Tarım sektöründe küresel oyun

Küresel sömürücüler, en büyük ve en acımasız oyunu, tarım sektöründe oynuyorlar. Amaçları, toplumları aç bırakıp teslim almaktır. Küreselleşme sürecine kadar milli devletler, tarım sektörünü ve orduyu eşdeğerde görüyorlardı. Biliyorlardı ki, her ikisi de bağımsızlık ve savunma için kaçınılmazdır. Küreselleşme rüzgârı esmeye, ülkeleri savurmaya başlayınca, bu anlayış değişti, yerini her şey ithal edilebilir anlayışına bıraktı. Maalesef, Türk hükümetleri de aynı anlayışı benimsedi, Türk çiftçisine, "küresel piyasada rekabet edebiliyorsan üret, edemiyorsan üretmekten vazgeç" demeye başladılar.Türk çiftçisi bunu nasıl yapacaktır? Bu, hiç düşünülmedi. Osmanlı'dan beri geçimlik aile tarımı yapan Türk çiftçisini, ihracat için üreten büyük sermayeli yabancı tarım işletmeleriyle mukayese ettiler. Sonra da Türk çiftçisi, yabancı tarım işletmeleri gibi kaliteli ve ucuz üretemiyor gerekçesiyle, tarım ürünlerinin ithalatını serbest bıraktılar. Dış borcu bulunmayan ve ihracat fazlası veren bir ülke olsak bile, böyle bir politika yine de kabul edilemez. Çünkü tarımda esas olan ülkelerin kendi kendine yeterliliğidir. Türkiye, geçimlik aile tarımı ile bu yeterliliği sağlayan yedi ülkeden biri idi. Hiç tarım ürünü ihraç etmesek dahi, yapılan tarım çok önemliydi. Kaldı ki, tarım ürünü de ihraç ediyorduk. Şimdi ise tam aksine tarım ithalatçısı ülke konumuna düştük. Küresel sömürücüler, aile tarımına savaş açtılar. Hedefleri, bunu ortadan kaldırmak, yerine ulus-ötesi tarım işletmelerini ikame etmektir. İleri sürdükleri görüş, kısaca şöyledir: "Aile tarımı verimsizdir, az sayıda üreticiye dayalı yüksek sermayeli tarım işletmeleri daha verimlidir. Dahası, her ülkenin her ürünü üretmesine gerek yoktur. Her ülke bir veya birkaç ürünün üretiminde uzmanlaşsın." Bu görüş, ülkeleri bağımlı hale getirmek için oluşturulmuş bir görüştür. Bir zamanlar Küba'da bunun denemesi yapıldı. Küba'da şeker kamışı iyi yetişiyor diye, bütün topraklara şeker kamışı ektirildi. Sonra ne oldu? Kübalılar, yiyecek buğday bulamayınca, ithal etmek için ABD'nin kapısını çaldılar. Aynı stratejiyi Afrikalı Müslümanlara da uyguladılar. Afrikalı Müslümanlara, bütün topraklarında üzüm yetiştirmelerini ve o üzümleri şarap yapmak için yüksek fiyattan satın alacaklarını telkin ettiler. Birkaç sene üzümleri aldılar, sonra da vazgeçtiler. Amaçları, ülkelere tekdüze ürün ürettirerek kendi kendine yeterliliklerini yok etmek ve onları bağımlı duruma düşürmektir.Türkiye gibi tarım sektörünü, küresel oyunlara kurban eden ülkelerden biri de Brezilya'dır. Brezilya, tarıma en elverişli ülkelerdendir. Küresel politikaları uygulaması sonucu Brezilya'nın, 90 milyon hektar arazisi işlenmemiş kaldı. Arazi mülkiyetine bir üst sınır getirmediği için en verimli arazilerinin yüzde 43'ü, nüfusun yüzde 2'sinin eline geçti. Brezilya, verimli topraklarının tümünü işlemesi halinde üretim miktarını üç katına çıkarması mümkün iken, 2001 yılında 9 milyar dolar tutarında tarım ürünü ithal etmek zorunda kalmıştır.  Küresel sömürücülerin iddia ettiği gibi, tarım sektöründe asıl olan ihracat değil, halkın gıda ihtiyacını karşılamak için üretmektir. İşte, geçimlik aile tarımı ile bu yapılıyordu ve bundan dolayı da, aile tarımı ekonomik ve sosyal bunalımların güvencesiydi. Onu ortadan kaldırmak, ekonomik bunalıma ve sosyal patlamaya davetiye çıkarmak demektir. Sonuç olarak deriz ki, tarımda küresel oyunları bozmanın yolu, 'Milli Ekonomi Modeli'nde ifade edildiği gibi tarımı stratejik sektör olarak ele almaktan ve gereğini yapmaktan geçer.