Unutamadığımız günler

Çocukluğumuzun unutamadığımız günleri vardır. Sarı Efelerin evine giderdik bazen, buğday ekerler, bostan yetiştirirlerdi. Başaklar boy verdiğinde gelincikler de açardı. Gelincikli buğday tarlalarını bir görseydiniz, Rabbim bu güzel manzaraları hep bizim için yaratmışsın ve ne güzel yaratmışsın derdiniz. Sonra size daha önce de bahsettiğim koyun sürülerinin otlatılmaktan dönüşü, akşamın en güzel vakitlerinde bu manzaraya şahit olmak insana çok değişik duygular tattırıyor. Allah (c.c.) yeryüzünü insanlar için yaratmış ve türlü güzelliklerle donatmış. İnsan düşünüyor da Rabbimiz ne kadar yüksek bir zevkin sahibi imiş. Şu güneşin deniz tarafından batışına, martılara, dalgalara, bulutlara ve renklere bir bakın, insanın hayran olmaması mümkün değil. Bütün bu güzelliklerin insan için yaratılmış olması ne büyük bir ikram, Allah (c.c.) bizlere güzellikler ikram ediyor bizse O'na nasıl teşekkür edeceğimizi bilmiyoruz. Allah'ın yarattıkları bu kadar güzel olursa kendisi ne kadar güzeldir, tabii ki bizler bunu takdir edecek ilme de sahip değiliz. Sarı Efeler'in Fadime Teyze tezgahta kilim dokurdu, onları ziyaret ettiğimizde bizlere evde yapılmış ekmek ve peynir ikram ederdi. O ekmeğin tadını başka bir yerde bulmak pek mümkün değil. O'nun kadar misafirperver, hatır gönül sayan bir tanıdık daha var mı? Diye düşünüyorum, böylesi iyi yürekli, cana yakın birkaç teyze daha tanıyorum, ne kadar şanslıyım değil mi? İnsanlar birbirlerinin iyiliklerini hatırlamalı, hatalarını ise unutmalı, görmezden gelmelidir. Gerçek dostlar birbirlerini hep güzelliklerle anarlar, yıllar geçtikçe birbirlerini daha iyi anlarlar. "Şüphesiz ki en son varış Rabbine'dir. Doğrusu güldüren de ağlatan da O'dur. Doğrusu öldüren de dirilten de O'dur." ( Necm, 42-44)