Ölümü andık yine

İşte geldik, gidiyoruz. Bu dünyada bir binek olarak kullandığımız bedenimiz bir şekilde ölünce, ruh bedenden ayrılacak. Bir imtihanlar dünyasında yaşıyoruz, biz Allah'tan geldik ve Allah'a döneceğiz.Kendi ölümümüze inanmak ne kadar zor, lakin ölüm hak, ölüm gerçektir. Ölmek bir başka diyara gitmektir aslında, ölmek birilerinin ifadesi ile boyut değiştirmektir. İnsan ölünce sevdiklerini, yakınlarını özler mi acaba? Ben ölseydim sevdiklerimin rüyasına misafir olmak isterdim. Ben ölseydim ardımdan ağlayanların beni iyiliklerle hatırlamasını isterdim.Kabrin ilk gecesi çok zor geçermiş, düşünsenize yakınlarınız kefenin içinde sizi toprağın altında bırakmışlar, bir Fatiha bir Yasin okuyup sizi oracığa terk etmişler. Bir ürperti kaplıyor içinizi, sorgu-sual edileceksiniz. Ömrünüzü nerede, nasıl harcadığınız, malınızı mülkünüzü nerede kullandığınız sorulacak. En önemlisi "Rabbin kim?" diye sorulacak, eğer dünyada iyi bir kul olmayı başarabildiyse insan şaşırmadan, tereddüt etmeden "Rabbim Allah" diyecek.Acaba kabrin ilk gecesi insan kabrinde hüzünlenip ağlar mı? Dünyayı toprağın üstünü özler mi? Yoksa kabri cennet bahçelerinden bir bahçeye döner de dünya hiç aklına gelmez mi?Daha yaşarken ölümü andığımda gözlerimi yaşların bürümesini isterdim. Ölüm gerçekten buruk ve acı bir gerçek. Hani nerede ışıl ışıl bakan gözler? Hani nerde tatlı tatlı söyleyen diller? "Hangi güzel göz ki yere akmadı?/Hangi güzel yüz ki toprak olmadı?""Uyan ey gözlerim gafletten uyan/Uyan uykusu çok gözlerim uyan".Daha yaşarken bu gerçekleri aklımıza getirip uyanmamız gerekiyor."Muhakkak Allah-ü Teala, yeryüzündekilerin duasından dolayı kabirdekilere dağlar kadar rahmet verir. Dirilerin ölülere hediyeleri, dua ve istiğfardır" (Hadis-i şerif, Kenzü'l-Ummal). O halde kabirdeki yakınlarımız için dua ve istiğfar edelim.