"Ne kadar az şükrediyorsunuz!"

Dostlarımız, bizleri derinden seven fakat kimi zaman bizleri derinden yaralayan… Yaralanıp yaralanmamak da bizim elimizdedir aslında. Neyse bunları bir tarafa bırakalım, yaralarımızı ve bizi yaralayanları unutalım ya da unutmayalım da onlar bir kenarda kalsın.
İnsan olmak… Burada üç nokta çok gerekli, durup düşünebilmek için üç noktaya gerçekten çok ihtiyacımız var. Her birimiz kimi zaman rüzgarlarla savruluyor, kimi zaman karanlık tünellerde yürüyoruz, kimi zamansa aklımızı başımıza toplayıp her şeyin imtihanlardan ibaret olduğunu hatırlayabiliyoruz ya da akledebiliyoruz, çok şükür. Tefekkür kimi zaman zikrimiz oluyor, zikrimiz tefekkürümüz kimi zaman… Bilmem anlatabiliyor muyuz?  
Allah, insan, evren doğum ve ölüm, sevgi ve kardeşlik, sağlık ve hastalık, beklenenler ve gelmeyenler, çok sevilenler, gurbet, sıla, özlem, ümit ettiklerimiz ve ümit edemediklerimiz, hayallerimiz ve kuramadığımız hayaller, ezelde takdir edilmiş kaza ve kader… İnsan olmak… Gülmek ve ağlamak, güldürmek ve ağlatmak… Ağlatanlardan olmayalım inşallah. Bu güzel akşam vaktinde her şeye rağmen ayakta oluşumuz sevinilecek bir hal, "Ne kadar az şükrediyorsunuz?" İlahi hitabının muhatapları olmamak gereklidir. Biz de dua edelim:"Allah'ım verdiğin ve vermediğin ve hatta vereceğin nimetlere binlerce şükürler olsun. Seni anmayı unuttuğumuz saatler, dakikalar ve saniyeler için özür dileriz bizleri affet Allah'ım. Başkalarına verdiğimiz öğütleri asıl kendimiz tutabilseydik, içinde bulunduğumuz bütün haller için estağfirullah, estağfirullah, estağfirullah… İşte insan, insan olduğunu ancak Rabbi ile konuştuğu ve O'na tevbe ettiği zamanlar da anlayabiliyor, hatalarla dolu oluşumuz ve hala benlik davası gütmemiz gerçekten insan olduğumuzu hatırlatıyor. Ne diyelim, Allah nefslerimizi ıslah eylesin.