Çocukluğumuzun Ramazan günleri

Bir ramazan ayının daha sonlarına doğru yaklaşıyoruz. Kadir gecesini içinde barındıran son on gününe girdiğimiz bu mübarek ayın manevi ikliminde, iftar davetleri de yoğun olarak kendisini gösteriyor.Geçtiğimiz gün Mahmudiye İlçesi Belediye Başkanı değerli dostumuz İshak Gündoğan Beyin iftar davetinde aynı sofrayı paylaştığımız davetliler arasında elimde olmayan bir sebeple geçmişi hatırladım bir anda.Bu yazımda sizlere içinde bulunduğumuz bu mübarek ayın bendeki karşılığı olan çocukluk günlerindeki ramazanlara doğru zaman tünelinde zihni bir yolculuğa çıkıyorum Eskişehir'de. Çocukluğumun o saf ve temiz aynı zamanda samimi ramazan günlerinin doruk noktada yaşandığı Dörtkonak köyünde buldum kendimi.Henüz oruç tutmaya başladığımız ilk günlerde ailemizin bizi oruç tutmaya alıştırmak için yarım gün oruç tutturduğu ve karşılığında hediyeler verdiği günler geliyor aklıma. Oruç açmaya yakın vakitlerde, mahalledeki bütün çocuklarla birlikte elimizin oyunda, kulağımızın ezanda olduğu heyecanlı bekleyişlerimizin, minareden yükselen "Allahu Ekber" sözleriyle sona erişini ve hızla evimize koşup ailemizle birlikte iftar sofrasını paylaştığımız günlere gidiyorum.Bazen elimize tutuşturulan su testisiyle, oruçlu büyüklerimizin isteği olan soğuk ve içimi güzel ansıratın, işbirlinin, sallahlı mahallesinin çeşmesinden su getirme isteğini güle oynaya yerine getirdiğimiz günler düşüyor aklıma..Yazın kavurucu sıcağında yaylada tutulan oruçlar ve özellikle sahur vaktinde Remziye ninenin komşuları kaldırmak için söylediği manileri ve elindeki boş tenekeyi ses çıkarmak için var gücüyle dövmesini hiç unutamıyorum.Rahmetli babaannemin ve özellikle de annemin bin bir güçlükle bizleri kaldırdığı sahurda, lavaş ve ev yapımı makarnanın tadı ve lezzeti hala damağımda...Rahmetli babamın elinden tutup birlikte teravih namazı için camiye gittiğimiz ve bize çok uzun gelen teravih namazını camiyi dolduran cemaatle heyecanlı bir şekilde kıldığımız günler geçiyor gözümün önünden...Dayım Mehmet Sadık beyin hafta sonları köye gelip hoca dedemin görevini teslim alması ve o naif sesiyle teravih namazını bir solukta kıldırdığı anları yaşıyorum.Rahmetli Menderes amcanın namaz sonrası Bakara suresinin son ayetlerini ince ve tiz sesiyle okuyup manevi iklimin zirve yaptığı günlere gidiyorum.Bazen benim de katıldığım komşuların iftar öncesi öncesi yemekli okuttuğu mevlitleri rahmetli hoca dedem başta olmak üzere, Ali Usta, Salih Turhan (Salihefendi) amcaların sesleriyle o iftar sofraların nasıl iftihar sofralarına dönüştüğü günler geçiyor gözlerimin önünden.Teravih namazının son gününde merhum Ali Usta (Sadık) amcanın "Teravihi yollayalım. Gitti diye ağlayalım..." sözleriyle başlayan o muazzam ilahisine bütün cemaatin göz yaşları içinde eşlik etmesi unutulur mu.Zihni yolculuğu sonlandırıp günümüze gelince "nerde eski ramazanlar" klişe sözlerinde bir yürek yangını benimkisi.Camiler cemaatten yoksun, iftar sofraları israf sofralarına dönüşmüş, reklamların -bize göre- Allah rızasının önüne geçtiği televizyonlardaki iftar programlarında konuşmacılara milyarların ödendiği bir ortamda 11 ayın sultanı ramazan-ı şerifi uğurluyoruz.Ne diyelim başka...Rabbim oruçlarımızı ibadetlerimizi kabul etsin. Kadir gecenizi şimdiden tebrik ederim.