İşçileri köleleştiren ekonomi modelleri

İşçileri köleleştirmeyi amaçlayan bir ekonomi modelini kabul edip, sonra o model içerisinde işçiye hak aramak, boş ve anlamsızdır. Söz konusu modellerden biri, liberalizmdir. Bu modelde hak arayan işçiler, haklarını alabilmişler mi? Hayır, tam aksine, her geçen gün, durumları daha da kötüye gitmiş, tabiri caizse köleleştirilmişlerdir. Liberalizmin savunucuları, "köleleştirme" deyimine şiddetle karşı çıkmakta ve şöyle demektedirler: "Kölelerin işgücünü efendileri pazarlıyordu. Şimdi öyle mi? İşçilere özgürlük tanıdık, kendi özgür iradeleriyle, serbest piyasa kuralları çerçevesinde işgüçlerini pazarlıyorlar." Bu sözler, teorik olarak doğru ve kulağa hoş gelen sözlerdir. Ama pratik ve gerçek hiç de öyle değildir. İşçinin, işgücünü pazarlayabilmesi için pazarlık gücü olmalıdır. Ama maalesef, işçiye böyle bir pazarlık gücü verilmemiştir.  Aç kalmak, ya da kendisine sunulan ücret ve şartları kabul etmek zorunda bırakılan bir işçinin, pazarlık gücünden ve özgürlüğünden söz edilebilir mi? Bunlardan söz edebilmek için, iki tarafın gücünün eşit olması gerekir. Hâlbuki işçilerin, en küçük bir şirketle bile pazarlık gücü eşit bulunmamaktadır. Liberaller, işçileri birbirleriyle rekabete soktular, aralarındaki dayanışmayı yıktılar, böylece istedikleri ücretle, istedikleri şartlarda işçi bulma imkânına kavuştular.Liberaller, en ucuz işgücünü üçüncü dünya ülkelerinde buluyorlar. Bunun temel nedeni, o ülkelerin yabancı sermaye çekme yarışına girmeleridir. Yarışı kazanmak isteyen üçüncü dünya ülkelerinin ilk yaptıkları iş, işçilerin sendikal haklarını kısmak, toplu görüşme gücünü kırmak ve haliyle ücretleri düşürmektir. Hangi ülke, bu konuda daha çok taviz veriyorsa, yarışı o kazanıyor. Söz gelimi kazanıyor diyoruz, gerçekte ise kaybediyor.Liberaller, en düşük ücretle işçi bulduğu ülkelerde "özel üretim bölgeleri" kuruyorlar. Bu alanda en önde giden ülke Çin'dir. Çin'de özel üretim bölgelerinde çalışan işçilerin şartları içler acısıdır. İşçiler, az bir ücretle hiç durmadan haftanın yedi günü, günde 16 saat çalıştırılıyorlar. Bazı işyerlerinde beş saniye bile dinlenmek yasaktır, dinlenen olursa hemen kronometre devreye sokuluyor. Bu işçiler, fazla mesai ücreti, asgari ücret ve doğum izni gibi sosyal hakların adını bile duymamışlar. Çünkü Çin'de hâlâ tek parti yönetimi vardır. O parti de komünist partisidir. Tarihi tecelliye bakınız ki, işçileri iktidar yapmak için yola çıkan komünistler, liberallerle anlaşarak işçileri köleleştirmişlerdir.Bir zamanlar komünizm korkusuyla işçilere belli sosyal haklar tanıyan liberaller, şimdi komünistlerle ortak hareket ederek, tanıdığı hakları teker teker geri alıyorlar. Bu durumda işçi sendikaları bir şey yapabilirler mi? Maalesef, yapamıyorlar, yapamazlar da. Von Hayek,"işçi sendikalarının toplu sözleşme hakkı için mücadeleye girerek yanlış bir yola saptığını ve bunun işçileri köleliğe düşürecek kolektivist bir hile olduğunu" söyler. Hayek, güya işçilerin lehine sendikaların gücünün sınırlandırılmasını şöyle savunur: "Serbest bir ekonomiye dönüş için hâlâ bir umut varsa, dikkatimizi vermemiz gereken soruların en önemlisi hem hukukta, hem de hayatta işçi sendikalarının gücünün uygun bir şekilde nasıl sınırlandırılacağıdır." Hayek'in dediğinden anlaşılan odur ki,  serbest ekonomi ile işçi hakları birbirine zıt kavramlardır.Liberallerin insana yanlış bakışı, işsizliği bir dünya sorunu haline getirdi. Dünyada,  işsizlik sorununu çözmüş örnek bir ülke, ne yazık ki, bulunmamaktadır. Sanayileşmiş Batı ülkeleri de aynı sorunla karşı karşıyadır. Liberaller, işsizliği, işçileri baskı altında tutmak için bir silâh olarak kullanmaktadırlar. Bundan dolayıdır ki, tam istihdama karşı çıkar, bunun zararlı ve imkânsız olduğunu savunurlar. Eğer işçiler, gerçekten haklarını aramanın peşindeyseler, o zaman tam istihdamı vaat eden ve nasıl gerçekleşeceğini ortaya koyan bir modelin hayata geçirilmesi için gayret etmelidirler. O model de, dünya âlem biliyor ki,  Milli Ekonomi Modeli'dir.