Üç kademeli vazife bilinci

Başını almış gidiyor. Baksana elinde çantası bile var. Eskilerin heybesi gibi. Aşını kuşların tevekkülüne bağlamış, adımlarını ümit ve gayretle atarak çıkıyor yola.

İşte biletini de aldı. Otobüs hareket etti ve vazifenin sefer defteri bir bir açılmaya başladı. Gözleri geçtiği dağlara, ırmaklara, ovalara bakıyordu. Bazen de camdan yukarıya doğru başını kaldırıp gökyüzüne bakıyordu. Şunlara bak nasıl da kusursuz vazife yapıyorlar. Göklerin heybetine bak, şimşekler çaksa, yıldızlar düşse, bulutlar siyahlara bürünse de engin, sabırlı, heybetli, büyük ve derin...

Ya dağlar; dünyanın dönüşünde bile heyecanlanmadan, acele etmeden, şaşırmadan, şaşmadan, kanmadan, korkmadan, kendinden emin ve sahiplilik edasıyla dimdik duruyorlar.

Şu akan sular... Binlerce derinliklerden dağların en yüksek yamaçlarına koşarken önlerine çıkacak engelleri değil varacakları hedeflere kilitlenen, coşarak, taşarak, çağlayarak süzüle süzüle, güle güle akarlar, yürürler, yürüyenlere ders olurlar.

Yolcu bunları düşünürken yanında oturan:

-Beyefendi çay ikrâmı var, siz de alırmıydınız, dedi.

Yolcu:

-Tabi tabi iyi olur, sağolun.

-Birşey değil.

Yanındaki yolcuyla konuşsa mı? Hep düşünceli düşünceli durmuştu. "Hadi tanışalım en iyisi" deyip başladı soru sormaya:

-Afedersiniz biraz dalgındım konuşup tanışamadım.

-Benim adım Derviş. Siirtliyim.

-Benim adım da Yunus. Ne iş yaparsınız?

-Sormayın şu an çok gergin durumdayım. Bugün işime son verdiler. Çalıştığım iş yerinde diğer kalanların da yarısı ücretsiz izine gönderildi. Üç çocuğum var. Üçü de okuyor. Biri üniversitede. Ben şimdi ne yapayım?

Bu soru ciğerini delmeye yetmişti ki yanındaki adam:

-Memleketi bu duruma getirenlerin vicdanı kurudu. İşimiz Allah'a kaldı dedi.

Allah'da işini sünnetullah (tabiî seyirle yaratma sırrı) gereği bozulan çarkı yine ehil bir insanla düzeltir.

Hadi şimdi bu adama diyeyim:

-Memleketin bütün kuşatılmışlığını, talan ve dolanını, hile ve tuzaklarını duyan, bilen, sezen biri çıktı gönlünü geniş tut.

-Ne diyorsun sen? Böyle bir dava hele şu anda çok zor, çok.

-Zor mu?

-İnsanımız küskün, güvensiz, dalgın, şaşkın ve sahipsiz. Gençliğin ümit dağlarında kara bulutlar, ihtiyarların kalbinde sızı, topyekün insanımızda darlık var. Böyle zamanlarda beleşçiler, tefeciler, aşırmacılar birinin millete mâl olmasını, milleti kurtarmasını isterler mi hiç? Çok zor diyorum.

Yanındaki adam konuşmasını tamamlayınca o da yine dağlara, taşlara, yamaçlara bakıyordu. Uyuklamış biraz. Muavinin dokunmasıyla açtı gözlerini. Hava kararmış sicim gibi yağmur var dışarıda. Otobüsten indi. Yürüdü yürüdü. Rüzgar şemsiyeyi neredeyse kendisiyle beraber uçuracak. Adeta dirsek temasıyla göğsüne perçin vuruyor.

Bir an şemsiyeyi kapatmayı düşünse de paçalarına kadar ıslandığını anladı en iyisi sırtım ıslanmasın da diyerek yürüyordu. Minibüse binip görüşeceği yere geldi. Adres sordu. Yüksek bir dağın yamacını gösterdiler. Köşeyi dönmüştü ki iki tane azman köpek. Önce bir baktılar sonra "Bu adam yolcudur. İşi vardır. Bekleyeni vardır. İnsandır, vazifesini bilir. Helâl olsun bu iklimde çalışanlara" diyecek değillerdi ya!.. Tabii halleriyle hav, hav, hav!.. Çıktılar önüne birbirine bakıp hav, hav, hav... Yolcu daha fazla beklemeden kaşlarını çatıp ilerlemeye başlamıştı ki yakın bir evden biri çıktı: "Hey sen köpeklere niye kaşını çattın". Yolcu "Vela havle" deyip yoluna devam etti. Az ileride patika bir yola girdi. Çalılar arasında ilerlerken topuğuna sıcak bir şeyin sarıldığını hissetti. Yılanmış. Her halde "Bu adam uzaklardan gelmiş, Hakkı Bey'in evine gidiyor, hem işinden gücünden olmasın" diyecek değil ya o da vazifesini yapıyor.

Bir de ne insan, ne de hayvan olduğu için değil de işgüzarlık, kibir, adilik uğruna nefislerine zebunkeşlik uğruna vazife yapanlar var ya işte bütün delikler, bütün budak ve dikenler buralardan çıkar. Aman dikkat edin. Yolculukta sıhhat vardır. Sonunda da muvaffakiyet. Tabiî ki sabredene...