Hz. Muhammed (saa) İslam'dan başka bütün dinlerin reddi için gönderilmiştir (II)

Malum o mektupta; "Papa 6. Paul Cenapları tarafından başlatılan ve devam etmekte olan Dinlerarası Diyalog İçin Papalık Konseyi (PCID) misyonunun bir parçası olmak üzere burada bulunuyoruz. Bu misyonun tahakkuk edişini görmeyi arzu ediyoruz. En aciz bir şekilde hatta biraz cüretle, bu pek kıymetli hizmetinizi icra etme yolunda en mütevazı yardımlarımızı sunmak için size geldik" şeklinde ifade edildiği gibi dinlerarası diyalog Hz. Peygamber döneminin bir tasarımı olmayıp, Papa 6. Paul tarafından başlatılan ve çerçevesi "şartlara uydurulmuş misyonerlik" şeklinde çizilen bir kilise tasarımıdır. 

"Bu misyonun bir parçası olduğunu" büyük bir tevazu örneği sergileyerek üstlenenlerin bu süreci "asr-ı saadetten" başlatma gayretleri(!) asla doğru değildir. Çünkü İslam özellikle muharref Hıristiyanlığın tahrifatlarını temyiz, tahribatlarını tamir için gönderilen ilahî dindir. Açın bakın Kur'an'a. İçinde lânet kelimesinin geçtiği ayetlerin neredeyse tamamı, genel manada Ehl-i Kitab hakkındadır. Özel manada ise, Allah'ın kelamını tahrif eden İsevîlerin iddialarına Allah'ın verdiği red cevabını içerir.

Misal mi?

1-Mubahele/lanetleşme ayeti; Al-i İmran 61. ayet.

(Söz konusu âyette emir kibinde geçen kelime "iftial" babında, "nebtehil" olarak geçer, dolayısıyla Al-i İmran 61. âyet "mübahele" değil, "ibtihal" ayeti olmalıdır. "Mübahele" ise tarafların karşılıklı birbirlerine lanet okumaları anlamındadır ki, olayda böyle birşey yoktur ve olamaz da). 

Hıristiyanların Hz. İsa hakkındaki iddialarına Allah'ın reddediş şekli.

2-Hz. İsa'nın çarmıha gerildiği iddiasını reddeden Nisa Sûresi 157. ayet. (Bu ayette Yahudiler kastedilmiş olsa da, çarmıha gerilmiş İsa (as) Hıristiyanlığın iman esasını oluşturur. Yani İsa çarmıha gerilmedi dendiği an Hıristiyanlık diye bir din kalmaz.)

3-Ahzap Sûresi 57. ayet: "Allah ve resulünü incitenlere Allah, dünyada ve ahirette lanet etmiş ve onlar için horlayıcı bir azap hazırlamıştır." 

İslam alimleri bu kişilerin; "Üzeyir Allah'ın oğludur", "Allah'ın eli bağlıdır", 

"Allah fakir biz zenginiz"... diyen Yahudiler; 

"Mesih Allah'ın oğludur", 

"O (Allah) üçün üçüncüsüdür" diyen Hıristiyanlar ve "Melekler Allah'ın kızlarıdır", "putlar onun ortaklarıdır" diyen müşrikler olduğunu söylemişlerdir. Bütün bu ilahî hakikatlere rağmen işi hala "asr-ı saadet" ile izaha kalkışmak son derece yanlış ve bir o kadar da tehlikeli bir gayret olsa gerektir.

Manası çarpıtılarak diyalog için delil gösterilen Al-i İmran Sûresi 64. ayette bu manaya gelecek bir cümle yoktur.

Vahyin ilk muhatabı Hz. Muhammed (saa) bu ayeti Hıristiyanlarla diyalog için değil, tam aksine dönemin en süper Hıristiyan devleti (günümüzün ABD'si) Roma'ın kralını İslam'a davet etmek için göndermiştir. 

"Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın adıyla! Allah'ın kulu ve peygamberi Muhammed'den Rumların büyüğü Herakl'e.

Hidayete uyup doğru yola gidene selam olsun. Sizi İslam'a davet ediyorum. Müslüman olunuz, selamet bulursunuz. Allah ecrinizi iki kat verir. Bundan yüz çevirirseniz dalalette/İslam'dan mahrum kalan kalan bütün halkın vebali size yüklenir. "Ey Ehl-i kitap! Geliniz, sizinle aramızda ölçü olan kelime üzerinde birleşelim ki; 

Allah'tan gayrisine kulluk etmeyelim, 

O'na hiçbir şeyi ortak koşmayalım, 

birbirimizi Allah'tan gayri Rabler edinmeyelim. 

Yine bu(tevhide çağrı)ndan yüz çevirecek olurlarsa; Hepiniz şahit olun ki; şüphesiz Müslüman olan (sadece) bizleriz deyin" (Al-i İmran, 3/64)."