Chantilly görüşmeleri

Fransa Hükümeti 2 Aralık 1915 de, General JOFR'u bütün cephelerdeki Fransız ordularının başkomutanı yapar. Anlaşma gurubu ile yapılacak askeri ilişkilerin yönetiminden de sorumlu tutar. Çünkü Fransız siyasetçileri, İngiliz siyasetçilerinin Anlaşma Gurubu devletleri içerisinde bağımsız davranışlarından bıkmışlardı. Calias görüşmeleri bu konuya bir örnektir.General Jorf, Batı cephesindeki Alman birliklerini bölmek amacı ile Sırbistan'ın ezilmesine rağmen Çanakkale'deki İngiliz Fransız Birliklerinin Selanik cephesine taşınmasına ve orada kalmalarına taraftır. Gelibolu'daki askerler Selanik cephesine getirildiği takdirde, Almanlar ve müttefikleri, İşgal ettikleri Sırbistan'ı savunmak için daha çok asker getireceklerdi. Bu şekilde bir olayın gelişmesi de Fransa'nın çıkarına uygundu. Calias görüşmelerinde Anlaşma gurubu siyasetçileri, Selanik cephesi ile ilgili isteklerini İngiliz Savaş Bakanına kabul ettiremiyorlardı. Bu nedenle Kiçner Çanakkale birliklerini Mısır'a çekmede ısrar ederek uygulamak kararlılığında hareket eder.Kasım 1915'de Çanakkale'ye gelen Kiçner yaptığı teftiş ve incelemelerde şu kararları alır:1-Berlin- İstanbul yolu açılınca Ordunun Gelibolu'da ağır bir yenilgiye uğrayabilir Bu nedenle 13 Kasım 1915'de boşaltma kararı alır. 2-Sırbistan'ın işgalinden sonra Selanikte kalmanın ve Gelibolu'daki birliklerin oraya taşınmasının askeri ve siyasi yönden faydalı bir şey olmadığını görür. 3-Almanya'nın askeri hareketlerinden dolayı kendilerini çıkarına göre bir anlaşmaya zorlayabilmek için Süveyş Su Yoluna saldırıda bulunacağı kanaatine ulaşır. Bu nedenle Çanakkale ve Selanik'teki Askerleri İskenderun ve Kuzey Suriye'ye çekmek ister. Fakat Fransa Selanikte kalmak için Kiçner'in bu düşüncesine karşı çıkar. Kiçner'de İngiltere'nin çıkarına uygun olarak Gelibolu ve Selanik'teki kuvvetlerin Mısır'a çıkmasına karar verir. 4-Süveyş Suyolunda en küçük bir başarısızlık, uygulama alanı bulamayan Cihat anlayışının uygulanmasını sağlayabilirdi. Bu olayın gelişmesi Müslüman ülkelerdeki İngiliz sömürüsünün sonu olabilirdi. Çünkü Osmanlı Padişahı İslam dünyasının dini lideri idi. Halife idi. Kendi ordusunda dahi çok sayıda Müslüman asker vardı. Bunlarda (Hintli Müslümanlar) Ordu içerisinde Halife'nin devletine karşı savaşmaktaydı. Bilhassa Irak cephesinde savaşan Müslüman Hint askerleri Selman Pak vuruşmasında halifenin ordusuna karşı isteksiz savaştıkları için savaş alanından kaçmışlar ve yenilerek Kut-ül-Amare'ye çekilmişlerdir. Hindistan'daki Müslüman cemaat önderleri, Hindistan'daki İngiliz yöneticilerine bu durumu bildiriler. Ayrıca İran'da, Rauf Beyin Kasr-ı Şirin'e gelmesi üzerine Hamedan'daki Müslüman Rus ve İngiliz Askerlerinin birliklerinden kaçmaları,yine Hamedan'daki İngiliz Konsolosluğunun koruyucusu olan 7 Hintli Müslüman askerin Osmanlı Konsolosluğuna sığınması İngiliz Savaş Bakanı Kiçner'i çok düşündürür.Doğu Akdeniz'deki tüm askeri birliklerini Mısır'da toplamayı kararlaştırır. Kendileri ile işbirliği yapan Şerif Hüseyin'den almış olduğu bilgilere göre, Alman subaylarının kışkırtması ile cihat uygulanırsa Güney Asya'daki Müslüman ülkelerdeki İngiliz egemenliğinin sonu olabilirdi.Fransa Kiçner'in bu siyasi kararını bozmak için 6-8 Aralık tarihleri arsında Şantiyi'de, Anlaşma Gurubu Devletleri askeri temsilcileri ile bir toplantı tertipleyerek Selanik konusunu yeniden görüşür. Toplantıda Fransa, Rusya, İtalya askeri temsilcileri Çanakkale'deki kuvvetlerin Selanik'e taşınmasına karar verirlerken İngiliz temsilcileri hayır der. Fakat Selanik'e 26 Eylülde Gelmiş olan İngiliz Tümeninin kalmasını onaylarlar.Bu siyasi ve askeri hareketleri de İngiltere'nin savunmaya geçtiğinin ifadesidir diyebiliriz.