Toprak

İnsan yaratıldığı ilk zamanlardan beri toprakla haşır neşir olmuştur. Toprak yaşamak için insanoğlunun vaz geçilmezidir. Yedi sekiz katlı apartmanlarda bile insanlarımızın saksılar içinde çiçek yetiştirmelerinin bir nedeni toprağa bu bağımlılığımız, ondan kopmak istemeyişimiz olsa gerek.
Hepimizin bildiği gibi insan topraktan yaratılmıştır ve topraktaki elementlerin birçoğu eser miktarda da olsa insan vücudunda bulunmaktadır. İnsanlar öldüğünde bedenleri toprağa karışır, öte yandan; "Aşk ehli ölmez/Yerde çürümez/Yanmayan bilmez/Ateş-i aşka" diye geçer bizim de terennüm etmeyi çok sevdiğimiz bir ilahide. Demek ki; toprak bazılarını yer, bazılarını da yemez farkı yaratan güzellik ise "aşk ehli" olabilmektir, Allah (c.c.) cümle isteyenlere nasip eylesin.
Mevlana Hazretleri, "Tevazuda toprak gibi ol" demez mi? Aynı zamanda toprak ayıpları örten, gübreyi bile zamanla gül goncasına çeviren bir güzelliğe, bir harikalığa sahiptir. Şu an karşımda bir kart postal var; bir bahçe resmi, bir köylü kadın toprağa fidan dikiyor, arka planda kırmızı ve pembe güller ve isimlerini bilmediğim güzel çiçekler var. Toprağa ekilen bir tohumun suyla ve güneşle beslenip yapraklı, tomurcuklu, çiçekli, meyveli bir bitkiye dönüşmesi ne kadar olağan ve fakat ne kadar olağanüstü bir başkalaşımdır.
Aşık Veysel Şatıroğlu bir türkü de şöyle der; "Dost dost diye nicesine sarıldım/Benim sadık yarim kara topraktır/Beyhude dolandım boşa yoruldum/Benim sadık yarim kara topraktır/Karnın yardım kazma ilen bel ilen/Yüzün yırttım tırnağınan el inen/Yine beni karşıladı gül inen/Benim sadık yarim kara topraktır."
Bu satırları okuyunca nedense Hz. Ali'nin (k.v.) her kötülüğe iyilikle mukabele eden güzel hali ve diğerlerinden bu nedenle farklı oluşu aklıma geldi.
Aşık sonra diyor ki: "Bütün kusurlarımı toprak gizliyor/Kolun açmış yollarımı gözlüyor..." O toprağına kavuştu. Bizse toprağımızın nerede olduğunu, bir kefenin bile nasip olup olmayacağını bilmiyoruz.