Resûlullah’ın Hâne-i Saadet’lerine tecavüz edeni cezalandırması Üçüncü halifenin (Osman’ın) o kişiyi ödüllendirmesi

El-Hakem b. Ebi'l As b. Ümeyye b. Abdişşems el-Kureyşi el-Ümevî (ölm.632/652), Hazret-i Osman'ın amcası olup (İbn Sa'd, Tabakat, c. 5, s. 447) cahiliye döneminde ud çalardı. (İbn Kuteybe, El-Maarif, s. 410) Mekke döneminde (610-622) Hazret-i Resûlullah'a (aleyhissalatü vesselam) komşu olan Hakem b. Ebi'l-As, (İbn Sa'd, Tabakat, c. l, s. 201) Allâh Resûlü'ne en çok eziyet veren ve düşmanlık besleyenler arasında yer aldı. (Bk. İbn Sa'd, Tabaka.t, c.1, s. 228) 

 

Mekke'den Medine'ye hicret gecesinde Hz. Peygamber'in evini kuşatanlar arasında Hakem b. Ebi'l-As da vardı. (İbn Hişam, aynı eser, c.2, s. 71)

 

Müslüman olmadan önce Allah Resûlü'ne en çok eziyet eden biri olan Hakem b. Ebi'l-As, İslamiyet'i kabul ettikten sonra da asla samimi bir Müslüman olmadı. Fetihten sonra Medine'de ikamet eden Hakem, burada da cahiliye dönemindeki kötü huyunu devam ettirip, her fırsatta Resûlullah'a eziyet vermekten ve O'nu rahatsız etmekten geri durmadı. Cüretkârlığı ve küstahlığı o derece ileri gitti ki, odasında zevcesiyle istirahat eden Resûlullah'ı kapı aralığından gizlice gözetledi. Bunu gören Allah Resûlü kızarak dışarı çıktı ve onu tanıyınca da, "Bu zehirli kelere karşı Bana kim yardım edecek? Lanet olası o keler oğlu keler, asla benimle oturmasın!" buyurdu. (İbn Kuteybe, El-Maarif, s. 243).

 

Hakem b. Ebi'l-As, Resûlullah'ın emriyle Taif'in "Batn-ı Vec" adlı bir köyüne sürgün edildi. (İbnü'l-Esir, Usdu'l-Ğabe, c. 2, s. 37, 1. Baskı, Dar el-Marife, Beyrut-l997. İbn Kuteybe, El-Maarif, s. 243)

 

 

Malik b. Dinar'dan gelen bir habere göre de Hakem b. Ebi'l-As, kaş ve göz işaretleriyle Hazret-i Resûlullah'ı rahatsız etti. Bunu gören Allah Resûlü, "Allah'ım onu öyle yap" buyurarak ona bedduada bulundu. (İbn Hacer Askalanî, El-İsabe, c.l, s. 346)

 

Bir gün ashabdan bir grup, Resûlullah'ın huzuruna girdiklerinde, onun Hakem'e lanet okuduğunu gördüler. Sebebini sorduklarında, Allah Resûlü şöyle buyurdu: "Hakem'in, duvarın üstünden öfkeli bir çehre ile Bana ve zevceme baktığını gördüm." (İbn Hacer Askalanî, El-İsabe, c.l, s. 345)

 

Hakem'e işaret ederek, "Şunun sulbünden gelecek piçlerin (Tecrit'te ifade aynen böyle geçiyor M.K.) çıkaracağı fitneden vay ümmetimin başına gelenler! Hakem'e ve oğlu Mervan'a lanet olsun!" buyurdu. (Sahih-i Buharî, Tecrit-i Sarih Tercümesi, c.9, s. 296)

 

Ayrıca Hakem b. Ebi'l-As'ın sürgün nedenleri arasında Hz. Peygamber'in sırlarını yaymak ve onun yürüyüşünü taklit etmek gibi suçlar da bulunmaktadır. (Bk. Ya'kubî, Tarihu'l-Ya'kubî, c.2, s. 164)

 

(Hazret-i) Osman b. Affan, Hazret-i Resûlullah'a başvurarak amcası Hakem b. Ebi'l-As'ın affedilip Medine'ye geri gelmesine izin verilmesini talep ettiyse de Allah Resûlü, Osman'ın talebini geri çevirdi ve Hakem'in Medine'ye geri gelmesine izin vermedi. İlk iki halife de "Resûlullâh'ın sürgün ettiği kişiyi geri getirmeyiz" diyerek Osman'ın isteğini reddettiler. (Şehristanî, El-Milel ve'n-Nihal, c.l, s. 15)

 

Ne var ki, Osman b. Affan halife olunca (644), Hazret-i Resûlullah'a karşı işlediği sayısız suçlarla ünlü amcası Hakem b. Ebi'l-As'ın cezasını kaldırdı ve Medine'ye getirerek ona hazineden yüz bin dinar (altın para) verdi. (İbn Kuteybe, El-Maarif, s. 243)

 

Halife Osman'ın, Resûlullah'ı rahatsız etmekten zevk alan, hatta Allah Resûlü ile açıkça alay etmekten çekinmeyen birini sürgünde yaşadığı yerden Medine'ye getirip, kendisine hazineden yüz bin dinar vermesi ve her iki oğlunu da devletin önemli makamlarına getirmesi, haklı olarak Resûlullah'ın gerçek ashabını rahatsız etti. Nitekim İbn Kuteybe (ölm.889), "Müslümanların Osman b. Affan'a kızmalarının önemli bir nedeni de Hakem b. Ebi'l-As'ın Medine'ye getirtilmesidir" der. (Bk. El-Maarif, s. 133)

 

Sevban'ın (Allah O'ndan razı olsun) rivâyetine göre Resûlullah (aleyhissalatü vesselâm) şöyle buyurdular:

 

"Hiçbir Müslüman'a izin almadan bir evin içine bakması helâl değildir. Eğer bakmışsa eve izinsiz girmiş sayılır." (Buharî, Edebü'l-Müfred, 1093; Tirmizî, Namaz, 357; Ahmed, Müsned, 5/280)