‘Ali bedenimdir, ben Ali’denim’

Abdülbaki Gölpınarlı Emirü'l Mü'minin Ali isimli eserinde şöyle yazıyor:

"O, bir deryadır ki ucu bucağı yok; O, bir güneştir ki zevali, gurubu yok. Hz. Muhammed sallallahü aleyhi ve alihi ve sellem, "âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir."

Bütün insanlara müjdeci ve korkutucu olarak irsal edilmiştir. Peygamberlik, O'nunla hatmolmuştur. Allah'ın ve O'nun hükmüne karşı erkek, kadın, hiçbir mü'min, dilediğini yapamaz. O'nun getirdiğine uymakla nehyettiğini yapmakla memurdur iman edenler. En güzel örnek, O'nun yoludur. Ümmetine çok düşkün, inananları pek esirgeyici olan, pek acıyan Peygamber (s.a.a.) buyuruyor ki:

"Allah, gerçekten bana dört kişiyi sevmemi emretti ve onları gerçekten de sevdiğini haber verdi: Ali onlardandır; öbürleri Ebu Zerr, Mikdad ve Selman'dır." (Camiu's-Sağir; 1, s.57).

Bu üç er Hz. Peygamber'in vefatlarından sonra, Gadir-i Hum'daki tebliği unutmayan, oradaki biatı hatırdan çıkarmayan, Hz. Ali'nin Kur'an'la, Kur'an'ın da Hz. Ali ile olduğuna (Camiu's-Sağir; 1,55) inanmış olan kişilerdir; Resûlullah'ın (s.a.a), kendilerine halef ve halife olarak bıraktıkları iki sağlam kudret ipine, değer biçilemez iki esasa, Kur'an'a ve Ehl-i Beyt'e yapışan, onlardan hiç ayrılmayan erlerdir.

"Allah Ammar'ı, başının üstünden ayaklarının altına dek imanla doldurmuştur; iman, onun etine, kanına karışmıştır! Hak nerdeyse, o, ancak ordadır; ateş, onun azasından hiçbir cüzü yakamaz" hadis-i şerifiyle, 16. sure-i celilenin 106. ayet-i kerimesinin, hakkında nazil olduğu bildirilen, "Ammar'a iki iş gösterilse, onların en doğrusunu seçer" ve "Ammar'ı asi bir toplum katleder", "Yazık Ammar'a; onu asi, azgın bir toplum katleder; Ammar, onları cennete çağırır; onlarsa onu ateşe çağırırlar" hadis-i şerifleriyle şanı yüceltilen, İslam'ın ilk şehit erkeğiyle kadınının oğlu olan, "Ammar'ı öldüren, libasını soyan cehennemdedir" hadis-i şerifiyle onu katledenin, katline muin (yardımcı) olanın, şehadetine sevinenin sonuçları izhar edilen Yasir oğlu Ammar, bu üç kişinin dördüncüsüdür. (Camiu's-Sağir, c.2, s.55, 67, 185).

Ve bu dört kişi, İslam'da Erkan-ı Erbaa'dır, sonradan bunlara katılanlarla bunlar, "Ya Ali, sen ve Şian, havuz kıyısından bana kavuşursunuz" (Künuzü'l-Hakâik; c.2, s.206), "Ali'nin Şiasıdır kurtulanlar, muradlarına erenler" (Künuzü'l Hakâik; c.2, s.94) hadisleriyle övülenlerdir. Ebu Tâlib oğlu Ali (a.s), Hz. Peygamberin (s.a.a.), "Ben kimin velisi, veliyy-i emri isem, artık Ali de onun velisidir, veliyy-i emridir" (Künuzü'l- Hakâik; c.2, s.166).

"Ben kimin mevlasıysam, artık Ali de onun mevlasıdır" (Camiu's-Sağir, c.2, s.55).

"Ben ve Ali, Allah'ın kullarına Allah'ın hüccetiyiz" (Künuzü'l Hakâik; c.1, s.101), "Ali hayır ve ihsan ehlinin, itaat ve takva erbabının imamıdır; kötü kişilerin katilidir, ona yardım eden, yardıma nail olur; onu horlayan, horlanmıştır" (Camiü's-Sağir; c.2, s.55).

"Ben, kimin mevlasıysam, Ebu Tâlib oğlu Ali, onun mevlasıdır" (Camiü's-Sağir, c.2, 55; Künuzü'l-Hakâik, c2, s.116).

"Ali, bana nisbetle, Musa'ya Harun menzilesindedir; ancak benden sonra Peygamber yok" hadis-i şerifleriyle kadri, makamı, derecesi, ümmete bildirilen zattır. "Ben hikmetin eviyim, Ali onun kapısı" (Camiu's Sağir, c.1, s.90).

"Ben ilmin şehriyim, Ali onun kapısı; ilmi dileyen, kapıya gelsin" (Camiu's-Sağir, c.1, s.90; Künuzü'l-Hakâik; c.1, s.111) hadis-i şerifleriyle peygamberlerin hateminin ve hatiminin hikmetine, ilmine kapıdır. "Ali, dünya ve ahirette kardeşimdir", "Ali, bilgimin hurcudur", "Ali bedenimdir, ben Ali'denim; benim eda edeceğim şeyi ancak ben eda ederim, Ali eda eder" (Camiu's Sağir, c.2, s.55).

"Ya Ali, benim cesedimi sen yıkayacaksın, borcumu sen ödeyeceksin" (Camiu's-Sağir, c.2, s.55; Künuzü'l- Hakâkik, 206) hadisi şerifleriyle, Resûlullah'ın en yakınıdır. "Ali'yi anmak ibadettir" (Camiu's-Sağir, c.l, s.16), "Ali, insanların hayırlısıdır; kim bunda şüphe ettiyse kâfirdir" (Künuzü'l-Hakâik; c.2, s.116).

"Ali, cehennemin taksimcisidir" (Künuzü'l-Hakâik c.2, s.116) hadisleri, O'nun Allah ve Resûlullah katında derecesini izhar eder.