüyor, parçalıyor ve işgal ediyor. Kimi ülkelerde bunu askeri işgalle, terörle, iç isyanla,  kimi ülkelerde de demokrasi ve insan hakları kalkanı ile yapıyor. “Hayır, Türkiye için bu söz konusu değildir” diyenler varsa, askerle işgal edilen ülkelerdeki gelişmelerle, Türkiye’de yaşananları mukayese etsin. Arada bir fark gösterebilene aşk olsun!
Peki, ne yapalım? Eskiden olduğu gibi gençlerimizi sokağa döküp “Kahrolsun Amerika” diye mi bağırtalım? Yıllarca bu yapıldı, ama Amerika kahrolmadı. Amerika’yı kahretmek, ancak ve ancak İslâm ülkeleriyle işbirliği yapmak ve Milli Ekonomi Modeli’nde ifade edilen para politikasını uygulamakla olur. Bu yapılırsa, dev görünen ABD’nin, kâğıttan kaplan olduğu ortaya çıkar.