Uzaktan sevmek

Çocukluğumuzun geçtiği beldeyi her fırsatta anmak bize güzel duygular yaşatıyor. O belde yerli yerinde duruyor olmasına rağmen yıllardır bir gün olsun ziyaret etme fırsatım olmadı. Dahası o diyarları uzaktan sevmenin ayrı bir güzelliği olduğunu düşünüyorum. Uzaktan sevmek deyince şehr-i İstanbul'u da uzaktan ama gerçekten sevdiğimizi itiraf edelim. Sevdiğimiz insanlarla ayrı da olsak, uzak da olsak, aynı gökkubbe altında yaşıyoruz. Evet birbirimizden çok uzağız, istediğimiz zaman birbirimizi görme olasılığı olmayabilir fakat aynı gökkubbe altında yaşıyor olmak bizlere bir şekilde teselli vermeli. Çocukluğumuzun geçtiği beldede çok büyük, görkemli çam ağaçları vardı ya da biz çocuk olduğumuz için bize görkemli görünüyorlardı. İşte o büyük çam ağaçları sonbaharda ve kışın rüzgarlarla sallanır ve insanın içini ürperten uğultular duyulurdu. Bizim evin çevresinde belki beş altı tane çam ağacı vardı ki; o ağaçları da gerçekten çok sevdiğimi biraz üzülerek de olsa hatırlayabiliyorum. Sonbaharda sararan akasyalar, çınarlar ve dut ağaçları ve neden kızardıklarını bilmediğim fikirsizler yaprakları ile sonbaharın düğününe katılır. Ve çimenlerin üzerinde rengarenk yapraklar oradan oraya savrulur, sonbahar sonbaharlığını yapardı. Uzaktan sevdiğimiz insanlar vardır, belki onlar bizi anmaz hatırlamaz ama biz onları severiz. Çünkü onlar sevilmeye, hatırlanmaya ve anılmaya değer insanlardır. Onların da hataları yok mu vardır elbette lakin hüner onları hataları ile sevmekte değil midir? İnsan eğer gönlünü açarsa oraya binlerce insanın, kuşun, böceğin, yaprağın sevgisini sığdırabilir. Sevmek insanı güçlü kılar, bizler birbirimizi sevdikçe imanımız da kemale erer.