Hikâyeye bak, hücreni hazırla

Şairin biri, ihsana mazhar olmak ümidiyle bir şiir yazıp padışaha sundu. Padişah şaire bu şiirinden dolayı bin altın verilmesini emreder.

Bunu duyan veziri itiraz eder:

"Bu çok az, barı ona on bin altın ihsan edin de hiç olmazsa sevinsin, daima sizi hatırlayıp ansın, hatta böyle bir şaire sizin gibi yüce bir padişahın on bin altın ihsan etmesi bile az gelir",dedikten sonra geçmiş padişahlardan hikayeler söyledi, onların yaptıkları ihsanlardan misaller getirdi.

Padişah da şaire on bin altın, çeşitli elbiseler ve de birçok değerli şeyler ihsan etti.

Şair bu ihsanlara nail olunaca bütün bunlar kimin sayesinde oldu, diye araştırdı.

"Bütün bunların sebebi adı Hasan, huyu da adı gibi güzel olan o yüce vezirin sayesinde oldu,"dediler.

Şair de bunun üzerine veziri metheden uzun bir kaside yazarak vezirin evine sundu.

Aradan birkaç yıl geçti, şair yine yoksul bir hale düştü.Yine bir şiir yazarak saraya geldi ve onu padişaha sundu. Padişah yine şaire bin altın verilmesini emir buyurdu. Fakat bu sefer o önceki cömert, kerem sahibi vezir ölmüş yerine son derece merhametsiz ve hasis bir vezir geçmişti.

O hasis ve cimri vezir padişaha. "Bir şaire bu kadar ihsanda bulunulur mu? Ben bu şairi ihsanın onda birinin dörtte birine bile razı ederim" dedi.

Orada bulunanlar: "Padişahımız o şaire daha önce on bin altın ihsan etmişti. Şimdi böylesine bir ihsan yakışır mı?" dedilerse de dinletemediler.

Vezir: "Siz bunu bana bırakın, şairir razı ederim, bu benim işim" dedi.

O zaman Padişah: "Peki, o zaman ne yaparsan yap, Şairi memun et de nasıl yaparsan, bunu nasıl başarırsan başar" dedi.

Bunun üzerine vezir şairi bekletti, durdu. Derken kış geldi, bahar geldi, günler günleri, aylar ayları kovaladı.

Şair bekleye bekleye adeta ihtiyarladı, usandı, vezirin kapısına geldi.

"Ey yüce efendi, eğer altın yoksa barı bana söv de bu dertten, beklentiden kutar beni" dedi.

Günler sonra vezir o bin altının onda birinin dörte biri olan 25 altını şaire gönderdi.

Bunu gören şairi bir düşüncedir aldı.

Daha önceki ihsan hem erken geldi, hem de çoktu. Ne oldu ki, böyle oldu? Diye düşündü.

İşi araştırınca şaire; O cömert vezir dünyadan gitti, padişahın ihsanı onun yüzünden kat kat artmıştı. Onun yerine bu yeni ve hasis vezir geldi. "Sen bu ihsanı al da cabucak buralardan git, yoksa o vezir ne eder eder bunu da elinden alır, biz bunu alıp sana vermek için neler çektik. Senin haberin yok, hemen buralardan git" dediler.

Şair merak edip sordu:

"Ey yüce insanlar! Bu yeni vezir nereden geldi? Adı nedir?

Adı Hasan'dır dediler.

Şair: Yazıklar olsun, nasıl olur da böylesine birbirlerine iki zıt insanın adı bir olur, padişah, böyle bir vezirin sözün dinlerse kendisini de rezil rüsvay eder, devletini de" dedi.

Oradan hızla uzaklaşıp gitti.

(Kaynak: Mesnevi'den geçen Bütün Hikayeler; hazırlayan Mehmet ZEREN)

Hikaye de burada bitti.

İyi ki, Mevlana bu hikayeyi sayın Başbakanın tarihi, coğrafi, politik, jeopolitik ve very tik, ABD gezisinden önce kaleme aldı.

Yoksa bir yağcı çıkıp: Sayın Başbakanın manevi şahsına hakaret iddiasıyla Mevlana'ya dava açardı.

Çünkü hikayede geçen kahramanlar ABD gezisin yapan kahramanlarla örtüşüyor.

Bunun yanında şiir var hikayede, padişaha yağ yakmak var, ihsan beklemek var.

Çok beklerken az gelmek, işi birilerinin bozması, önceki vezirin möcertliği yanında, sonraki vezirin cimriliği... kısaca olay tamamen ABD gezisini karalamak isteyenler tarafından uydurulmuş sanki.

Bir istisna var; Bizim şair, şu ana kadar cömert bir vezire hiç ama hiç rastlamadı.

Ne mutlu sana Mevlana, yaşamıyorsun ve yargılanmıyorsun.