Saman olur, ağu olur...

Mürekkebi kurudu mu gönül kaleminin... Nedir bu dağınıklık yoksa vazmı geçtin yaşamaktan... Halbuki bilmem kaç yüz asır geçmiş zamanın çizelgesinden de hep umut varolmuş bir anlık mevcudiyetlerde bile...Doldurdun mu anını, nefesini, gücünü, gayretini iyi olduğunu tavsiye edilenlerle, yoksa hep boş işlermi sardı dört bir yanını da anlamsız geliyor sana yaşamak... Kolayı var a gözüm, kaldır at hayatından gereksiz, faydasız, yaramaz etiketi taşıyan her şeyi... Ve koy yerine iyiyi, güzeli, ısrar et nefsin kudursa da eskilere dönmek için, gül onun acıklı haline ve aman verme, fırsat verme ona...Yeşerir o zaman gözümüzde ve gönlümüzde bütün kainat bir başka... Duyarsın güvercinlerin tesbihatını seherde farklı bir kulakla... Hissedersin rüzgarın içini üşütmesini yada ayaklarından yukarı gözüne tüm heyecanıyla yalvaran çocuğundaki masumiyeti, saflığı..."Farkındalık... Olmazsa saman olur, ağu olur şu ömürler..." Hissetmeden, ürpermeden, ağlamadan, duymadan tüm ahengi ve teslim olmadan sahibine cümle varlığın... Ve O'nun azametinin, sadakatinin ve merhametinin farkında olmadan yaşamak... La mümkin..."Her detayda O'nun işlerini görürsün de O'ndan hariç herkesi memnun etmek için tepinir, lakin O'na hiç gönlünü, vaktini, sıhhatini, gayretini ayırmazsın..." Halbuki seni terketmeyecek, yegane vefalı ve en değerli dost O'dur... Hiçbir irade O'nun sana verdiklerinin milyonda birini veremez iken, O'nu incitmek, istemediği tarzda yaşamak ve rızasına muhalif hayat sürmek niye?Nasuh olsun tevbeler a gözüm... Hissederek ve derununa yerleştirmek için sevgili Dost'u, her şeyi O'nun rızasına uygun hale getirmeli...Çünkü "hiç" tir gerisi...Oyun ve oyuncaktan öte değil...Hadi, şimdi, üç aylar, "farkında olarak" yaşa...Vesselam...