Canın anam, can anam

Aşağıdaki şiir şöyle doğdu:Aylar önce kırılmış olan ayağından dolayı mustarip olan ve ancak yürüteçler yardımı ile birkaç adım atabilen canım annemle aynı odada yatıyorduk.Meltem televizyonunda canlı olarak sunduğumuz "Ozanlarımız" programından sonra, kardeşim Hanife'nin evinde bir de çay faslı araya girince gecenin son çeyreğini istirahata ayırabildik.Uykuya geçtik-geçmedik annemin sesine uyandım. Gözüm yatağına ilişti ve yatağında olmadığını görünce sarsıldım. Desteksiz ve yürüteçsiz bir adım dahi atamazdı. Meğerse ben yeni yattım diye ve sabah erkenden de yolcuyum diye beni uyandırmamak için yatağının kenarından tutarak birkaç adım atmış ve yatak bitince de düşmüş. Sol yanının üstünde, sağ eli havada olduğu halde çaresiz yardım çağrısı yapıyordu; "Hanife, Hanife?" diye. Koştum, kaldırdım yerine yatırdım ve bir-iki saat sonra Erzurum'a doğru yola çıktım. Beni taşıyan uçak nice bulutları geride bırakmış, nice karlı dağları selamlayarak yol almıştı ama benim aklım, beynim hep gece kucaklayıp yatağına yatırdığım canım annemde kalmıştı.Geçen yılları, annemin gençlik çağlarını ve sıradan bir insanın asla tahammül edemeyeceği çalışma temposunu hatırladım, hayal ettim ve uçakta on bin metre yükseklikte şu mısraları karaladım:    Üç kız iki erkek beş kardeş idik  Kanatların gölgesinde büyüdük  Huma kuşu gibi esen yellerden  Korudun da bizi hep şefkat gördük

Bilmem ki zamanın sana kastı neDüşmüş  yatıyorsun yanın üstüne

  Babam gurbetlerde sen yanımızda  Kanın kanımızda hem canımızda  Aklın fikrin daima yarınımızda  Sen yürüdün peşin sıra yürüdük

İhtiyarlık yaman çöktü üstüneDüşmüş yatıyorsun yanın üstüne

  Dağlar dile gelse seni konuşur  Karadağ dil bilse seni konuşur  Özdere her celse seni konuşur  İffeti, gayreti hep senden aldık

Taze dert eklenmiş derdin üstüneDüşmüş yatıyorsun yanın üstüne      Bir kolunda çanta birinde çocuk  Ufuktan gün doğar alnında boncuk  Gün biter iş bitmez dönerdin yazık  Her akşam toplanır yola bakardık

Nice dağ aşardın dağın üstüneDüşmüş yatıyorsun yanın üstüne

  Zorluk karşısında yılmamak için  Muhannete muhtaç olmamak için  Hiç kimseden geri kalmamak için  Seni en önlerde koşarken gördük

Nice yük alırdın yükün üstüneDüşmüş yatıyorsun yanın üstüne

  Elbette bulunmaz ana gibi yar  Gezsen de bir ömür diyar be diyar  Analar hisseder kulaksız duyar  Böyle hallerine hep şahit olduk

Sen hep ses verirdin yavru sesineDüşmüş de yatarsın yanın üstüne     Beş kardeşten biri Aziz Karaca  Anasına hasret kaldı yıllarca  Fırladı yataktan seni duyunca  Ana der demez yanımızda bulduk

Dimdik değilsen hayatın süsü neDüşmüş yatıyorsun yanın üstüne.