Sürgünden mektup

Seni Sana anlatmayı düşünmüyorum. Sen benden ayrı yerlerde değilsin ki...Her gün Senin adını anıp, Esma'nı soluyorum, Sen gönlümün dağlarına, ağaçlarına tecelli ediyorsun. Bu "gönül dağını" ben Sana nasıl anlatayım? Nasıl geçeyim sevdalardan, gözyaşlarından? Nasıl geçeyim anılardan?Bunun için; Bana kapılarını açma, beni sürgünde bırak! Şüphen olmasın, bu, içimdeki yangını arttıracak. Secdelere kapanayım geceleri, Fırsat bileyim Seni anlatan heceleri. Günlerce yalvarayım, N'olur Sen yine beni Sürgünlerde bırak! Ellerimi açayım, Seninle uzun uzun konuşayım: "Beni Senden uzak eyleme Ya Rabbi" "Ve razı olduğun kullarından ve sevip seçtiklerinden bizi ayırma Ya Rabbi!" Arifler gönül tellerime dokunsun, Erenler gönlümden geçenleri okusun. Kemalinden bir yudum tadalım ve biz deKamil olalım Ya Rabbi! Dertlere salmasaydın nasıl uyanacaktık uykumuzdan Uyanmak isteyenlere merhamet, ilerlemek isteyenlere Yardım et Ya Rabb'i! Bu sürgün mektubumu kemale giden yolda Küçük bir adım sayıver Ya Rabbi! Merhaba sevgili okuyucular, yine bir şiir denemesiyle duyguları süzgeçten geçirmekteyiz. Fakat şiiri yazdıktan bir süre sonra Yaratan'dan "sürgün" istemenin hiç de doğru bir karar olmadığını düşünmeye başladım. Allah (cc) Zat'ından, Rahmet tecellilerinden, O'nu sevenlerden ve O'nun sevdiklerinden, sevdiklerimizden ayırmasın.Ve Kemal'e giden yolda mutlu, sağlıklı, afiyetle geçen günler versin!