‘Sakın bunlarla mübahaleye girişmeyin’

Fahri Râzi'nin Tefsir-i Kebir'inde tasrih ettiği gibi, mübahale günü Hz. Peygamber (s.a.a.), üzerinde siyah, yünden dokulu bir parçayla, mübahale için şehirden dışarı çıktı. Hz. Hüseyin'i şefkat dolu kucağına almış ve Hasan'ın da ellerinden tutmuştu. Hz. Fâtıma (a.s) O'nun ardından, Hz. Ali de (a.s), Fâtıma'nın (a.s) ardından hareket ediyordu. Hz. Peygamber onlara şöyle buyurdu: "Ben Allah'a dua ederken siz de âmin deyin."

Necran Hıristiyanlarının psikoposu bu heyetin böyle bir azamet ve haşmetli hallerini görünce Hıristiyan cemaate dönerek şöyle dedi: "Ben öyle çehreler görüyorum ki eğer Allah'tan bir dağın yok olmasını dahi isteseler Allah onların duasına icabet edecektir. Sakın bunlarla mübahaleye girişmeyin, zira kesinlikle helak olursunuz. Öyle ki kıyamete kadar yeryüzünde bir tek Hıristiyan bile kalmaz."

Bu hadisi müfessirler, muhaddisler, tarihçiler ve Hicri 10 yıl olaylarını yazan (ki mübahelye yılı idi) herkes nakletmiştir. Fahr-i Razi kendi tefsirinde hadisi zikrettikten sonra şöyle diyor: "Bu hadisin sahih olduğu hususunda müfessirler ittifak etmişlerdir." Büyük alim İbn-i Tavus da, İkbal adlı kitabında hadisi tafsilatlı bir şekilde ele almıştır.

Gerçekten de o hassas durumu göz önüne alan bir insan şaşırıp, Hz. Peygamber ve Ehl-i Beyt'i mübahale için geldikleri anda Necran Hıristiyanlarını, ileri gelenlerini ve dini ve dünyevi işlerde önderlerini saran dehşet ve korkuyu iyice incelerse, Hz. Muhammed ve Âl-i Muhammed'in (a.s.) görenleri hayrete düşüren ilahi bir azamet ve celalete sahip olduklarını ve her şeyin onların ilahi ve manevi vakar ve heybeti mukabilinde değersiz ve küçük kaldığını en açık bir şekilde görebilir. Bu azamet karşısında Necranlı Hıristiyanların korkudan vücutlarını bir titreme sarmış, dizlerinin bağı çözülmüş ve kalpleri duracak gibi olmuştu. Büyükleri olan psikopos da mezkur tarihi sözleri söylemiştir.

Bu da düşmanlarının o mübarek yüzlere ilk bakışlarında anladıkları ruhani ve ilahi azamet ve celaletten başka bir sebeple değildir. Sanki celalet, azamet ve yücelik, Allah'a yakınlık ve keramet onların mübarek alın çizgilerine ilahi bir nurla yazılmış ve nurlu yüzlerinden parlıyordu.

Bu meselede Hz. Peygamber'in Ehl-i Beyti yani Hz. Ali, Hz. Fâtıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (a.s) için üç fazilet göze çarpıyor:

1- Resûlullah mübahaleyi onlar vesilesiyle yapıyor ve onlara, "Ben dua ederken siz de amin deyiniz" diye buyuruyor. Bu onlar için çok büyük fazilettir.

2- Onların bu önemli ve büyük iş için seçilmesi, ne önceki ne de sonraki Müslümanlardan hiç kimseye nasip olmamıştır.

Onlar vesilesiyle gerçekleşen bu mübahale ile ilgili olarak ayet nazil olmuş ve Allah Teâlâ, Hz. Peygamber'e bu önemli işi onların vesilesiyle yapmasını emretmiştir. Bu da mübahale meselesine daha bir önem ve özellik, Ehl-i Beyt'in pak şahsiyetlerine de daha bir üstünlük ve azamet kazandırmıştır.