Mü'min korkuyla ümit arasında olmalıdır

"Mü'min korkuyla ümit arasında olmalıdır"   buyuruluyor. Bunun manası hem korkacaksın hem ümit edeceksin. Korkup ümit etmezsen bu sefer zillet ehli olursun.

Biz, bir tek insan cennete girecek "ya bana sıra mı gelir" demeyeceksin. "O ben olacağım" bu ümit içerisinde kulluk yapacaksın. Namazını kılacaksın, orucunu tutacaksın, zekâtını vereceksin, hayrını yapacaksın, nafilelerine devam edeceksin…

Hülasa karz-ı hasende bulunacaksın, düşenin elinden tutacaksın, sırtı çıplak olanları giydireceksin, karnı aç olanları doyuracaksın, çoluk çocuğuna sahip çıkacaksın, karına hürmet edip saygı besleyeceksin onları doyuracaksın, rızıklarına kefil olacaksın, bakacaksın, eğiteceksin çocuklarını geliştireceksin.

Ha, bütün bunları yapacaksın işte bunlar, işte o bir tek kişi girecek ya; o sensin diye, benim diye o ümitle sarılacaksın her şeye.

Bunun tersi hayır, bir tek kişi cehenneme girecek, "adam bana sıra gelmez" demeyeceksin. "Yahu ben o olabilirim" deyip, ona göre bütün günah kapılarını kapatman lazım. Orada benim işim yok. Ne olursa olsun istiğfar edeceksin, hiçbir harama yaklaşmayacaksın. Aileni, yakınlarını, ananı, babanı, komşularını, arkadaşlarını, dostlarını incitmeyeceksin, haklarına tecavüz etmeyeceksin.

Kısaca ümit ve havf arasında bu hayat dengesi devam edecek. Havf ve reca. İman bunun üzerine bina ediliyor ve bunun üzerine bina edilen hayat da dört dörtlük oluyor.

Bir hadis-i şerifte Peygamber Efendimiz (s.a.a.):  "Ademoğlu ihtiyarladıkça onda iki şey gençleşir. Bunlardan bir tanesi tul-i emel, bir tanesi de mal sevgisidir"   buyuruyor. Bundan ne anlamalıyız? Nasıl bu hastalıktan kurtulabiliriz?

Bunun da manası çok açık tul-i emel uzun şeyleri olur. "Onu yapacağım, onu yapacağım, onu yapacağım" hiç bitmez. Sanki dünyadan hiç göçmeyecek bir de "onu yığalım, onu yığalım, o gelsin bu gelsin." Hani açgözlü derler ya o yaşlandıkça bu göz daha aç olur.

Ha, bunu aşmak için efendim, hiç ölmeyecekmiş gibi dünya hemen ölecekmiş gibi ahiret hazırlığına Müslüman'ın kendini hazırlaması lazım.

Hiç ölmeyecekmiş gibi ne yapacak? Dünya işlerini tanzim edecek ama hemen ölecekmiş gibi de onun hukukuna öyle bir uyacak ki, hiçbir şey Allah'ın hukukunun dışında cereyan etmeyecek.

Yani, hesaba çekileceğini bildiği ve bu hesabı vereceği cevabı bir şuur bir matematikle düzenli bir hale getirdiği kullukta ısrarlı olduğu bunu yaparsa, efendim o zaman o kulun bu badireleri aşmaması mümkün olamaz. Hayır, yapmadı, işte öyle kendini kaptırır.

Kurtulma şansı yok o zaman. Yok! O zaman yok değil hiç olmaz. Alır, yığar, alır yığar. Ne sadakası vardır, ne zekâtı vardır, ne insana yardımı vardır, ne milletine yardımı vardır, ne Müslümanın halinden anlar. Öyle pintileşir acayip bir varlık olur. Vazifesi onun yığ babam yığ, yığ babam yığ olur. Başka bir şey olmaz.

- Bir hadis-i şerifte: "Şeytan tek kişi ile beraberdir. İki, kişiden uzaktır"   buyurulmaktadır.

Şu toplumda gördüğümüz bütün olaylar bizim, içimizin dışa yansımasıdır. Ha, burada güzellik varsa bu güzel de biziz. Hayır değil burada çirkinlikler var. İşte o da biziz.

Onun için toplumda mevcut olan çirkinlikleri yanlışlıkları zemmetmek yerine nefsinizde bunları tamir etmek lazım ve onun içinde tamir eden insanlarla bir olmak, daha doğrusu ahlâk-i zemimeden kurtulup ahlâk-i hamide sahibi olan insanların çevresine ve cemiyetine dâhil olmak. Onların oturduğu lokalde oturmak. Kütüphanelere gitmek. Sokaklarda gezmek. Caddelerde bulunmak. Okullarda olmak, işyerlerinde vesair.

Nerede olursa bir gönül beraberliği, fikir beraberliği, duygu beraberliği, hatta zevk beraberliği yapmak. Bir program seyrederken beraber bir arada olmak.

Bütün bunlar birleşik kaplar gibidir. Bendeki güzellik sana, sendeki bana farkında olmadan birbirimizi etkileriz.

İmam Gazali'ye demişler ki: "Filancayı nasıl bilirsin?" "Arkadaşını bana söyleyin."

Demek ki bir insanı okumak neyle mümkün? Arkadaşından mümkün. Onun için çevremize cemiyetimize çok dikkat edeceğiz. Doğru yolda istikamet üzerine olan, milletine, vatanına, devletine, Allah'ına, Peygamberine ve dinine zarar getirmeyen her zaman fayda getiren.

İşte, aklı evvellerin sınıfına girip dinine yorumlar getirip dinden çıkanla değil…

Kulluğun en güzel tarafı, kul olduğunu bilmek ve ibadetine taatine devam etmektir. Adam kalkmış efendim ibadetin hurafe olduğundan bahsediyor. Sapıklığın bu kadarını ben göremedim…

Bizi takip eden kardeşlerime saygılarımı sunuyorum. Takip etmeye devam etsinler. Gerçi bu millet bizi çok yerde yalnız bıraktı. Gene biz onu terk etmeyelim.

Bizim kaybettiğimiz bir şey yok. Ama bizimle olmayanlar çok şey kaybediyor. İnşallah farkına varıp, hassasiyetle beraberliğimizin kıymetini ve de kazancımızın ne büyük servet manasına geldiğini idrak ederiz diyorum. Allah'a emanet ediyorum." (Prof. Dr. Haydar Baş Ramazan Sohbetlerinden)