Şiir Köşesi

Hz. Adem (as)Sen Hâbil'i seviyorsun sence sadıktır, bendenRabb'ini de reddederim hakkımı ver tez elden

Senin Rabb'inden bana ne, ne diye karışıyorHer şeyi bir yana atmış benle mi uğraşıyor

Ben Rabb'ini göremedim kendisini göstersinGizlendiği yerden çıksın sözünü bana desin

Benimle doğmuş olanı ne diye vermiyorsunBen de senin evladınım yüzüme gülmüyorsun

İstediğimi vermezsen isyan eyleyeceğimRabb'ini de seni de kesin reddedeceğim

Adem (as) bu sözlere dondu, hayret eylediNe diyorsun ey cahil, diye feryat eyledi

Sen Rabb'imin gazabını gördün mü, bilir misinOna isyan mı eyledin, kesinlikle delisin

Kâbil dedi ne dersen de hakkımı istiyorumNe dersem o olacak sözümden dönmüyorum

Kardeşine dedi ki sen de doğduğunu alEğer beni dinlemezsen başına gelir zeval

Hâbil dedi, kardeşim Allah'a karşı gelmemSeni memnun etmek için günaha da giremem

Rabb'imizin hikmeti güzeldir, babamdadırBizim bilgimiz noksan nefsimiz yabandadır

Kâbil kendi tehdidinin şeklini bilmiyorduSözlerini düşündükçe ne olacak, diyordu

Gerçi, hayvanlar orada her an döğüşürlerdiHangisi üstün gelirse ötekini yerlerdi

Kendi aralarında böyle döğüş geçmezdiTeşebbüs eyleseler baba izin vermezdi

Kardeşini tehditle ne demek istemiştiBüyük sıkıntı ile bir çıkmaza gelmişti

Kardeşiyle güreşir hep yenmeyi denerdiHâbil çok güçlü idi her an onu yenerdi

Şeytan Kâbil'e dedi beni takip edinizEtrafı seyrederek kuşlara sesleniriz

Sonra yerden taş alarak kargalara savurduKargalar feryat ederek hayy, kakk, diye bağırdı

O günden beri kargalar insanlardan korkarlarİnsan elini sallasa sanır, taş savururlar.